Bombus is nooit echt gemakkelijk in een (muzikaal) hokje te proppen geweest, maar met deze nieuwe plaat is dat nog moeilijker geworden. De eigengereide mix van heavy metal, stoner en rawk ‘n’ roll is tot nu toe altijd wel een beetje uniek geweest, maar nu worden er ook nog donkere wave-achtige, of soms bijna alto/poppy structuren aan toe gevoegd. Hoe dan ook, het totaalplaatje blijft altijd voorzien van een heftig schurend en scheurend randje met catchy hooks, overtuigende zang en heerlijk gitaarwerk.

Mijn kennismaking met deze band was met het voorgaande album ‘Vulture Culture’ en al snel moest met terugwerkende kracht ook eerder spul aangeschaft. Allemaal erg fijn luistervoer voor ondergetekende (het moeilijk verkrijgbare debuutalbum staat nog steeds mijn verlanglijstje). Eerlijk gezegd moeten de nieuwe ingrediënten nog steeds best wennen, maar ze zijn met smaak toegevoegd zullen we maar zeggen. Op zich zijn de verrassende en heel pakkende arrangementen en ook de bevlogen, tot de verbeelding sprekende gitaren nog steeds veelvuldig aanwezig, maar er zijn zeker ook heel nieuwe sferen gecreëerd. Enkele aanraders: opener ‘Killer’ als opwarmer en houvast aan het verleden, het nieuwsgierig makende, navolgende ‘The One’ en als je echt een veel breder scala aan aanwezige smaken wil proeven, ga dan direct voor het verrassende ‘Carmina’.

Wellicht zal dit voor enkele “oude” fans van de band bij sommige stukken misschien te theatraal kunnen overkomen met het goth/wave/shoe-gaze sausje wat er soms doorheen zit, maar een nieuwe luisteraarsgroep zal zich waarschijnlijk ook tot deze muziek aangetrokken kunnen voelen. We zullen afwachten; van mij krijgen ze het voordeel van de twijfel.