We leerden Gogo Melone kennen als gastzangeres toen we in 2018 de band Clouds gingen zien. De Griekse zangeres heeft een prachtige serene stem, maar bleek daarnaast ook nog heel wat in haar mars te hebben als designer. Weldra kwamen we te weten dat ze met Aeonian Sorrow ook een eigen band heeft en in 2018 bespraken we daarvan het debuutalbum ‘Into The Eternity A Moment We Are’. Tegenwoordig woont Gogo in Finland en in haar band vinden we naast enkele Grieken dan ook heel wat Finse muzikanten. Metal doet immers grenzen verdwijnen en voor een puike portie melodieuze doom metal mag je ons altijd wakker maken.

De albums worden in eigen beheer uitgebracht en blijkbaar heb ik een vorige EP ‘A Life Without’ (2020) en het tweede album ‘Katara’ in 2023 met een nieuwe bezetting opgenomen, gemist. Dus springen we meteen over naar de nieuwe EP ‘From The Shadows’ met vier songs. De band heeft inmiddels getoerd met Swallow The Sun en Oceans Of Slumber in 2019 en dat zijn bands die raakpunten hebben: met de eerste de verregaande weemoed, met de tweede: Gogo’s stem doet me soms een beetje denken aan Cammie Gilbert.  

Het eerste nummer ‘Harbinger Of Ruin’ houdt al meteen een (aangename) verrassing in. Met Joel Notkonen heeft men voor mij iemand nieuw voor de ruwe zang en hij is niet alleen een kei in grommende lage grunts, maar gaat eerst als een eersteklas zwartgeblakerde screamer van start. Die afwisseling bevalt ons wel. De bijna negen minuten durende track gaat van start met serene (Gogo)gezangen, maar daarna schrokken we dus op van de furie die eerder naar black metal neigt bij de mannelijke zang (ook muzikaal trouwens, goeie drummer!). Pas na vier minuten horen we de lage grunts, nadat er eerst nog een breekbare passage met tokkel en serene zang is gepasseerd. Dat begint dus al goed. En dit hoge niveau wordt gehandhaafd in ‘Whispers In The Dark’ waar de grunts van Notkonen pas in de helft van de song gezelschap krijgen van de sereniteit van Gogo. Die drie andere songs zijn meer uitsluitend doom/death metal en vertrouwd, maar wel goed. In het massieve sluitstuk ‘Mist Of Oblivion’ krijgen we er nog rillingen verwekkende gesproken woord bovenop en dwaalt men rond in de mist der vergetelheid. Kortom: de ingeslagen weg wordt vervolgd in al zijn schoonheid en smart.