“Wat eet de koning van Beieren?” riepen wij als kind wel eens in de verte, alleen maar om de echo “eieren” terug te horen roepen. De mensen van Beieren houden zich tegenwoordig, naast het binnen blijven natuurlijk, wel met andere zaken bezig. Zoals het aldaar gevormde, getalenteerde vijftal dat zich Grand Massive noemt en hun ongeveer vierde album ‘4’ deze maand uitbrengt.

De nummers tonen een combinatie van twee tegenovergestelden. De muziek is zwaar en ernstig, met donkere melodieën die met trots de naam heavy metal mogen dragen. Door de vrij lichte zang, waar ik niks op aan te merken heb, krijgt het geheel een bepaalde stadion-metalcore glans, die vervolgens door de zeer goed te pruimen riffs, breaks en dynamiek toch weer wat serieuzer klinkt. Het is een goede combinatie, laat dat duidelijk zijn. De anthem-achtige hoogzang die hier en daar plaats vindt creëert ook een gevoel van saamhorigheid, hetgeen alleen maar intenser wordt als we ‘Never Gone’ horen. Dit is een ode aan een handvol van de artiesten die we de afgelopen jaren vaarwel hebben moeten zeggen.

‘Never Gone’ is echter niet het hoogtepunt van dit album. Die eer deel ik graag toe aan het nummer ‘Recurrence’, met zijn alsmaar door marcherende, massieve riffing en heerlijke tempo. Zo’n nummer dat je gelijk in het diepe gooit en waar je dan ook pas op het einde weer met je hoofd boven water kunt komen. Er zit ook een stuk gitaar in dat ik ergens van herken, Crowbar volgens mij. Vanaf dit nummer wordt het allemaal net iets doomier en dat wordt ten zeerste gewaardeerd.

‘4’ is een mooie plaat met een vol geluid. De kwaliteit van de muziek schommelt een beetje van nummer tot nummer, maar zakt nooit echt diep en steekt met vlagen zelfs boven het gemiddelde uit. Persoonlijk vind ik de wat donkerdere nummers op dit album het meest interessant en ik hoop dat de jongens hier in de toekomst dan ook op voortborduren.