Wacken Open Air 2019 – Wacken (Duitsland) – 01/02/03/04 augustus 2019
“See you in Wacken, rain or shine!”
Rain or shine is het motto van Wacken Open Air, ’s werelds grootste metal festival. Op de jubileumeditie waren beiden goed vertegenwoordigd. Waar de ene dag grossierde in de werken van ‘Thor, god of thunder god of rain’ die het zelfs voor elkaar kreeg het festival tot twee keer toe stil te leggen, zorgde op andere dagen een rijke gloed aan ultraviolette straling voor een uitstekende verkoop van kilo’s zonnebrandcrème en vele hoedjes. Wat echter nooit aan het immer uitverkochte Wacken is veranderd is de constante drukte aan mensen die zich onder het luid schreeuwen van de titulatuur van het festival en naastgelegen dorp van stage naar stage naar merch naar bier verplaatsen en voor een gezellige drukte zorgen. Bij de natte edities zorgt dit steevast voor een halve meter modder en bij de droge edities voor gigantische stofwolken. Door het afwisselende weer hadden we eigenlijk geen van beiden en los van het onweer was dit dus ideaal festivalweer. Een terugblik op de feestelijke dertigste editie van Wacken Open Air
25/08/19 I Tekst: Dennis van ‘t Hoofd & Jori van de Worp I Foto’s: Elisabeth Otto
Woensdag
Voor de woensdag had ik grote plannen in de Bullhead City Circus tent waarin op de Headbangers stage en de W.E.T. stage afwisselend bands staan. Helaas is daar weinig van terecht gekomen. De speeltijd van Burning Witches heb ik gespendeerd in de rij voor de persbandjes, terwijl mijn kampgenoten de partytent aan het ducttapen waren nadat die natuurlijk na nacht één al was omgedonderd, Wacken blijft Wacken! Vervolgens heb ik de speeltijd van Axxis benut om bij te kletsen en overleggen met mijn geachte collega’s en tijdens UFO was door de vochtige weersomstandigheden de tent tot de nok toe gevuld waardoor ik het concert niet kon meemaken. Uiteindelijk heb ik me in de Wackinger Village op de Wackinger stage nog laten vermaken door het Nederlandse Cesair, wat je overigens uitspreekt als ‘Tsjissér’. De band maakt epische folkmuziek (geen folk metal) en is een vaste waarde op evenementen als Castle Fest, maar ook een flink deel van het Wacken publiek is overduidelijk niet vies van de goed doordachte en toch uiterst dansbare deuntjes. De band stond overduidelijk voor een groter publiek dan ze van hun typische medieval evenementen gewend waren en de ontroering van de typische Wacken response was duidelijk zichtbaar. (JvdW)
Wasted Wednesday
Gelukkig waren wij wel op tijd en konden woensdag al genieten van de nodige herrie. In de Mad-Max achtige post-apocalyptische Wasteland area waan je je in een futuristische omgeving waarin de wereld grotendeels is vergaan en de Wasteland Warriors de heerschappij hebben overgenomen. Met hun zelfgemaakte stoere outfits, voertuigen en apocalyptische decors maken ze er gedurende het weekend een spectaculaire show van. Op de Wasteland Stage staan dan ook heel toepasselijk vooral thrash, speed en industrial bands om de dystopische vergane wereld van een venijnige soundtrack te voorzien. De succesvolle eerste editie van ‘Wasted Wednesday’ vorig jaar kreeg ook dit jaar een vervolg en zo stonden er op de eerste onofficiële festivaldag (het festival begint immers officieel pas op donderdag, het hoofdterrein is nog niet geopend) een zestal thrash Metal bands op de Wasteland Stage.
Aan Slave to Sirens uit Libanon de eer om Wasted Wednesday om kwart voor vier te openen. De 5-koppige all-female thrash metal band uit Beiroet mocht in hun thuisland al als support act van Destruction en Onslaught dienen en na het optreden op Glastonbury vorige maand is de tweede internationale show voor de dames. De band oogt nog wat onervaren en ik kan er niet echt wat mee. Bij Gama Bomb gaat het spreekwoordelijke dak er vanaf. De vijf Ieren zijn met zes studioalbums en bijna twintig jaar ervaring een stuk ervarener dan de dames van zojuist en dat laat zich merken. Er ontstaat een behoorlijke pit voor het podium en het Wacken publiek gaat helemaal los op de aanstekelijke snelle thrash van de band. Zanger Philly Byrne zweept het publiek dan ook vakkundig op met zijn hoge uithalen en vrolijke blik. Wanneer hij van het hoge podium naar beneden komt om met de fans te feesten is het feest natuurlijk helemaal compleet.
In de drie kwartier dat we moeten wachten op de volgende band Angelus Apatrida trekt er vervolgens een onweersbui over het Wacken festival terrein en de organisatie neemt dan ook geen risico en laat het terrein uit voorzorg ruimen. Als gevolg daarvan verschuift het hele programma met ongeveer een uur. Gelukkig hoeven we niks te missen van de Wasted Wednesday en zo staan onze Spaanse thrash metal vrienden Angelus Apatrida uiteindelijk toch nog voor een enthousiast vol publiek te raggen. De band bracht vorig jaar het uitstekende zesde album ‘Cabaret de la Guillotine’ uit dat vandaag ook stevig in de setlist vertegenwoordigd is. Zanger Guillermo Izquierdo heeft er vandaag duidelijk zin, zeker na het dreigende onweer en het tóch nog doorgaan van zijn show en voor het podium onstaat al snel een kolkende massa van mede-thrashers.
Remedy Records in Hamburg is één van de beste speciaalzaken op het gebied van metal die ik ken en als je ooit in Hamburg bent, moet je daar zeker eens naar binnen wippen. Sinds 1986 zingt labelchef Jörn Rüter ook in de cultige Hamburgse Thrash ‘n’ Roll band Torment en vandaag staan ze voor de zevende keer op Wacken om hun 35 jarige jubileum te vieren. Persoonlijk ben ik niet zo’n fan van de simplistische Rock ‘n’ Roll van de vier Hamburgers en zeker na de professionele jongere thrashhonden van Gama Bomb en Angelus Apatrida valt op dat Torment met deze bands totaal niet kan meekomen en dat Rüter een matige zanger is, dus tijd om elders op het festival terrein mijn vertier te gaan zoeken.
De volgende band die ik had aangestipt op mijn lijst was Crisix uit Spanje. Het vorig jaar op Listenable Records verschenen vierde album ‘Against The Odds’ wist mij aardig te boeien, dus vandaag de uitgelezen kans om de mannen uit Barcelona eens uit te checken. Ik had mij lekker vooraan opgesteld om alles goed te kunnen zien en de band ging dan ook meteen lekker agressief uit de startblokken met ‘Leech Breeder’. De pyroshow van de band was echter wel héél erg enthousiast en zo werden de eerste rijen van het publiek behoorlijk geroosterd doordat de gaskraan vol opengedraaid werd, waarbij het geluid van het sissende gas en de grote steekvlammen de muziek volledig overstemde. De pyromaan die achter de knoppen zat, kon er maar geen genoegen van krijgen en trakteerde het publiek op een helse vlammenshow waar menig crematorium jaloers op zou zijn. Omdat ik mijn coupe nog graag wilde behouden eerst maar eens een paar meter terug gaan staan, maar eerlijk gezegd irriteerde ik mij dusdanig aan het gesis dat ik toch maar besloot het voor gezien te houden, helaas.
Het is inmiddels over elven en de zon heeft plaats gemaakt voor duisternis. Bijna niet te geloven dat het al weer 24 jaar geleden is dat ik de Engelse death metal veteranen van Cancer voor het laatst zag in JC Staddijk in Nijmegen. Deze oude rotten die begin Jaren negentig de cultige death metal platen ‘To The Gory End’ en ‘Death Shall Rise’ uitbrachten zijn sinds 2013 weer bij elkaar en spelen elk jaar wel een paar shows en vanavond dus op het Wasted Wednesday affiche. Toch weten de heren vanavond niet werkelijk te boeien, en waar Crisix probeerde er te veel show van te maken, ontbreekt het bij Cancer aan show. Hier had ik eigenlijk meer van verwacht, misschien tegen beter weten in.
Genoeg thrash en death metal voor vandaag, de avond wordt afgesloten met een fijne pot gothic rock van niemand minder dan The Sisters of Mercy, die in de Bullhead City Circus tent acte de présence geven. Wacken Open Air is weliswaar geen Wave Gothic Treffen of M’era Luna, toch is de band nog altijd mateloos populair in Duitsland en zo ook bij het Wacken publiek. De tent zit afgeladen vol en het is dringen geblazen voor een goede plek, die we uiteindelijk weten te bemachtigen. Van de oorspronkelijke leden van The Sisters is al jaren alleen nog frontman Andrew Eldritch over die met een aantal hired guns nog steeds af en toe optreed. Eldritch is inmiddels zestig, zijn haar is hij kwijt, maar zijn zonnebril heeft ie nog niet afgedaan. Het derde en laatste studioalbum van de band dateert al weer van 1990 dus de The Sisters of Mercy spelen (bijna) alleen maar oude nummers. De albums ‘First And Last And Always’, ‘Floodland’ en ‘Vision Thing’ hebben de tand des tijds goed doorstaan en alle hits van deze albums komen dan ook in ruim een uur voorbij. De voetjes gaan van de vloer vanaf het eerst nummer ‘More’, tot aan het afsluitende drieluik ‘Vision Thing’, ‘This Corrosion’ en ‘Temple of Love’. Maar ook minder grote hits als ‘When You Don’t See Me’, ‘No Time To Cry’ en ‘Alice’ doen het vanavond goed. De band staat gedurende het optreden bijna constant verhuld onder een dik rookgordijn, wat de sfeer bij de duistere en melancholische rock van The Sisters eigenlijk alleen maar ten goede komt. Kon dit optreden nog maar een uur langer duren! (DH)
Donderdag
De donderdag begon voor mij met het smakelijke gerucht dat er in de nacht een dief had rondgelopen op de VIP camping die portemonnees leeg had gejat, maar vervolgens betrapt werd. Naar verluid hadden een paar festivalgangers met gevoel voor humor hem als een hond aan een boom vastgebonden en vervolgens over hem heen gepist. Ik was er niet bij dus kan het niet beamen, maar het verhaal was alsnog goed genoeg om de dag met een goede portie lachen te beginnen.
De donderdag is zoals altijd de dag dat het terrein met de hoofdpodia open gaat, en het festival echt wordt afgetrapt door Skyline. Ik begeef mij op dit (nog) groene stukje heilige gras om de officiële opening van dichterbij te bekijken. De band had voor deze jubileum-editie zelfs twee officiële Wacken anthems, ’30 Years Ago’ en ‘This Is W.O.A.’. Uiteraard waren er gasten en dit keer waren dat Doro en Gus G, die nummers uit hun eigen repertoire vertolkten. Voor Doro waren dat ‘All For Metal’ en natuurlijk ‘All We Are’, voor Gus G was dat de Ozzy klassieker ‘Crazy Train’. Alle anthems werden verder smakelijk gezongen door Henning Basse (Firewind) en Dan Hougesen. Hart voor traditie, dit blijft een fijne opening!
Na de persconferentie van Demons & Wizards was het voor mij tijd om me weer naar het veld te begeven waar de eerste van de twee Zweedse power metal bands van die avond zou gaan spelen, Hammerfall. De setlist van vandaag was een typische festivalset die weinig verrassingen bevatte voor degenen die de hamer eerder hebben zien vallen. Dat is absoluut geen straf, want het is gewoon ouderwets lekker om mee te brullen met de opzwepende anthems van de templars als ‘Renegade’ en ‘Riders Of The Storm’. Nadat met ‘Let The Hammer Fall’ het oudste nummer van de set was gespeeld kwamen twee mannen onstage met een ‘Nyckelharpa’, wat volgens Wikipedia een traditioneel Zweeds instrument is. De cover van de Game Of Thrones theme muziek werd ontvangen met luid gejuich, en de heren bleven ook de laatste twee nummers van de set meedoen. Helaas waren dat ‘We Make Sweden Rock’ en als afsluiter uiteraard ‘Hearts On Fire’. Waarom helaas? Het zijn zeker geen slechte nummers, maar wel songs die nul komma nul profiteren van deze interessante muzikale toevoeging. Had dan ‘Glory To The Brave’ gespeeld, of had de mannen ingezet bij ‘Blood Bound’. Desondanks als altijd een sterk optreden met hoog entertainment-gehalte.
Het Australische Airbourne was vandaag de ‘kijken met het patatje-met’-band. Het debuut ‘Runnin’ Wild’ had de opvallende hoofdrol in de set terwijl de nieuwste plaat, die ook alweer drie jaar oud is, er met drie nummers bekaaid vanaf komt. Is de band op zijn retour? Aan de tomeloze energie waarmee de band zijn simpele doch effectieve hardrock op het publiek afvuurt zal dat in ieder geval niet liggen! Opvallend is wel dat zanger Joel dit keer volgens mij geen enkele lichtmast heeft beklommen. Ik heb van het optreden genoten en we zullen zien wat het nieuwe album ons gaat brengen.
Ter gelegenheid van de 20e verjaardag van de band had Sabaton dit keer een show op beide podia tegelijk! Denk hierbij nog éénmaal terug aan het bloedstollende duo-optreden van Savatage en Trans-Siberian Orchestra op Wacken 2015. Als dit half zo bijzonder zou worden staat ons heel wat te wachten! Sabaton begon met slechts één van de podia en trapte traditioneel af met ‘Ghost Division’. Het geluid stond verrassend zacht, op een metertje of 40 van het podium (niet ver voor Wacken standaarden) kon je op redelijk normaal volume nog met elkaar praten en dit ging toch wel wat ten koste van de beleving. Het ‘Great War Choir’ is ook weer van de partij en geeft een toch weer een extra dimensie aan het optreden ten opzichte van koorzang van de tape. Na drie nummers kwam oud-gitarist Thobbe Englund op het podium en deed hij ‘Fields Of Verdun’ en ‘Shiroyama’. Het optreden ging verder en ik begon me intussen af te vragen wanneer en waarvoor het tweede podium eens gebruikt ging worden. Na ‘Carolux Rex’ werd het duidelijk. De oud-bandleden van Sabaton die tegenwoordig in Civil War actief zijn komen samen met Englund voor het tweede deel van de show meespelen en die hebben het tweede podium tot hun beschikking! Er volgt een mooie tweede helft met vooral oud materiaal waarin het album ‘Art Of War’ een hoofdrol speelt (helaas nog altijd persoonlijk gemis voor ‘Cliffs Of Gallipoli’). Voor een relatief jonge headliner heeft de band al heel wat materiaal wat gerust als live klassieker mag doorgaan, en daarvan worden in deze set onder andere ‘Far From The Fame’ en ‘Night Witches’ gespeeld. Joakim rent als een bezetene heen en weer tussen de twee podia, wat een behoorlijke afstand is. Geen seconde dat je het aan zijn stem hoort, wat een conditie heeft die man! ‘Attero Dominatus’ sluit de reguliere set af, en het blijft me verbazen hoe alle Duitsers ongegeneerd meezingen over Berlijn wat in brand staat. De encore begint met doorbraakhit ‘Primo Victoria’. Hierna komt celliste Tina Guo op het podium en doet ze mee met de uiteindelijke afsluiters ‘Swedish Pagans’ en ‘To Hell And Back’. Het tweede podium was hier wellicht ietwat overbodig. Op een enorme stage als dit had je best de volle line-up van huidige en oud bandleden samen kwijt gekund, het tweede podium, waar de oud-leden speelden en waar ik zelf voor stond, oogde toch ietwat statisch en saai. Met alles op 1 stage had het vast wat levendiger geoogd. Desondanks was dit een gedenkwaardig optreden van een van de grootste jongere bands van de huidige metalscene, en een goede afsluiter van ‘A night to remember’ zoals de donderdag op Wacken altijd genoemd wordt. (JvdW)
Night To Dismember
Ook voor fans van de hardere genres heeft Wacken Open Air genoeg te bieden. Op donderdagavond vond in de Bullhead City Circus tent voor de vierde keer de Night to Dismember plaats. Op de twee podia (Headbangers Stage en W:E:T Stage) werden afwisselend shows gespeeld door bands die toch wel tot de crème de la crème van de death en black metal scene gerekend mogen worden, met als afsluiter de redelijk unieke Hellhammer show van Tom G. Warrior en zijn Triumph of Death. En dat wilde je als doorgewinterde death metal fan niet missen, dus moesten er krachten worden gespaard tot na middernacht. Maar voor het zo ver is krijgen we vandaag een behoorlijk vol en aansprekende affiche voorgeschoteld. Voor de Spaßvogels onder ons trapt de Nederlandse fanfare band Blaas of Glory om 11 uur ‘s morgens al af met een set vol covers van gouwe oude hardrock hits als ‘Ace of Spades’ en ‘The Final Countdown’. Ik heb de mannen al eerder bezig gezien op Wacken en je moet er maar van houden. Na een paar minuten heb ik het wel gezien, ik geeft toch liever de voorkeur aan harde drums en elektrische gitaren. De opvolgende Post-hardcore band Acres, de Indiase street metal van Bloodywood (een parodie op Bollywood?) en de Filipijnse metalcore van Valley of Chrome zijn ook niet aan mij besteed, dus die sla ik in het kader van krachten sparen beleefd over. Om kwart voor drie staan we wel weer in het gareel als de Duitse slam death metal band Acranius de Headbangers Stage overneemt en het er voor het eerst vandaag serieus hard aan toe gaat. Daar hebben we best lang op moeten wachten vandaag, maar de lompe en zware death metal walst als een tank met vette grooves over het publiek heen. Heerlijk en wat een verademing!
Op de Zweedse old school death thrashers Vampire had ik me al enkele weken verheugd en vandaag is het zo ver en staan de mannen uit Göteborg op de W:E:T Stage. Met hun tweede album ‘with Primeval Force’ werd Vampire twee jaar geleden in Zweden genomineerd voor een Grammy Award (Ghost ging er uiteindelijk mee van door) en dat zegt denk ik genoeg over de kwaliteit van dit vijftal rondom frontman Hand of Doom. De aanstekelijke en ruw klinkende death metal heeft wel wat weg van Nifelheim en Bewitched, maar ik durf te stellen dat Vampire net iets toegankelijker is en zo nu en dan bespeur ik ook overeenkomsten met landgenoten Tribulation of zelfs Dissection, al is Vampire natuurlijk een stuk rauwer. De band mist nog wel wat live routine, maar het zij ze vergeven. Uitermate fijne show van de Zweden en het is te hopen dat de mannen snel weer nieuw materiaal uit gaan brengen, want het laatste album is inmiddels ook al weer twee jaar oud.
Het Belgische drietal Wiegedood en de Noors-Zweedse band Nordjevel met daarin oud leden van Morbid Angel (gitarist Destructhor) en Dark Funeral (drummer Nils ‘Dominator’ Fjellström) liet ik vervolgens even voor wat zij waren om op de Louder Stage de heren van Testament aan het werk te gaan zien, die dan toch de voorkeur genoten ten opzichte van de eerste twee. De Bay Area Thrash Metal band beleeft momenteel één van hun sterkste periodes en is op bijna alle festivals deze zomer te zien. De band heeft met bassist Steve Digiorgio en drummer Gene Hoglan één van de strakste en meest metal ritmesecties überhaupt en is met Eric Peterson en Alex Skolnick gezegend met twee fantastische gitaristen. Neem daarbij de grote persoonlijkheid van zanger Chuck Billy en je hebt een thrash metal band die op dit moment zeker bij de Big Four zou moeten horen. Testament krijgt vanmiddag op het zonnige podium vijf kwartier om het publiek te trakteren op een bikkelharde thrash metal show en dat doen zij met veel spelplezier. Naast nieuwer materiaal als de twee openingsnummers ‘Brotherhood of the Snake’ en ‘The Pale King’ passeren de nodige klassiekers als ‘Low’, ‘Practice What Your Preach’, ‘Into The Pit’ en ‘Over The Wall’ de revue. Testament kwam vanmiddag, zag en overwon. Persoonlijk vond ik ook die backdrop met dat reuzengrote Testament logo ook ongelofelijk machtig. Over logo’s en artwork gesproken, de artiest die onder andere de laatste twee albumcovers van Testament (en van Bloodbath, Hate Eternal, Soulfly, Hatebreed) ontwierp, Eliran Kantor, stond gedurende het weekend in de Press area met een tentoonstelling met een greep uit zijn beste album artwork en dit was eveneens een indrukwekkende collectie aan schilderijen. Vooral het originele artwork van ‘Dark Roots of Earth’ zag er héél gaaf uit. Vreemd dan weer dat Testament géén nummer van dit album bracht.
Kort voor half zeven betreden de Zweden van Necrophobic de Headbangers Stage. Bassist Alex Friberg is niet van de partij aangezien hij een jaartje er tussen uit moest vanwege privé redenen en voor hem in plaats vinden we Interment bassist Allan Lundholm. Des te opmerkelijker is het dat daags na Wacken Friberg van de heren van Necrophobic te horen krijgt dat hij niet meer terug hoeft te komen. Ten tijde van dit optreden op Wacken was dat nog niet bekend, dus was dat ook nog geen thema. De in leer en spikes geklede mannen met corpsepaint zijn vanavond vastberaden er een onvergetelijke show van te maken en hebben een aantal heerlijke melodieuze death metal nummers op het programma staan. Necrophobic opent en eindigt in ieder geval met het sterkste materiaal te weten respectievelijk ‘Awakening…’ en ‘The Nocturnal Silence’ van hun debuut album uit 1993. Het toeval wil ook dat huidige zanger, Anders Strokirk (sinds 5 jaar weer in Necrophobic) dit album destijds inzong. Van het actuele album ‘Mark of the Necrogram’ wordt het titelnummer en ‘Tsar Bomba’ gespeeld en vooral dat laatste nummer is bij mij blijven hangen omdat dit weekend nog een andere Zweedse band een nummer uit hun repertoire speelde met dezelfde titel. Het zou bijna een mooie prijsvraag-vraag zijn! Maargoed, Necrophobic gaven gas en voor we het wisten was de wervelstorm uit Stockholm weer voorbij.
Op VLTIMAS had ik me nog het meest verheugd dit weekend. Het debuutalbum ‘Something Wicked Marches In’ van de supergroep om zanger David Vincent, drummer Flo Mounier en gitarist Rune Eriksen oogste eerder dit jaar veel lof onder fans van extreme metal en ik was dus benieuwd hoe het gezelschap het er live van af zou gaan brengen. Voor de live shows wordt het illustere trio bijgestaan door de Portugese gitarist João Duarte en de Nederlandse bassist Ype Terwisscha van Scheltinga (Dodecahedron). De indrukwekkende backdrop van VLTIMAS sprong meteen in het oog en bij het horen van de eerste tonen van ‘Something Wicked Marches’ in was meteen duidelijk dat het bij VLTIMAS wel snor zat. Wat doe je als je maar één album hebt uitgebracht en je een uur speeltijd tot je beschikking hebt? Je speelt het album integraal en misschien een covertje er bij voor de aanvulling, en dat is precies was VLTIMAS deden. Naast dus het hele album coverde het internationale gezelschap om de voormalig Morbid Angel frontman het nummer ‘Black Sabbath’, wat vanwege het dreigende sfeer van het nummer uitermate goed tussen het songmateriaal past van VLTIMAS. En kijk nou, Flo Mounier kan ook langzaam spelen! Verder viel op dat Vincent bij VLTIMAS weer een hele andere rol als frontman op zich nam dan we gewend waren bij Morbid Angel. Gekleed in een lange jas en zijn cowboy hoed pareert en swingt hij theatraal over het podium. Het zal voor hem ook wennen zijn, zo zonder basgitaar op het podium te staan, maar hij staat vakkundig zijn mannetje als frontman van VLTIMAS. Het materiaal wordt verder strak gespeeld zonder echt véél verassingen in de show, maar dat heb je al snel wanneer een album integraal gespeeld wordt.
Op het programma stonden daarna achtereenvolgens Grave, Unleashed en Dark Funeral die ik allen eigenlijk had willen zien, maar aangezien we al een aantal uur achter elkaar op pad waren, kozen we er voor om even ergens te gaan zitten, wat uiteindelijk resulteerde in een iets langere pauze dan gepland. Een goede vriendin van mij tipte ons tijdens deze pauze op een IJslandse stoner/doom band die we absoluut moesten gaan bekijken, dus hop, naar de History Stage voor Morpholith, die daar hun optreden voor de Wacken Metal Battle gaven namens IJsland. Wanneer er zeventig man voor het podium in de tent stonden dan was het véél. Morpholith speelde op zich inderdaad lekkere logge stoner doom en kon muzikaal aardig overtuigen. Qua podiumpresentatie was het wel wat magertjes, maar dat mocht de pret verder niet drukken. Eigenlijk wel lekker even wat anders dan death metal tussendoor.
Maar dit kan natuurlijk niet tippen aan het nu al legendarische optreden dat Tom G. Warrior rond middernacht met zijn gelegenheidsband Triumph of Death geeft in de Bullhead City Circus tent. De band die verder bestaat uit bassiste Mia Wallace (Abbath, The True Endless), gitarist Michael Zech (Secrets of the Moon) en drummer Alessandro Comerio (Forgotten Tomb, The True Endless) speelt een set van oude Hellhammer nummers, van het allereerste nummer tot het laatste nummer dat Hellhammer ooit schreef. Een uur lang worden we meegenomen door de geschiedenis van één van de eerste en invloedrijkste bands uit de black en death metal scene. De éénvoudige maar oh zo doeltreffende oer-black en death metal composities hebben vijfendertig jaar nog niet aan kracht ingeboet en zijn anno 2019 nog steeds relevant. Zijn latere bands Celtic Frost en Tryptikon hadden op zich muzikaal meer te bieden maar met de nummers van Hellhammer gaat Tom Warrior’s Triumph of Death absoluut terug naar de oorsprong, terug naar de basis en ik denk dat het voor één ieder die er bij was een onvergetelijke show was. Nu maar hopen dat deze shows dit jaar exclusief blijven, dan blijft het ook mooi en wordt de nalatenschap van Hellhammer niet te grabbel gegooid.(DH)
Vrijdag
Folk metal band Equilibrium kan ondanks hun vroege speeltijd van elf uur in de ochtend al rekenen op een goed gevuld veld. Opvallender is misschien nog wel het aantal mensen wat alweer vrolijk aan de enorme pullen bier hangt. ‘Hoe hou je het zo vier dagen vol?’ is de gedachte die bij deze jongen met koffiebeker in de hand opkomt. Als de koffie dan eenmaal op is begint de band middels ‘Born To Be Epic’ met spelen en komen al snel de eerste moshpits en crowdsurfers van de dag voorbij. Eenmaal bij ‘Waldschrein’ aangekomen gaan bij mij de haren ook de zwiep in, en laat ik me meezuigen in de o zo aanstekelijke melodietjes van deze Duitse gasten. De set bestaat vooral uit werk van de laatste twee albums en ook komt er een nummer van de aankomende plaat gespeeld. Het enige oudje deze set is ‘Blut Im Auge’, die mij dan ook erg blij maakt. Fijne opwarmer van de dag!
Het was leven tussen hoop en vrees in de aanloop naar Eluveitie, en de vrees bleek de gegronde van de twee. Al sinds het oprichten van de band verandert meesterbrein en zanger Chrigel Glanzmann zowat vaker van bandleden dan van ondergoed. Zijn roulatie-opvlieger uit 2016 heeft op alle mogelijke manieren geresulteerd in wat nog het best te omschrijven is als een slechte Eluveitie coverband. Het optreden klinkt enorm rommelig en als een van de zangeressen zich dan waagt aan het schitterende ‘The Call Of The Mountain’ is het geen Equilibriums ‘Blut im Auge’, maar ‘Blut im Ohren’ wat door deze regelrechte verkrachting begint te stromen. Snel wegwezen bij deze doffe ellende! Evergrey gaat ook zo beginnen in de tent. Helaas bleken ook de weergoden niet zo gecharmeerd te zijn van het optreden van Eluveitie, want het festival werd ineens tijdelijk stilgelegd vanwege dreigend heftig onweer. Nadat de wolken waren weggetrokken bleek Evergrey niet opnieuw in de programmering te passen en dat was even flink balen voor deze jongen. Het gerucht gaat echter dat Wacken de band bij wijze van goedmakertje wil boeken voor 2020.(JvdW)
Nadat het festival na een kleine twee uur weer vrijgegeven wordt door de organisatie was ik van plan Cradle of Filth te gaan bekijken, maar die waren in geen velden of wegen te bekennen. In plaats daarvan belanden we bij Mina Caputo en Life of Agony die op de Louder Stage aan hun optreden beginnen. Aangezien de meeste mensen nog buiten het festivalterrein staan, beginnen de New Yorkers voor een mager publiek, dat gelukkig gedurende het optreden verbeterd en zodanig dat er ook een vermakelijke circlepit voor het podium ontstaat. Ik moet bekennen dat ik Life of Agony na hun debuutalbum ‘River Runs Red’ uit 1993 en hun twee optredens op Dynamo Open Air 1994 en 1995 niet meer echt gevolgd heb, maar de band staat op het punt om hun zesde album ‘The Sound of Scars’ uit te brengen en heeft in de afgelopen 25 jaar echt niet stilgezeten. Toch bestaat de helft van de setlist uit materiaal van hun meest succesvolle album uit 1993 en zo ken ik toch nog genoeg nummers om van het optreden te kunnen genieten, al was het maar vanuit nostalgisch oogpunt. De band weet in ieder geval vandaag te overtuigen en speelt met ‘Empty Hole’ ook een nummer van het nieuwe album. Nieuwe drumster Veronica Bellino weet de vellen lekker hard te slaan vandaag en verzacht het gemis van originele drummer Sal Abruscato. Misschien toch die andere albums ook maar eens uitchecken, want dit was zeker niet verkeerd wat Life of Agony vandaag lieten horen en zien.
Body Count en Ice-T verzorgde vervolgens voor het nodige vermaak op Harder Stage. Frontman Ice-T, die inmiddels ook al weer 61 jaar is, praatte het hele optreden aan elkaar met grappige anekdotes en stoere praatjes. Zelfs wanneer je de muziek niet zou mogen, is de performance van de hip-hopper uit Los Angeles uitermate vermakelijk en zo wisten Ice-T en zijn gangsters aardig te boeien. Maar als er één band is waar ik maar geen genoeg van kan krijgen dan is het wel Anthrax, en die staan vandaag gelukkig op de Faster Stage. Scott Ian en co weten wel hoe je een feestje moet bouwen en in no time staat het veld op zijn kop en vliegen de crowdsurfers je over het hoofd. Zanger Joey Belladonna zingt op ludieke wijze een duet met tolk gebarentaal Laura M. Schwengber die links aan de zijkant van het podium de teksten mee synchroniseert. De New Yorkers hebben vijf kwartier tijd vandaag waarin ze een dwarsdoorsnede van hun oeuvre laten horen. Tracks als ‘Caught in a Mosh’, ‘Madhouse’, ‘I am The Law’, ‘Antisocial’ en het afsluitende ‘Indians’ worden luidkeels meegezongen, waarbij gitarist Scott Ian ook het publiek achteraan aanspoort mee te doen met de wardance. Wat een ongelooflijk goede sfeer op het festivalterrein en een zeer geslaagd optreden, dat eigenlijk veel te kort was! (DH)
Door alle verwarring omtrent het tijdelijk stilleggen van het festival zijn het de landgenoten van Within Temptation die ik als eerst na Eluveitie aan het werk zie, en het is dan alweer avond. Ik volg de band al jaren niet meer, maar het was leuk om ze weer eens aan het werk te zien. Zangeres Sharon den Adel zingt nog altijd als een nachtegaaltje, al kan ik me erg storen aan haar overdreven focus op uiterlijk. Is het nu echt nodig om bij een optreden van iets meer dan zestig minuten twee keer naar achteren te rennen om een nieuwe jurk aan te trekken? Dat ging overigens ook een keer wat minder snel dan gepland waardoor de band ineens wat moest improviseren om de tijd te vullen, kwam toch wel wat knullig over. Afsluiter was de gouwe ouwe ‘Mother Earth’, die ik nog altijd woord voor woord kon meezingen. Het menselijk geheugen is tot veel in staat! (JvdW)
Prong is momenteel bezig met hun ’25 years of Cleansing tour’ en waar zij 25 jaar geleden nog Dynamo Open Air mochten headlinen staan ze vandaag ‘slechts’ op de Headbangers Stage. Er staan vandaag dus een hoop nummers van ‘Cleansing’ op het menu aangevuld met nummers van onder andere ‘Beg To Differ’ en ‘Prove You Wrong’ uit de begin jaren negentig. Heerlijk groovende thrash metal waarmee Tommy Victor en co de voetjes aardig van de vloer krijgen en zeker tegen het einde van de set met ‘Broken Peace’ en ‘Whose Fist Is This Anyway?’ vooral de veertigers onder ons weet te bekoren. (DH)
Er was vorig jaar maar één naam voor nodig om me te overtuigen om in 2019 naar Wacken te gaan en dat was Demons & Wizards. Het samenwerkingsproject tussen Hansi van Blind Guardian en Jon van Iced Earth is nog altijd een natte droom van iedere power metalfan, zo ook van mij. Tijdens de persconferentie gisteren is beloofd dat dit niet zomaar één van de shows zou worden, maar ‘the mother of all shows’! Mezelf naar de voorste rijen duwend stond ik ongeduldig te wachten op een optreden wat uiteindelijk middels ‘Heaven Denies’ ijzersterk van start gaat en uitdraait op een anderhalf uur durend muzikaal orgasme. Hoogtepunten waren het loeiharde ‘Touched By The Crimson King’ en dito ‘Terror Train’, de twee Iced Earth covers ‘Burning Times’ en ‘I Died For You’ die met Hansi als zanger ineens weer heel anders klinken, en zeker ook het kleine ‘The Wicked Witch’ waarbij Hansi en Jon zittend spelen. Ons dynamische duo weet zich gesteund door Marcus en Frederik van Blind Guardian, Jake van Iced Earth, toetsenist Joost van den Broek (o.a. Ayreon), een vier personen tellend koortje en een halve ton methaan en vuurwerk. Na de Blind Guardian cover ‘Valhalla’ was de response van het publiek zo overweldigend dat de band vijf minuten lang niet door kon met spelen. Na de belofte van Hansi dat het niet nog eens negentien jaar zou duren was het tijd voor het laatste nummer, en dat was het schitterende ‘Fiddler On The Green’, waarbij mijn eerste en laatste tranen der ontroering van deze editie van Wacken tevoorschijn kwamen. Nadat de band klaar was met spelen bedankte het publiek de band door ‘The Bards Song’ van Blind Guardian nog integraal te zingen dwars door de outro tape en de daaropvolgende reclamefilmpjes. Mijn persoonlijke hoogtepunt van Wacken 2019 is geschiedenis! (JvdW)
Nog één keer Slayer dan! Het optreden van Slayer op Wacken was het op één na laatste optreden van Tom Araya, Kerry King, Gary Holt en Paul Bostaph op Europese bodem. Het Infield was helemaal volgestroomd om de mannen nog één laatste keer aan het werk te zien. Zonder tijd te verliezen aan praatjes ramden de thrash giganten de ene na de andere Slayer klassiekers er door heen ondersteund door een grote licht en vuurwerkshow die door het vallen van de nacht optimaal uit de verf kwam. Wij stonden wat verder achteraan waardoor we het meeste van de show via de talloze beelschermen op het veld en op het podium konden zien, maar dat maakte de beleving niet minder intens. Toch moet ik ook wel zeggen dat ik het gevoel had dat Slayer op automatische piloot stond te spelen en was de interactie met het publiek vrij beperkt. Aan het einde van het optreden nam frontman Araya met ‘Auf Wiedersehen’ afscheid van het publiek. Laten we het hopen! Gelijktijdig met Slayer staat The Night Flight Orchestra, de classic rockband rondom Soilwork zanger Björn Strid en Arch Enemy bassist Sharlee D’Angelo op het podium in de Bullhead City Circus tent, alwaar het één groot feest is. Het publiek is gekomen om te dansen en krijgt waar voor zijn geld. De sfeer zit er goed in en er ontstaat zelfs een polonaise. Met The Night Flight Orchestra waan je je weer even helemaal terug naar de jaren zeventig. De witte pakjes en de zonnebrillen van de mannen en de simultaan dansende achtergrondzangeressen passen wat dat betreft perfect in het plaatje.
We zijn nog maar net bekomen van het thrash metal geweld van Slayer en de Zweden van Opeth staan al weer op het Faster podium klaar voor hun show. Het is inmiddels al zaterdag ochtend en na een lange vermoeiende festival dag toch nog even doorbijten om ook deze show mee te pakken. Opeth heeft een dozijn studioalbums op zak en weet vandaag echt een goede keuze aan songs te presenteren van acht verschillende albums. Nieuw materiaal van hun in september te verschijnen nieuwe album ‘In Cauda Venebum’ wordt nog wel achterwege gelaten, maar met ‘The Drapery Falls’, ‘Heir Apparent’, ‘Ghost of Perdition’ en ‘Deliverance’ komt de doorgewinterde Opeth fan ook goed aan zijn trekken. Met ‘In My Time of Need’ is Opeth ook één van de weinige bands dit weekend die een echte ballad speelt, iets waarop frontman Mikael Åkerfeldt nogal trots is. Het geluid van Opeth over de festivalweide is echt fantastisch en de band laat zien tot een waardige mede-headliner uitgegroeid te zijn. Met het optreden van Opeth komt er voor ondergetekende ook een einde aan de festivalvrijdag en zoeken we ons bed op om de volgende dag weer goed uitgerust klaar te zijn voor de laatste dag. (DH)
Zaterdag
Het is inmiddels zes jaar geleden dat ik Battle Beast had omarmd als veelbelovende nieuwe metal band met een smakelijk vleugje pop. Vandaag neem ik afscheid van dezelfde band als pop act met een minimaal spoortje metal. Sinds de band gitarist, oprichter en belangrijkste songwriter Anton Kabanen op bijzonder onprofessionele manier uit de band heeft gedonderd is het niveau van de muziek in een vrije val terecht gekomen. Mijn collega Nima gaf in zijn recensie van het nieuwste album al terecht aan niet meer met een battle beast, maar een knuffelbeest te maken te hebben. Werkelijk ieder stukje agressie is uit de muziek verdwenen, de teksten zijn te zoetsappig voor woorden en Noora gebruikt haar gigantisch krachtige klasbak voor een popdiva geluid terwijl de band steeds meer draait om haar image. Dit optreden was dan ook van begin tot eind een tenenkrommende zaak. Volgend jaar staat Beast In Black op Wacken, de band waarmee Anton Kabanen een doorstart heeft gemaakt. Hopelijk gaan we daar een wat minder vieze smaak in de mond van overhouden?
Als je denkt dat Wacken met dertig jaar een indrukwekkende verjaardag viert, think again. Uriah Heep kwam voor het eerst bij elkaar in 1969 en bestaat nu dus al vijftig (!) jaar. Toch was dit het eerste optreden op Wacken voor Heep. De band heeft met hun gebruik van fantasy-onderwerpen en allerlei maffe keyboard fratsen vooral voor power metal een rol gespeeld die nauwelijks te overschatten valt, en duikt dan ook vaak op als cover op een metalplaat. Vandaag is een typische festivalset met drie nieuwe nummers en voor de rest klassiekers die terug dateren tot tijden voor de geboorte van menig Wacken bezoeker. Epos ‘July Morning’ maakt indruk evenals ‘Rainbow Demon’, maar vooral ‘Lady In Black’ doet het goed. Het meezingbare iconische refreintje heb ik niet eerder in zo’n omvangrijk publiek meegemaakt en dat was toch wel even een kippenvelmomentje. De band mag dan hoogbejaard zijn, ze rocken nog altijd dik en door hun gigantische ervaring laten ze qua podiumpresentatie menig andere band op het festival een stevig poepie ruiken. Afsluiters waren uiteraard ‘Sunrise’ en hun top 2000 notering ‘Easy Livin’.
Een metal band als Primordial komt het beste tot zijn recht in een donkere setting. Gelukkig staan de vijf Ieren vandaag dan ook in de Bulhead City Circus tent, dus van de zon hebben we geen last. Primordial opent vandaag sterk met ‘Where Greater Men Have Fallen’ en waarbij met name zanger Alan Averill de tragedie van het nummer perfect overbrengt. ‘To Hell or the Hangman’ en ‘The Coffin Ships’ bezorgen de nodige kippenvel momenten en met ‘Empire Falls’ komt er na in totaal zes nummers al een einde aan één van de heerlijkste optredens van het festival. Vijfenveertig minuten Primordial is definitief te weinig! (DH)
Het enige echte pijnlijke keuzemoment van mij dit jaar was toen Powerwolf, Avatar en Myrath alle drie tegelijk speelden. Diverse afwegingen die vooral te maken hadden met hoe vaak ik een band al gezien had of waarschijnlijk nog zou gaan zien lieten de balans uitslaan naar het Tunesische Myrath en mijn hemel, heb ik de goede keuze gemaakt zeg! De set bestaat voor het leeuwendeel uit nummers van hun fenomenale nieuwe album ‘Shehili’ en staat bol van de smakelijke traditionele invloeden. Ook op podiumpresentatie wordt niet bezuinigd en qua visuele elementen krijgen we een (buik)danseres en vlammenbezweerders. De tapijten op het podium zijn geen vliegende tapijten, maar we krijgen nog wel een boek met autonoom-schrijvende veer. Het optreden is ondanks de gelaagde muziek erg strak en komt in de setting van de donkere tent goed tot zijn recht. Voor het laatste nummer krijgen we nog een mooie boodschap mee van de zanger over hoe metal de grenzen van etniciteit en dergelijke overschrijdt. Klinkt wellicht wat cliché als ik het op deze manier navertel, maar het maakt toch wel indruk als je dit meekrijgt van een band uit Tunesië, wat echt een andere wereld is dan onze westerse. ‘Believer’ is ook weer een kippenvelmomentje. Een van de beste optredens van het festival voor mij en reken maar dat ik de albums thuis weer wat vaker ga luisteren!
Op weg naar het hoofdpodium om de aankondiging van de eerste namen voor Wacken 2020 te zien krijg ik nog een klein stukje Powerwolf mee, want de band is net bezig met hun ‘Sanctified With Dynamite’. Een veel te lang zangspel volgt waarin de band zo een nummer kwijt had gekund, en waarom laat je als zanger het publiek de hele tijd je eigen naam schreeuwen? Beste Atilla, last van een bescheiden narcistisch complexje? Afsluiters waren ‘Werewolves Of Armenia’ en ‘We Drink Your Blood’, en de response van het publiek bewijst toch weer het enorme entertainmentsgehalte van deze band. Mijn persoonlijke response kwam vooral na het concert op de aankondigingen van Mercyful Fate en al helemaal bij Judas Priest.(JvdW)
Kort voor half negen maken wij ons klaar om de show van Avatar te gaan kijken en staan dan ook op tijd bij de het linker podium, de Faster Stage, klaar om de koning te ontvangen. Na een ietwat vreemd intro springen er opeens vier geschminkte Duitsers en een Nederlander het podium op. Shit! Verkeerde podium, dit is Powerwolf! Voor Avatar moeten we twee podia naar rechts. Nadat we ons een weg naar de Louder Stage hebben weten te banen zien we dat Avatar al bezig is en zanger Johannes Eckerström het publiek al bij zijn spreekwoordelijke kloten heeft weten te pakken. De groovende metal zet mensen aan te gaan headbangen en crowdsurfers vliegen je dan ook over het hoofd. Avatar maakt er een mooi feest van en iets zegt mij dat deze vijf Zweden nog wel een keer gaan terugkomen op Wacken, maar dan wat hoger op de billing. Hoogtepunten van de show zijn ‘Let it Burn’, ‘Tsar Bomba’, ‘Bloody Angel’ en ‘Smells Like a Freakshow’ en met ‘Hail The Apocalypse’ wordt de show in stijl afgesloten. Dat was een uitermate vermakelijke show en voor mij meteen ook de laatste van het festival. (DH)
Het is inmiddels alweer wat jaartjes terug dat ik een paar maanden heb gezongen in een Saxon tribute band, en het heeft dan toch wel wat om samen met de gitarist van die band naar het echte werk te kijken. Saxon is bezig met hun ‘Castles & Eagles’ tour waarin de klassiekers uit de jaren ’80 in de spotlights staan. De boel opent dan ook lekker met ‘Motorcycle Man’. De tijd is inmiddels al richting het eind van het festival aan het kruipen, en het veld is dan ook opvallend leeg voor een band van het kaliber van Saxon. Zonder enige moeite stond ik op twintig meter van de bühne en kon ik alle details op het lichtscherm en podium goed zien. De band is inmiddels vaste gast op Wacken en heeft enorme ervaring, en dat zorgt ook vandaag voor een spetterend concert. Qua nieuw werk wordt ‘They Played Rock ’n Roll’ gespeeld als ode aan Motörhead en Lemmy en ook komen ‘Thunderbolt’ en ‘Battering Ram’ langs. Zoals bij een band als Saxon nu eenmaal het geval is, zijn het vooral de klassiekers die aanslaan. ‘Strong Arm Of The Law’, ‘The Eagle Has Landed’ en ‘Wheels Of Steel’. Het is maar een kleine greep uit de stroom tijdloze anthems die vandaag langskomt. De anderhalf uur is om voor ik er erg in heb en met een encore bestaande uit ‘Crusader’, ‘747 (Strangers In The Night)’ en uiteraard ‘Princess Of The Night’ komt Saxons vijfduizendste optreden op Wacken tot een einde.
Het veld begint nu echt leeg te raken en voor afsluiter Rage featuring the Lingua Mortis Orchestra is het dan ook mogelijk om zo naar de voorste hekken te lopen. De show vandaag staat in het teken van het album ‘XIII’, wat vrijwel compleet wordt gespeeld. Op een relatief korte festivalset is er dan natuurlijk geen ruimte meer voor ander materiaal, wat het misschien voor een festival tot een wat minder geschikte keuze maakt. Ondanks dat kosten noch moeite gespaard zijn in de voorbereiding van een show voor een wat verlaten veld, speelde band en orkest een indrukwekkende show met het uitstekende materiaal van ‘XIII’. Als afsluiter dan toch nog een ander klassiekertje gepakt en wel ‘Higher Than The Sky’. Toevoeging van het LMO is altijd garantie voor een vette Rage show en dat zien we op Wacken maar al te graag. De eenzijdige setlist plus de ongelukkige timing als allerlaatste band van het festival maakten toch dat niet het onderste uit de kan gehaald werd qua publiek en response. (JvdW)
Nabeschouwing
Wacken 2019 had een gigantisch spektakel moeten worden qua line-up. Hoewel er altijd ruim voldoende leuke bands voor metalheads met iedere smaak te vinden zijn, zag de poster er toch ietwat uit als een anticlimax. Parkway Drive en Slayer waren de dagheadliners en Sabaton voerde ‘A night to remember’ aan. Dit zijn natuurlijk drie behoorlijke namen in de metalscéne, doch stak dat voor een jubileumeditie van het grootste metalfestival ter wereld toch wat bleekjes af bij de geruchten over bands als Iron Maiden of Rammstein. Voor volgend jaar is onder andere Judas Priest bevestigd en hiermee heeft het festival al een grotere naam binnen dan er op de complete jubileumposter te vinden was. Dit neemt niet weg dat Wacken altijd voor iedere metalen smaak een ruime keuze aan bands op de catering zet. Het grootste nadeel van Wacken blijft altijd de enorme overlap die de breder georiënteerde liefhebber voor soms hartverscheurende keuzes stelt. Op sommige momenten spelen er tot wel zes bands tegelijk en dan kan de publicatie van de running order menig bezoeker tot waanzin drijven. Wacken 2020 was na het in de verkoop gaan van de kaarten binnen een dag alweer uitverkocht, dus het wachten op die volledige bandlijst plus running order is er gewoon niet bij. Voor de bezoeker die echt gaat voor de bands is het kopen van kaarten dus altijd weer als een potje Russische roulette. Wel een potje met hoge winkansen gezien de ruim 150 trekkingen. Uw Wacken crew bestaande uit Dennis, Elisabeth en Jori heeft de gok alweer gewaagd en zullen over een jaar ook weer aanwezig zijn om verslag te doen. See you in Wacken, rain or shine! (JvdW)
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Wacken Open Air