Zero Theorem is een vijftal afkomstig uit Los Angeles, opgericht in 2016 en het heeft sindsdien een single (‘Area’, 2017) en een EP (‘Ataraxis’, 2018) uitgebracht. De band speelt een moderne vorm van alternatieve hardrock, waarbij veel aandacht voor zeer goed in het gehoor liggende refreinen en elektronica is ingebouwd. Begin 2020 volgt een nieuwe, uit vijf tracks bestaande EP: ‘The Killing I’.

Direct vanaf de eerste klanken van het nieuwe schijfje wordt duidelijk waar de band hun inspiratie vandaan gehaald heeft. Er is, op zijn zachtst gezegd, erg goed geluisterd naar acts als Skillet, Red, het huidige Godsmack, Five Finger Death Punch en Disturbed. Sterker nog: de song structuren, de overdosis aan elektronische elementen, het op momenten industriële gevoel, de makkelijk in het gehoor liggende refreinen: alles is zo direct van Disturbed en Skillet gekloond. Als vocalist Caesar qua stemgeluid in bepaalde tracks (‘Cannonball’, ‘Threat’) ook nog flink wat wegheeft van David Draiman (Disturbed) moge duidelijk zijn dat het leentjebuur spelen door het vijftal wel erg hoog in aanzien staat. Tel daarbij op dat de tracks vooral in het teken van de toegankelijkheid blijken te staan en elk venijn vakkundig de nek om is gedraaid. Alle begrip ervoor dat het lang niet altijd meevalt om origineel voor de dag te komen en je kunt je zelfs afvragen hoeveel waarde je aan originaliteit moet hangen. Als composities echter zo voorspelbaar en doorzichtig zijn en het kopieergehalte zo hoog is, is het voor mij toch wel erg lastig de gehele lengte van dit album uit te zitten. En dan te bedenken dat de vijf tracks in totaal nog geen zestien minuten beslaan.

Dat wat Zero Theorem brengt, is verre, verre van origineel. Pakkend, makkelijk in het gehoor liggend en laagdrempelige, moderne metal; er zullen vast de nodige liefhebbers voor te vinden zijn, maar wat mij betreft is het te hoge kloongehalte op ‘The Killing I’ meer dan voldoende om volledig af te haken. Een voldoende score zit er voor dit ‘The Killing: I’ dan ook niet in.