We spreken echt van veteranen uit de Italiaanse metal scene als we het over Labyrinth hebben. Vorig jaar mochten ze dertig kaarsjes uitblazen en al die tijd waren de gitaristen Olaf Thorsen en Andrea Cantarelli de drijvende kracht achter deze progressieve power metal band. Ook zanger Roberto Tiranti heeft er al een hele rit doorheen het labyrint opzitten. Om het nieuwe jaar goed te beginnen gooien ze maar meteen hun tiende album in onze schoot. En dat ‘In The Vanishing Echoes Of Goodbye’ is een waar genoegen, zo blijkt.

Het vorige album ‘Welcome To The Absurd Circus’ dateert al van 2021, dus was de tijd rijp om wat nieuw materiaal uit te geven. Dat doet het zestal met extra energie en turbulentie. Pandemie en dreigende oorlogen resulteren in een bijzonder heftig, sneller en bozer album dan de vorige platen. Dit is een schreeuw voor vrijheid zoals we die nu nog kennen, later kan alles op de helling komen te staan.

Het is vooral tijdens de eerste songs ‘Welcome Twilight’ en het flitsend snelle ‘Accept The Changes’ dat er een ware rollercoaster van felle solo’s je tegemoet waait. De geladen zang waadt er altijd met enige waardigheid doorheen. Maar vanaf ‘Out Of Place’ kiest men voor een meer melodieuze koers. Ook de zang wordt meer genuanceerd, zelfs sensitief in het akoestische startende ‘The Right Side Of This World’ dat overigens een erg mooie song is. Ook het eerder gesofistikeerde ‘The Healing’ met zijn mooie glijdende solo’s hoort tot onze favorieten. Er wordt niet overdreven met symfonische ondersteuning of koorzang, maar nu en dan worden de songs er mee ‘aangedikt’. De heren weten na al die tijd wel hoe je een kanjer in elkaar bokst, dus eindigen ze episch met een langere track (met als titel ‘Inhuman Race’) waarin tussen de progressieve aanpak ook een sampler over de huidige oorlog in Oekraïne is verwerkt. Stevig vakwerk van een band die nooit teleurstelt en gelijkgestemde fans deelt met Vision Divine en Secret Sphere.