Vision Divine is bij het grote publiek vooral bekend geworden dankzij zanger Fabio Lione, wie via grote broer Rhapsody (of Fire) geïnteresseerden naar de band van Olaf Thörsen bracht. Terwijl Vision Divine gelukkig wel iets meer is dan een pure Rhapsody-kloon, hebben we het nog steeds over Italiaanse power metal en de liefhebbers van het genre kunnen zich bij het nieuwe ‘Blood And Angels Tears’ dus ook verheugen op een hoop turbo-bombast. Vision Divine zou Vision Divine niet zijn als er niet weer een line-up wisseling had plaatsgevonden tussen albums, en dus kunnen we de jongeman Matt Peruzzi een nieuwe drummer horen. Ander interessant feitje, ‘Blood And Angels Tears’ is een conceptalbum geworden, waarin een verhaal in de setting van de Christelijke mythologie van de gevallen engelen wordt verteld.

We beginnen dus lekker met ‘War In Heaven’, waar de bijbehorende tekst uit het bijbelboek Openbaringen wordt opgelepeld met een smakelijke orkestrale introductie. Daarna knallen we los met het heerlijke ‘The Ballet of Blood and Angels’ Tears’. Alle elementen die Vision Divine kenmerken zijn duidelijk aanwezig in deze progressieve maar toch pakkende compositie. Omdat het hier een verhalend album betreft, sluiten de individuele songs meer op elkaar aan dan bij bijvoorbeeld voorganger ‘When All The Heroes Are Dead’, het volgende stuk ‘Once Invisible’ sluit bijvoorbeeld muzikaal naadloos aan op ‘The Ballet of Blood and Angels’ Tears’, voordat het zich ontwikkeld naar een lekker snelheidsmonstertje. Vooral opvallend bij dit nummer is zanger Ivan Giannini, die hier wat rauwer durft te zingen dan de lieflijke stijl die we van hem gewend zijn. Met ‘Drink Our Blood’ komen ook de elektrische elementen weer wat naar boven, wat muzikaal de stijl van het vorige album weer binnen handbereik brengt. Solo’s zijn er weer zowel van de gitaar als van de keyboards, en met oudgediende Andrea Torricini op de bas, die het drumwerk van onze nieuwste vriend goed uitdaagt, is er ook weer de dikke en toch soms speelse basis in de muziek. Het verhalende aspect van het album wil niet zo lekker van de grond komen, en komt is voornamelijk door het gebrekkige Engels wat onlosmakelijk verbonden is aan Italiaanse bands en in dit geval nog niet eens persé de uitspraak ervan. Het is hier echt het woordgebruik: omdat de Engelse woordenkennis van de tekstschrijvers niet verder komt dan wat een kind in Nederland in groep zeven leert voelt dit niet aan als een mooie mythische tekst, maar als de Engelse variant van de kinderbijbel waar ik vroeger mee geïndoctrineerd werd. Wel jammer, maar de muziek is weer ouderwets vermakelijk en daar gaat het uiteindelijk om! Tegen het eind van het album vinden we nog ‘The Broken Past’, wat op zich al een juweeltje is maar nog een extra polijstbeurt mee krijgt door gastvocalen van Alessandro Conti, één van de beste zangers die de power metal ooit gekend heeft.

Of dit album in zijn geheel zijn voorganger weet te toppen ga ik geen uitspraak over doen, al was het alleen maar omdat dit appels met peren vergelijken gaat worden. Waar ‘When All The Heroes Are Dead’ zich vergezeld wist van losstaande krakers als ‘Three Men Walked On The Moon’ waar de grootste bands in het genre geen schaamte voor zouden hoeven kennen, moet ‘Blood And Angels Tears’ het vooral hebben van de algehele luisterervaring en de muzikale landschappen. Feiten blijven: In de eerste luisterbeurt zat ik de volle vijftig minuten op het puntje van mijn stoel en ik had echt wel meerdere luisterbeurten nodig om alle fijne details op me in te laten werken. Dus één van de betere albums van dit jaar? Absoluut!