Sinds het prille begin eind jaren negentig volgen we Green Carnation op de voet. Al meteen met het tweede studioalbum ‘Light Of Day, Day Of Darkness’ (2001) brachten ze een legendarisch album uit dat extremere metal verbond met progressieve invloeden. Het getuigt van durf om een zestig minuten track uit te brengen als statement. Het vloeiende verloop der muziek met een keur aan verschillende emoties (waaronder al die veelvermelde melancholie) verliep echter zo majestueus en briljant dat het een onuitwisbare indruk achterliet. Later, in 2016, zou datzelfde album model staan om de comeback van de band te bekrachtigen.

Maar Green Carnation – met stille kracht Tchort die heel dat doorbraakalbum geschreven had en zanger Kjetil Nordhus en bassist Stein Roger Sordal als huidige hoofdcomponisten – heeft tal van pareltjes geschreven, elk op een andere manier subliem. De Noren hebben intussen een backcatalogus van zes aanbevolen studioalbums. Vijf jaar geleden zorgde ‘Leaves Of Yesteryear’ nog voor troost tijdens de geïsoleerde pandemie. De muziek heeft zich ontwikkeld in progressieve zin. Extreem klinkt het misschien niet meer, maar het rijke scala andere karakteristieken die we zouden kunnen boven halen is eindeloos. Toch weerklonk in al die jaren in de verte nog de lokroep van die primordiale explosie talent die ‘Light Of Day, Day Of Darkness’ was en deed het gerucht de ronde om er een vervolg op te schrijven.

Anno 2025 is er wederom amper schroom te ontwaren in de ambities van de band uit Kristiansand. Men koos er namelijk dan meteen maar voor om een trilogie realiseren. Let wel, een overdaad Green Carnation ligt niet op de loer, want heel het werk mag dan intussen ‘voor ons een gissing, voor de band een weet’ zijn, het wordt mondjesmaat – met ruime pauzes tussen – uitgebracht. Net zoals een feestmaal zich uitstrekt over tal van uren, is dat ook voor deze duistere poëzie (A Dark Poem’) het geval.

Enter ‘A Dark Poem, Part I – The Shores Of Melancholia’… De slepende gitaren met percussie van openingstrack ‘As Silence Took You’ doen doomachtig aan en worden gekruid met sappig gearticuleerde zang van Kjetil. Een prominente bas trekt de aandacht, zwevende keyboards maken de dienst uit en het sterke refrein wordt wat hoger gezongen. Halverwege wordt het een strak rockend geheel waar melancholische leads en verhalende zang borg staan om gewoonweg enorm te genieten van die typische Green Carnation stijl. Ook de single ‘In Your Paradise’ heeft een vlotte strakke aanpak, al voegen de harde beelden in de clip enig sarcasme toe aan de tekst. Petje af voor de soepel verlopende wendingen waarin het fluitspel van Ingrid Ose een oorstrelende toevoeging is. Het stomende tweede deel roept beelden op van het doorbraakalbum, maar ook van de gratie van Empyrium. Een sensitieve kanjer waar je best met gesloten ogen van geniet is ‘Me My Enemy’, daar wordt Green Carnation echt ontwapenend mooi. De melancholie doet welhaast pijn, dit is uiterst ontroerend! Wat een wereldklasse van elk bandlid! Recht tegenover dit toonbeeld van smart staat de stalen constructie van ‘The Slave That You Are’ waarbij men binnenduikelt met de zwartgeblakerde knekelzang van Grutle Kjellson (Enslaved) op een bedje van blastbeats. Overrompelend is dit! Maar weldra voegt Kjetil daar een flinke portie zalvende cleane zang in het wederkerende refrein aan toe. Wat een heerlijk contrast! Later zingt ie hoger met een echo van harsh zang. Veel afwisseling, want er is ook nog tragere, Black Sabbath achtige spookzang verderop vooraleer Grutle nog eens tekeer gaat. De akoestische gitaren aan het begin van de single ‘The Shores Of Melancholia’ refereren aan de sfeer van ‘Light Of Day, Day Of Darkness’. Het is een song met verhalende cleane zang, een sterk uitnodigend refrein en een keyboardsolo. De grote finale is het negen minuten durende ‘Too Close To The Flame’ dat het aanstekelijk rockend houdt met cleane zang die veelal een ruwere echo krijgt. De instrumentale wendingen hebben een progressief karakter, zodat elke muzikant overtuigend straalt. We zijn het eens met de visie van Nordhus zelf. Dit briljante album is niet letterlijk een vervolg op ‘Light Of Day, Day Of Darkness’, maar een toonbeeld van hoe Green Carnation na jarenlange evolutie geworden is. Op en top de Noorse klasseband, met net dat extra vleugje genialiteit!