Eenmaal op het terrein waande je je bijna twee jaar terug in de tijd, maar de organisatie had er alles aan gedaan om aan de hedendaagse eisen te voldoen; keurige registratie van bezoekers en grondige check van corona app en ID. Ook op het terrein zijn waar nodig mogelijkheden tot desinfectie van de handen; een compliment voor de organisatie.

De Ronnie James Dio tributeband The Dutch Disciples staan al te spelen op het hoofdpodium bij binnenkomst. Helaas hebben we de machtige Rainbow opener “Kill the King” net gemist. Wij vallen erin bij één van de meest iconische Black Sabbath nummers uit de Dio periode: “Heaven And Hell”. Het klinkt door de speakers in een sterkte versie met zowel instrumentaal als vocaal overtuigende bijdragen. Je kan je een slechtere start van de herontdekking van livemuziek na een lange winterslaap voorstellen. Lekker opgewarmd door deze fijne band, doet zanger John Jaycee Cuijpers  aan het eind van de set een uitspraak “tot een volgende keer”, terwijl ik ergens gelezen had dat dit het laatste optreden van de brulboei zou worden. Mocht dit het laatste optreden van deze bezetting geweest zijn, dan was het zeker een waardige afsluiter.

Tussen de sets door een korte adempauze, waarbij desgewenst een laid-back moment bij comfortabele picknick plekjes mogelijk is, en even later staat de volgende band klaar op het buitenpodium. De echte versie van Volbeat heeft me tot nu toe nog nooit echt kunnen inpakken en deze coverversie Volbeatz  is daar ook zeker niet in geslaagd. Volgens een liefhebber en kenner van het originele werk waarmee ik in gesprek raakte, was deze band dan ook een stel goed bedoelende enthousiaste hobbyisten die niet in de buurt kwamen van het origineel, welke ik zeker nog eens een kans moest geven. De sfeer zat er toch bij het publiek best aardig in en er werd naar hartenlust gedanst voor het kleine buitenpodium.

Net als de koeien die na de winter weer voor het eerst de wei in mogen; veel uitgelaten muziekliefhebbers en verhoudingsgewijs misschien iets meer aangeschoten (ouwe) rockers. Mooi voorbeeld van de gemoedelijke sfeer is de beschonken bezoeker die op een tafel klimt om de band te aanschouwen (en een incidenteel biertje in iemands nek te gieten), wordt heel snel door een toeschietende festivalmedewerkster op vriendelijke, doch dringende wijze, van deze tafel af begeleid. Volgens mij is dit ook nog een van de weinige plekken waar bij concerten nog “ouderwets” kan pogoën, zonder hierbij in een regelrechte vechtpartij terecht te komen.

Sloper is een verrassing voor mij. De band is zichtbaar blij weer voor publiek te mogen spelen; vooral bij beide drummers (Cesar Zuiderwijk en Mario Goossens) en zanger/bassist/gitarist Peter Shoulder spat de spelvreugde er van af. Uitermate kundige muzikanten die tezamen een retestrakke band vormen. Ditmaal eens niet de gitarist maar de bassist die veel van instrument wisselt. Een afwisselende set met nummers variërend van psychedelische tapijtjes tot Blue Cheer-achtige, bijna stoner taferelen en tegen garagerock aanleunende bluesy rock ‘n’ roll die aan opgevoerde Ten Years After kon doen denken. Flarden Alvin Lee kwamen voorbij, en de Leo Lyons basmomentjes waren wat mij betreft ook talrijk. Ook associaties met BBM (de nadagen van Cream) konden bij me op komen en dat is zeker een compliment! Voor de meeste mensen zal toch echter wel de drum(solo) hoogstandjes tot de meest memorabele momenten van de show hebben gegolden.

I Don’t Know en Crazy Train openen de set van Ozzy cover band Rebels Of Ozz. Er ontstaat voor mij een duidelijk kwaliteitsverschil tussen het grote en het kleine podium. Wederom staan er op het buitenpodium een stel enthousiaste muzikanten die wat mij betreft muzikaal niet geheel kunnen overtuigen. Gitarist Patrick Kruijer heeft een aardig arsenaal snelle riedels in huis, maar gebruikt deze trucjes iets te vaak om een foutje te verhullen. En de foutjes zijn er legio; soms is er zelfs even helemaal geen bas van Jeroen van Liere te horen en kan de baslijn na enige instructie van Kruijer weer vervolgt worden (‘Rock ‘n’ Roll Rebel’ was nog niet helemaal afgestoft na de lange winterstop?) De drums van Noel van Eersel blijken gelukkig een solide basis en houden deze vaak ontwapenend enthousiaste band op de been. O ja, de zang van Franco Dieters is misschien bij vlagen net zo op het randje als Ozzy zelf en kan daarom, als je het allemaal niet te serieus neemt, best tot een glimlach leiden.