Nadat zanger Helge Stang in 2010 met een hoop ambras vertrok bij Equilibrium, zong hij het debuut ‘For Battles Once Fought’  van Arafel nog in, alvorens met gitarist Mexx de black metal band Wolves Den op te richten. Al vlug sloot zijn voormalige kompaan Manu Di Camillo van bij Equilibrium aan als drummer en samen boksten ze het niet zo memorabele debuut ‘Deus Vult’ ineen. Vijf jaar na dat debuutalbum is de Duitse band terug met een extra gitarist (Skoarth, ex-Lunar Aurora!) op de opvolger  ‘Miserere’.

De plaat start met de lekker stampende opener ‘Tides Of Hate’. Satyricon met ‘Now, Diabolical’ komt in me op en de onderliggende keyboards weten een mystiek sfeertje te creëren. Wat volgt is ‘Pfad Ins Dunkel: een zeer melodieus nummer, waarin bij momenten toch nog stevig van jetje gegeven wordt. Na een kwartiertje lijkt het duidelijk dat een band als Naglfar wel wat invloed heeft gehad. Tot hiertoe doet het mij ook denken aan andere meer melodieuze Duitse acts zoals Unlight of Chaos Invocation. Een light versie van Dark Fortress ten tijde van ‘Stab Wounds’ zou ook nog kunnen. Helaas verwatert het vanaf ‘Nachtmahr’ allemaal wat. Het album sleept zich een beetje moedeloos verder met enkele overwegend sfeervolle, melancholische nummers die niet echt bij blijven. De melodieuze zanglijnen in ‘Nachtmahr’ komen echt zeurderig over, het bombastische ‘Häresie’ belooft een beetje beterschap, maar ook het sfeervolle ‘Antaios’ kan niet voorkomen dat ‘Miserere’ dreigt te verdrinken in middelmatigheid. Gelukkig komt er nadien terug schot in de zaak met het ijskoude ‘Melanchora’ en de epische afsluiter ‘Nameless Grave’, samen met het openingsnummer de enige song met Engelse tekst. Al bij al niet slecht, maar spijtig van het mindere tussenstuk.