Ergens in 1993 leerde ik Waltari kennen via de promo-cd ‘Voices’ van het label Roadrunner, welke in die dagen toonaangevend was voor de hardere muziek.

Waltari stond er tussen bands als Type o Negative, Biohazard, Dog Eat Dog, Fear Factory, Atrocity en nog heel wat anderen. Heel wat van die bands zijn uitgegroeid tot grote namen terwijl een pak verdwenen is in de loop der jaren. Toch is die gekke Finse band me altijd bijgebleven. Ondertussen hebben ze een carrière van dertig jaar achter de rug en werden er maar liefst vijftien studioalbums opgenomen.

In 2008 verscheen het compilatiealbum ‘The 2nd Decade – In the Cradle’, dat wordt opgevolgd door ‘3rd Decade – The Anniversary Edition’. Nu is Waltari altijd al een hoogst experimentele band geweest die bijna elk album iedereen verbaasde met de richting die werd uitgegaan. Ook nu is het alweer een verrassing. Oprichter en frontman Kärtsy Hatakka heeft twaalf nummers gekozen die zowat tot het populairste werk van de band behoren. Twaalf artiesten kregen carte blanche om die helemaal naar hun niche om te vormen. Waltari zelf fungeerde een beetje als achtergrondband. Die niche is heel uiteenlopend, sommigen behoren tot heavy metal maar evengoed hoor je heel andere genres aan bod komen. Opener ‘Merry Go Round’ werd getuned door Jürgen Engler (Die Krupps) en komt zo terecht in de techno en industrial wereld. Voor ‘Below Zero’ werd Marko Hietala aangesproken die tot vorig jaar bassist en medezanger bij Nightwish was. Het nummer is met voorsprong het stevigste metalnummer en klinkt ronduit zalig. Nog zo een opvallend stuk is ‘So Fine’ waar Kevin Ridley (ex-Skyclad) en het jongerenkoor Youth Choirs Sykkii werden ingeschakeld. Metal is ver te zoeken maar de unieke industrial en techno beats samen met het koor geven het een wereldmuziek allure. Ook de landgenoten van Lordi zijn te horen op ‘Lights On’. Het klinkt rauwer als het origineel en ondanks de uitstekende uitvoering, mist het toch wat die frivoliteit van het origineel. Verder werd nog een beroep gedaan op enkele popartiesten en een heuse hoempaband.

Dit bewerkte compilatiealbum is vooral gericht op fans van Waltari die houden van een vorm van experimentele gekte. Wie echter Waltari wil leren kennen, focust zich beter op ouder werk zoals ‘Yeah! Yeah! Die! Die!’ of ‘Space Avenue’.