Xenobiotic is een band afkomstig uit Perth (Australië) en kwam in 2011 voor het eerst bij elkaar. De bandleden hebben de naam bij elkaar gepuzzeld door twee Griekse woorden (‘ξένος’ = vreemdeling en ‘βιοτικος’ = biotisch = uit levende organismen bestaand) te combineren. Het vijftal heeft tot op heden twee EP’s (‘Wraith’ in 2014 en ‘Ares’ in 2014), een single (‘Pathos’, 2015) en een volledig album uitgebracht (‘Prometheus’, 2018) uitgebracht. Begin 2020 volgt het nieuwe album: ‘Mordrake’.

Op het vorige album speelde de band iets wat het midden houdt tussen deathcore en progressieve death metal. Het progressieve kwam vooral naar voren in de structuren van de nummers. Op het nieuwe album, ‘Mordrake’, is dat laatste weer terug te vinden en de balans tussen deathcore en progressieve death metal valt uit in het voordeel van eerstgenoemde. Agressieve, zware vocalen, breakdowns, zware gitaarlijnen, melodieuze breaks en een veelal hoog tempo zijn de pilaren van het album. Juist op het moment dat het immer hoge tempo en de recht-toe-recht-aan benadering op het album zijn tol dreigen te gaan eisen van de luisteraar, zijn daar halverwege het album plots het atmosferische einde van het instrumentale ‘Dysphoria’ en het rustige, op keyboard gespeelde intro van ‘Saphris’ (waarop Sam Dishington van o.a. Separatist te horen is). Ze markeren het moment waarop het album een stuk interessanter wordt omdat er vanaf hier in de tracks veel meer gevarieerd wordt in tempo, meer met de dynamiek gespeeld wordt en rustieke, atmosferische gedeeltes (denk aan Fallujah) zijn ingebouwd (‘Fractured’, ‘Thalamus’, ‘Mordrake I: Reverie’). Waarom die momenten in het eerste gedeelte van het album nauwelijks aanwezig zijn (enkel heel kortstondig in ‘Light That Burns The Sky’) en ze pas halverwege uitgebreider aan bod komen, is me een volslagen raadsel. Het is een gemiste kans; door de variatie wordt het album echt een stuk aantrekkelijker. Oh, en als ik dan toch aan het mopperen geslagen ben: ondanks dat de vocalen prima passen bij het deathcore sfeertje had iets meer variatie (zoals wel gebeurt in ‘Saphris’) ze zeker goed gedaan.

‘Mordrake’ is een gedegen deathcore album. Het album kent twee gezichten: het eerste gedeelte is doorsnee, de potentie van het Australische vijftal komt vooral naar voren in het tweede gedeelte van het album, als er met de dynamiek wordt gespeeld. Indien hierop voortgeborduurd kan worden, valt er in de toekomst nog veel fraais van dit combo te verwachten. Voor nu rest een leuk album, dat in de mêlee van goede releases moeite zal blijken te hebben echt op te vallen.