Dit is alweer het vijfde album voor het project van Michael Voss en Mark Sweeney. Op de voorgaande albums tot en met ‘Wolves Reign’ wisten de heren me nooit compleet te overtuigen, hoewel de opeenvolgende platen me wel telkens iets meer wisten te boeien. Het keurig rechte lijntje wordt voortgezet, want deze plaat klinkt weer een stuk interessanter dan de voorganger.

De openende titelsong is een lekker riff-gestuurde rock-kraker met de zang van de heren Voss en Sweeney aangevuld met Michael Sweet van Stryper, die met zijn volle stemgeluid dit nummer echt afmaakt. Het gehalte aan gastzangers ligt op deze plaat nog een stuk hoger dan op de eerste twee platen, maar op dit album doen beide heren desondanks zelf een groter deel van de vocalen dan ze op de voorgaande albums deden. Op één na zijn alle nummers ingezongen door Voss en Sweeney en één gastzanger, dus drie vocalisten per song. Dit zorgt ervoor dat het niet meer overkomt als een wedstrijdje zoveel mogelijk zangers in een nummer proppen. De muziek komt hierdoor stukken beter naar voren en dat werpt zijn vruchten af. ‘The Legend’ is een stuk sneller en komt griezelig in de buurt van Helloween, zoals veel van de nummers op dit album. Hoofdredenen hiervoor zijn juist de vocalen van de twee bandleiders. Voss klinkt als een tweede Kai Hansen en Sweeney weet bijna griezelig dichtbij Andi Deris te benaderen. Op dit tweede nummer ook nog Beast In Black schreeuwmonster Papadopoulus.

Niet alle losse nummers weten even goed te overtuigen. ‘Beyond This Side’ bijvoorbeeld is wat aan de vlakke kant, hoewel daar ook wel kudos te geven zijn voor de smakelijke solo. Het trage ‘Land Of Wolves’ maakt dan toch weer een hoop goed met de fantastische vocalen van Mats Levén. De meer rockerige songs als ‘Restore Your Soul’ met Oliver Fehr (ex-Transit) en ‘One Day met Fernando Garcia (ex-Victory) zijn ook erg fijn. Opvallend is ‘A Mystery’, de enige ballad en ook de enige song die twee gastvocalisten heeft waaronder de enige vrouw, Zwitserse singer-songwriter Jasmin Schmid. Leuk dat het album afsluit met volgens mij de eerste Nederlandse bijdrage in de geschiedenis van dit project, door de Tobias Sammet van de lage landen, Powerized zanger Nick Holleman.

Dit album ligt een stuk lekkerder in het gehoor dan de voorgangers omdat de nummers sterker zijn en het geheel niet meer overkomt als een enorme vocal overkill. De indrukwekkende lijst gastbijdragen is dit keer netjes uitgesmeerd over de verschillende nummers. Niet alleen zangers hebben trouwens de draaideuren van de studio gezien, ook een indrukwekkende batterij aan instrumentalisten heeft aan dit album meegewerkt. Voor de volledige lijst verwijs ik je graag naar de website van dit project. Dit is het eerste Wolfpakk album waarop de grote hoeveelheid muzikanten meer een verrijking is dan een obstakel, en daarom ook dit keer wat mij betreft acht sterren uit tien zeker waard!