Mariusz Duda is het meest bekend als zanger/bassist en frontman van het sublieme Poolse Riverside. Daarnaast houdt hij er al een hele poos zijprojecten als Lunatic Soul en Mariusz Duda (solocarrière) op na. Het is altijd een heel aannemelijk gegeven geweest dat ook muzikanten zich niet enkel wensen vast te pinnen op één stijl. Waarom zou je enkel progressieve metal spelen, wanneer metal alleen al pakweg tien subgenres heeft? In dit geval geniet Duda dus volledige artistieke vrijheid in Lunatic Soul. Ideeën die enigszins afwijken van moederband Riverside, belanden daar ter consideratie. Nu Riverside het even kalmer aan doet, is dit de perfecte timing om eens even dieper in te gaan op Lunatic Soul, want die band brengt op de laatste dag van oktober het achtste studioalbum ‘The World Of Unsun’ uit en dat is een erg speciale release.

Een klein overzicht van Lunatic Soul’s releases tot nu toe. Lunatic Soul ging van start in 2008. De verkenning van de eerste twee albums leidde tot omschrijvingen als ‘oriental ambient sound’ en vergelijkingen met Dead Can Dance en Peter Gabriel. De albums ‘Impressions’ (2011) en ‘Under The Fragmented Sky’ waren instrumentale uitstapjes. Electronic rock en ritme viert hoogtij op ‘Walking On A Flashlight Beam’ (2014) en ‘Fractured’ (2017), terwijl dat laatste album ook nog symfonische arrangementen heeft. De Electronics werd aan de kant geschoven voor ‘Through Shaded Woods’ (2020) waarin de organische klanken van akoestische gitaar, bas en keyboards een sfeer van Scandinavische en Slavische folk ademt. Zoals je ziet, een verscheiden muzikaal palet.

Het streefdoel voor ‘The World Under Unsun’ was een dubbelalbum waarop alle facetten van Duda’s kunst aanwezig zijn in één grote muzikale trip. Het concept van een protagonist die worstelt met innerlijke onvrede staat centraal als tekstuele leidraad. Anderhalf uur muziek, 14 nummers lang geeft Mariusz alles van zichzelf. Het is indrukwekkend. Zo opent het titelnummer met ritmische Electronics maar die zijn zo verslavend dat ze heel het nummer bepalen. Een wulpse frivoliteit gaat ervan uit, anderzijds is de weemoed in de zang prachtig en doorleefd. Er zijn een paar spacey klanken die rondzweven en de serene zang doet me aan de beginperiode van Pink Floyd denken. Het is trouwens erg mooi wanneer Duda wat hoger zingt, zoals in ‘The Prophecy’. Parels in singer-songwriter stijl zijn er ook. Het rein gezongen ‘Loop Of Fate’ is eerbiedwaardig en roept herinneringen op aan het beste van Anathema of Steven Wilson. Er zijn ook enkele lange songs, waarin de ritmiek een belangrijke rol speelt en dat werkt dan weer bezwerend. Soepele, dynamische baspatronen ontbreken evenmin, introspectieve stukken piano geven het een fragiele toets. De indruk blijft introspectief en in sommige songs verrijkt een saxofoonsolo het geheel, zodat het nergens kaal of minimalistisch wordt. Zo wordt ‘The World Under Unsun’ een belevenis die je nooit wil onderbreken. Dit is zonder twijfel het beste wat Mariusz Duda tot hier toe uitgebracht heeft met Lunatic Soul. Een album perfect geschikt om ook twijfelaars te overtuigen!