Zombi, het techno-rock duo uit Pittsburgh, komt vijf jaar na hun album ‘Shape Shift’ met de opvolger daarvan, het toepasselijk getitelde ‘2020’. Ik kan gaan uitweiden over hoe de ingewikkeldheden die zich in deze muziek openbaren in directe relatie staan tot de grote ontwikkelingen die zich tot nu toe in dit jaar aan het afspelen zijn (en daar valt echt iets voor te zeggen), maar dan zou dit meer een nieuwsoverzicht dan een recensie worden. Wat ik wel graag gezegd wil hebben is dat ‘2020’ niet een plaat is die je als achtergrondmuziek opzet. Om volledig tot zijn recht te komen verdient het ook je volledige aandacht.

Dus ga zitten, neem eventueel een ontspannend middel (niet vereist), schuif de volumeknop omhoog en laat je onderdompelen in de futuristische en beklemmende wereld van Zombi’s ‘2020’. Futuristisch dekt niet geheel de lading, we horen hier duidelijk een band die zijn inspiratie onder andere haalt uit de geweldige geluidslandschappen die Goblin neerzet, maar Zombi fuseert dit met enige techno en industrial. Enige, want dit voert zeker niet de boventoon. Bas, synthesizers en drums vloeien samen tot één, stevig geheel en de tracks slagen er stuk voor stuk in om verschillende atmosferen neer te zetten. ‘No Damage’ klinkt met zijn donkere riffs en orgelachtige achtergrond bijzonder tergend en onheilspellend, bijvoorbeeld, terwijl ‘Fifth Point Of The Penta’ juist alles opengooit en een grootse, opengaande lucht neerzet met meervoudige synthesizers.

De muziek op ‘2020’ gaat alle kanten op, maar doet dat binnen een bepaalde orde, binnen een bepaalde loop, waardoor er in het raamwerk dat Zombi neerzet voor elk nummer een boel interessante dingen gebeuren en wendingen plaatsvinden. Mijn favoriete Mike Oldfield album is ‘Crises’, omdat er op elke hoek en in elke bocht weer een aangename verrassing wacht. Als ik ‘2020’ luister moet ik denken aan dat album, maar dan op steroïden. Een stevige, op je af rollende prog-rock openbaring. Dus zet de volumeknop nog iets hoger en druk op herhalen.