Scandinavië kent een rijke traditie als het gaat om de death metal scene. Zweden is daarin voorloper, waarbij Gothenburg en Stockholm zelfs synoniemem zijn geworden voor specifieke stijlen binnen het genre. Denemarken doet het wat dat betreft een stukje bescheidener. Wayward Dawn is afkomstig uit het land van de Lego en doet qua bruutheid van hun muziek niet onder voor hun Zweedse collega’s. De bandleden schijnen vrij jong te zijn maar ze maken volwassen death metal die mij mede door de smerige productie doet denken aan een band als Bloodbath. Zelf noemen de belhamels Cannibal Corpse en Wham! als hun belangrijkste inspiratiebronnen.

‘Haven of Lies’ is na ‘Soil Organic Matter’ uit 2018 het tweede album van Wayward Dawn. Het album start als een dieseltje op met een stemmig intro waarna ‘Upheaval of Earth’ er meteen in alle smerigheid overheen walst. Met de stem van rochelaar Rasmus Johanson, die direct uit de krochten van de hel lijkt te komen, de blastbeasts en de laag gestemde gitaren waan je jezelf als luisteraar direct in het vagevuur. In ‘Sophomania’ en ‘Rotten Sphere’ gaat de band nog een tandje harder tekeer om pas bij het intermezzo ‘Bliss’ even (net geen twee minuten) gas terug te nemen. De tweede helft gaat dan van start met het tragere ‘Abhorrent Ignorance’ dat hele lekkere tegendraadse gitaarriffjes kent en bijna dansbaar verder klettert. ‘Ridicule’ is wat tempo betreft ook wat rustiger waarna ‘Apathy’ en ‘Slaves of the Self’ weer ruig afsluiten.

Petje af trouwens voor producer Jacob Bredahl (Hatesphere, Gorefest, Sick of it All) die een sound heeft neergezet waar Satan zelf trots op zou zijn. Minpunten zijn er voor het foeilelijke artwork dat in mijn ogen totaal niet bij de muziek past en dat hoge ogen zal gooien in de ‘lelijkste death metal hoes van 2020’ competitie. Wayward Son toert in april en mei als support van Terrorizer door Europa maar doet daarbij Nederland helaas niet aan.