Op de één of andere manier doet de nieuwe Warbringer mij heel erg aan de periode 1990-1991 denken, toen thrash metal pareltjes als ‘Seasons In The Abyss’, ‘Rust in Peace’, ‘Arise’, ‘Coma of Souls’ of ‘Never, Neverland’ uitkwamen. Thrash metal albums die tot op de dag van vandaag stuk voor stuk allemaal ongeëvenaard zijn en de tand des tijds hebben doorstaan. En iets zegt mij dat ‘Weapons of Tomorrow’ van de zelfde klasse is als voorgenoemde thrash metal ikonen.

Het zesde studioalbum van Warbringer, dat drie jaar na ‘Woe To The Vanquished’ uitkomt, heeft alles in zich om uit te groeien tot een regelrechte klassieker in het genre. Want verdomme, wat wordt hier een partij heerlijke old school thrash metal met een moderne inslag geleverd. Vanaf opener ‘Firepower Kills’ (hoor ik daar een ‘Fire In The Hole’ van Laaz Rockit?) tot afsluiter ‘Glorious End’ (prachtige titel voor een afsluiter) is het één en al genieten geblazen van de combinatie van old school thrash metal riffs en vet groovende riffs, furieus opjagende drums, speels gesoleer van het gitaartandem Adam Carroll en Chase Becker en de alles overtuigende en superagressieve zang van frontman John Kevill. Met nummers die echt ontzettend pakkend zijn en van voor tot achter de pan uitswingen. Neem bijvoorbeeld ‘The Black Hand Reaches Out’, dat als werktitel ‘Riffman’ kreeg vanwege zijn ontzettend herkenbare en pakkende riff, of ‘Crushed Beneath The Tracks’ dat zo’n buitenaards vette groove heeft, moshpits gegarandeerd! Of de epische (bijna) ballad ‘Defiance of Faith’ met zijn Bathory solo op driekwart van het nummer die bij mij wel enig kippenvel momenten bezorgde en de rest van de dag als oorworm in mijn oor bleef hangen.

Ja, Warbringer weet ook op hun zesde studio album ‘Weapons of Tomorrow’ de lat voor zich zelf nog weer een stuk hoger te leggen. Slayer met pensioen? Ik denk dat er hier vijf jongemannen uit Californië heel brutaal aanspraak proberen te maken op de thrash metal troon die vrij is gekomen! Ik ben benieuwd hoe Warbringer zich de komende twee drie jaar gaat ontwikkelen, want met zo’n sterk album op zak moet er toch heel wat mogelijk zijn.