Een mix van hardrock en classic rock, met krachtige vrouwelijke vocalen, zo had ik ergens gelezen. Dit moest toch echt wel wat zijn. De stevige rock hangt toch echt behoorlijk tegen de metal aan, de riffs zijn niet bijster origineel, maar aangenaam in het gehoor liggend en best goed uitgevoerd en de ritmesectie is gewoon zeer efficiënt en degelijk. Traditionele Duitse kwaliteit zou je kunnen zeggen, en we kunnen nog even bij onze oosterburen blijven. De stem van zangeres Deborah Craft is nogal hees, nasaal en heel erg gruizig; zo’n beetje bijna een mannelijke Udo Dirkschneider zou je kunnen zeggen. Soms heeft het trouwens ook wel iets van een mix van Stevie Nicks en Vince Neal; je moet er van houden, maar ruig is het zeker.

Titelnummer ‘Bullshit’ heeft, net als enkele andere tracks, zo’n bombastische, bijna electro/dance-achtige drive, die me aan bijvoorbeeld hun landgenoten Rammstein of zelfs Nine Inch Nails kan doen denken. In combinatie met keyboard en enkele melancholieke elementen, kan dit ook ietwat Gothic metal-achtig aandoen. Aan één kant heeft het wel iets aanstekelijks, aan de ander kant klinkt het ook een beetje kitsch. Misschien dat de bij vlagen toch wel behoorlijk goedkoop klinkende keyboard stukken daar ook aan bijdragen.

Qua thematiek heeft de band gekozen voor een aanklacht tegen het fakenews en het vluchten in parallelle digitale werelden met eigen verzonnen alternatieve waarheden; een prijzenswaardige kruistocht! Het album op zich is geen baanbrekende wereldplaat, maar de band heeft een toch zeker een degelijk werkstukje afgeleverd, waar de liefhebber van ouderwetse melodieuze hardrock en metal best een poging aan kan wagen.