Amplifest 2024 – Hard Club, Porto (PT), 8-10 november 2024 (NL)
“Het Canadese trio, met hun mix van post-rock, krautrock, shoegaze, en psychedelia hield het publiek stevig vast, ondanks het feit dat ze ingeklemd stonden tussen twee van de populairste acts van het weekend”
Amplifest, held in the beautiful city of Porto and now in its tenth edition, is a unique festival. It achieved this status through careful and bold artist selection over the years, attracting a like-minded audience that has regularly sold out the event way in advance. This year was no exception. We found former Portuguese music journalist Fernando Reis available to cover the event on our behalf, so we nudged him out of hibernation, to witness what he called “a masterclass in taste, presenting music beyond the obvious and challenging its audience”. So that’s a promise worth checking out.
14 november 2024 I Text: Fernando Reis, photography: Vera Marmelo
Vrijdag 8 november 2024
Okkyung Lee gaf een intrigerende show in het Serralves Museum. Ze speelt cello, maar ze breekt dwars door alles wat je gewend bent van het instrument heen, op imporviserende wijze. Ze maakt gebruik van samples en je kan haar wereklijk overal in de zaal aantreffen tijdens haar optreden (en zelfs af en toe niet), waarbbij de Koreeanse haar creativiteit in het creëren van sounds laat wedijveren met haar zeer diverse en technisch interessante spel.
Diezelfde avond, in de Ferro Bar, staat John Cxnnor. Ze hebben er niet lang voor nodig om te bewijzen waarom ze in rap tempo één van de meest gehypte bands van het moment zijn in de Europese industrial/techno/noise scene. Ze komen uit Denemarken en bestaan uit drie leden van LLNN, met gastvocalen van de Portugese zangers Paulo Rui (Besta, Avesso) en Sofia Loureiro (Hex Arcana, ex-We Are The Damned), die Victor Kaas vergezellen. Hun show was verrassend energiek en intens, in een afgeladen club en met een geluid dat zowel bruut, dansbaar, krachtig en doorvoeld overkwam. Subtiele elementen van trap haken naadloos aan bij hun muziek en de breakdowns trekken de zaal zowat aan gort. Wie zong er ook alweer “ik verricht sectie als ik dans”?
Zaterdag 9 november 2024
Insect Ark opent vandaag het Büro Stage, op de eerste officiële dag van het festival, met hun “cinematic noise” als een waar muzikaal banket. Geleid door bassist/vocalist Dana Schechter (die je ook zou kunnen kennen van Swans), klinkt het uit Berlijn afkomstige gezelschap belangwekkend en alsof ze spelen met diepere bedoelingen, zonder daarbij hun aard te verliezen.
Later staat Mizmor Amplifest in vuur en vlam te zetten, met hun intense black/doom/funeral doom show. Het is indrukwekkend hoe gitarist/zanger A.L.N. zich staande weet te houden, schijnbaar onaangedaan, in zijn eigen wervelwind van ijzige krijsen en diepe gegrom. Het contrast tussen hun straightforward black metal blast beats, organische doom, en funeral doom komt live heel samenhangend en natuurlijk over en het kwartet, (A.L.N. wordt vergezeld door drie sessiemuzikanten) mag gerekend worden tot de grotere verrassingen van deze editie van het festival.
LLNN, fully recovered from the intense party of the previous night, effortlessly translated their apocalyptic, atmospheric, cinematic, and chaotic post-metalcore to the stage. Backed by sampling, industrial sounds, and a relentlessly pounding drummer, the band conquered the audience from the first second. Vocalist Victor Kaas is magnetic, with his desperate screams and stage presence. The return of Russian Circles to the Hard Club thrilled post-rock fans with a flawless performance, making full use of one of the day’s best sound setups. In contrast, Ufomammut replaced Russian Circles’ precision with a massive wall of psychedelic sludge/stoner and doom drones, leading the completely packed Büro Stage to a collective peak with Levre’s relentless drum attack and monolithic riffs.
De terugkeer van Russian Circles naar de Hard Club lijtk goed te vallen bij de post-rock fans, want ze geven een vrijwel perfect optreden weg. Hun sound setup is indrukwekkend, maar het staat er bepaald niet voor niets, ze weten het ook daadwerkelijk goed in te zetten.
In schril contrast, Ufomammut verving Russian Circles’ precisie met een onoverkomelijke muur van psychedelische sludge/stoner and doom drones, waardoor de tot de laatste plaats toe vol geramde Büro Stage tot een collectief hoogtepunt gebracht werd, met genadeloze drums en onvermijdelijke gitaarpartijen.
Avesso opent het Dois Corvos Stage, als enige afgevaardigde band uit Portugal zelf op deze eerste dag van het Portugese Amplifest. Het kwartet, met leden en voormalig leden van EAK, Redemptus, Budhi, en Besta, leverden een doortastend post-rock/metal performance in wat hun debuut show bleek. Paulo Rui nam het voortouw met zijn charismatische overcome, Portuguese zang en met liedjes afkomstig van hun onlangs verschenen debuutalbum. Live komen deze nummers bijkans nog wact gewichtiger over dan op plaat.
Cinder Well brengt haar folk singer-songwriter materiaal in een simpele, charmante manier, waarbij tochgezegd moet worden dt het door de beperkte afwisseling in de arrangementen op een gegeven moment wel een beetje te snel als een herhaling van zetten begint te klinken.
Fvnerals doorbreekt die monotonie met een intiem, maar snoeiharde set vol met dark-ambient-infused doom/drone en post-rock.
Living Gate, geleid door Lennard Bossu (Wiegedood, ex-Amenra) met leden van Yob, Amenra, Crouch, en Oathbreaker, leverden een nagenoeg foutloos optreden met hun schurende, technische death metal.
UF’s probeert een techno/noise party van de grond te krijgen, maar, hij werd gehinderd door mankementen aan zijn microfoon, wat nogal een smet was op de set, ondanks pogingen van OAKE en Samuel Kerridge om daar omheen te improviseren.
Zondag 10 november 2024
Ook de tweede (officiële) dag van Amplifest begint sterk, met Inter Arma op het Büro Stage, waar ze hun sludgy blackened death metal ontketenen. Drummer T.J. Childers stal vanddaag de show met een onvoorstelbaar goede performance. Deze muziek lijkt gemaakt voor live, met soms nagenoeg onnavolgbare wisselingen tussen de gitaristen en hun black/death riffs, post-metal passages, en verwoestende sludge breakdowns.
Spurv was op een weer heel andere manier een verrassing te noemen, zelfs één van de grotere verrassingen van het weekend. Met hun instrumentale post-rock met drie gitaren, trombone, trompet, en ongeëvenaarde live energie.
The Body, vergezeld door Dis Fig, leverde een uur doorspekt met trance-in hun experimentele noise/industrial muziek.
Chelsea Wolfe wist alle aandacht op zich gericht in het afgeladen Büro Stage, waar ze een onvergetelijke dark folk performance neer wist te zetten. Ze begon met ‘Whispers In The Echo Chamber’, waar je simpelweg niet om haar heen kon. De set bevatte zelfs nog een aangrijpend encore met ‘Anhedonia’, samen met Emma Ruth Rundle.
Oranssi Pazuzu was de afsluiter van het Büro Stage, waar ze hun rituele, psychedelische black metal tot leven brachten met een gelikte, organische benadering die de kwaliteiten van hun albums op z’n minst evenaarde. ‘Uusi teknokratia’ mag als hoogtepunt beschouwd worden in de show, van hun laatste album ‘Muuntautuja’.
The Dois Corvos Stage had te kampen met wat technische hordes op de tweeded ag, waardoor er vertragingen en een wat ruwe start voor Menace Ruine volgde. Hun optreden was intiem en avant-garde, met Geneviève en S. De la Moth die langzaam in het optreden raken en de malheur van even daarvoor geleidelijk van zich af wisten te schudden.
Mary Jane Dunphe bracht een puur singer/songwriter performance, met pop songs voor de fijnproevers, maar ze moet abrupt het podium verlaten, ver voor het geplande einde.
Portugal’s Decline And Fall, met onder meer veteraan Armando Teixeira (Bizarra Locomotiva, Balla), guitarist Hugo Santos (Process Of Guilt), en Schrijver Ricardo Amorim, hadden weer een ander problem, hun gitaar was niet te horen. Dit had uiteraard nogal een weerslag op hun Portugees gezongen darkwave nummers.
Gelukkig voor de aanwezigen had, Yoo Doo Right dergelijke problemen totaal niet, en ze wisten misschien wel één van de beste optredens van het hele festival te geven. Het Canadese trio, met hun mix van post-rock, krautrock, shoegaze, en psychedelia hield het publiek stevig vast, ondanks het feit dat ze ingeklemd stonden tussen twee van de populairste acts van het weekend, (Chelsea Wolfe en Oranssi Pazuzu).
Eihwar, met hun zelffbenoemde omschrijving “viking war trance,” sloot het festival waardig af, met een -fi, ritmisch, en door kostuums opgeleukte show. Die het publiek aan het dansen, zingen en glimlachen hield, ver voorbij 1 uur ’s nachts. En dat op een zondag.
All pictures by Vera Marmelo
Social media