Het is vaak wel, maar niet altijd makkelijk om de serieuze bands te onderscheiden van de acts die gewoon even snel en voor de lol een album in elkaar flansen. Toen ik de nieuwe schijf van Waltari opzette dacht ik dat ik met de tweede categorie te maken had. Toen ik vervolgens die naam door de zoekmachine haalde kwam ik er achter dat deze band al sinds de jaren tachtig meedraait. Op de foto herkende ik tevens Sami Yli-Sirniö (Kreator), die ook een goede reputatie heeft binnen de metal scene.

Wellicht toch een verkeerde eerste indruk gekregen? Waarschijnlijk wel. Nadere inspectie toont aan dat de band een erg solide basis van heavy metal heeft en dat het vanaf die basis verder werkt door er verschillende stijlen tegenaan te gooien. Soms werkt dat erg goed, en andere keren slaat het de plank finaal mis. Zoals bij ‘Skyline’, waar we een flauwe rapsong voorgeschoteld krijgen en het meer klinkt als een Linkin Park (light versie) dan als een geslaagde crossover. Of bij ‘Sick ‘N Tired’, een zoetsappige radio-ballade waarin we eigenlijk niet veel anders horen dan de akoestische gitaar, AHA-achtige synths en een ode aan het niet kunnen accepteren dat de wereld in elkaar zit zoals die in elkaar zit. Op zich had dit een emotioneel opus kunnen zijn, maar er zit geen emotie in.

De eerste track op het album waarbij ik echt vol interesse heb zitten luisteren is nummer vijf, ‘No Sacrifice’, waarbij ze echt vet uit de hoek komen en we death, black, speed en heavy naadloos in elkaar over horen gaan tot een muzikaal hoogstandje. ‘Had It All’ is nog een nummer dat mij wist te raken, vooral met het wat tragisch orende begin, waar ook de over het algemeen niet echt denderende stem van Kartsy Hatakka goed tot zijn recht komt en het orgel toevoegt aan de melancholie. Hierna volgt ‘And The’. Ik kan niet ontkennen dat ook deze song heerlijk in het gehoor ligt, zoals stevige, doorstampende, snelle metal dat doet en over het geheel goed in elkaar steekt. En tot slot, ook al klonk het… nou ja, hij staat er tenminste op: een cover van Canned Heat’s ‘Going Up The Country’, en omdat dit één van mijn vijf favoriete nummers allertijden is kaart ik hem hier aan als pluspunt.

De ongenoemde tracks zijn niet meer dan middelmatig te noemen en dan vooral omdat ze als geheel geen steek houden. Het is dan of de zang die niet bij de rest past, of er worden dingen bij elkaar gegooid die gewoon echt niet samengaan. “Ja maar, daar staat Waltari om bekend!” Dat betekent niet dat het automatisch ook in orde is. Het moet, zeker als je een stel ervaren muzikanten bent, kwalitatief wel gewoon in orde zijn. Ondanks de soms geniale stukken muziek is ‘Global Rock’ dat niet helemaal.