Dit jaar op 1 september blaast ondergetekende twintig kaarsjes uit sinds mijn intrede als journalist bij (Arrow) Lords of Metal. Het is uit 2003 dat ook het debuutalbum ‘Element V’ van de Australische progressieve metal band Voyager stamt en dat was één van de eerste reviews die ik inzond. Ik herinner me nog dat ik toen al schreef over de verfrissende combinatie van een progressief metal album met een charmezanger. Diezelfde Daniel Estrin (ook keyboards) is nog steeds van de partij als enige overgebleven oerlid. Het is dan ook zijn band.

Zo gek is het dus niet dat Voyager dit jaar een goede beurt maakte op het Eurovisiesongfestival met het nummer ‘Promise’. Estrin was immers al een hipster lang voordat de term of het woord werd uitgevonden. Er was altijd al een zekere poppy smoothness in het repertoire van Voyager, alleen is dat in de loop der jaren nog uitgebreid. De band houdt echter wel de vinger aan de pols, want zij klinken modern en kunnen wedijveren met bands als Amaranthe en Leprous. Dat is een grote verdienste die hen zeker geen windeieren zal leggen. Bijgestaan door de Schotse stergitariste Simone Dow en drie Australiërs, klinkt dit zesde album ‘Fearless In Love’ dan ook in gelijke maten glad, wild, virtuoos en erg catchy.

Voyager is altijd een innemende live band geweest – hun passages op ProgPower EU in het schilderachtige Baarlo zijn legendarisch – en het verwondert me dus niet dat dit nieuwe album samen live in de studio is opgenomen in plaats van dat ieder apart zijn partijen thuis registreert. Dit alles onder het toeziend oog (en oor!) van producer Matt Templeman.

Wat heeft ‘Fearless In Love’ te bieden? Drie kwartier compacte en opbeurende songs met frivole keyboards, stevige riffs en meer gitaarsolo’s dan op vorig album ‘Colours In The Sun’ (2019). Dit alles afgeroomd met de charismatische stem van Estrin. Die moderne keyboard-intro’s doen zelfs aan Tomorrowland denken, kan je nagaan… Maar telkens zorgt de rest van de band voor het metalen riff-genoegen en wordt er enige wispelturigheid gecreëerd door een progressieve achtergrond. Ja, Eurovisieknaller ‘Promise’ staat erop in al zijn toegankelijkheid, maar ze hadden evengoed songs als ‘Dreamer’ of het in een jaren tachtig sfeertje badende ‘Prince Of Fire’ (single) kunnen insturen. ‘The Lamenting’ is dan weer mooi door zijn melancholiek timbre. Ook in ‘Daydream’ komt dat sentiment aan de oppervlakte. Al bij al is het een zeer geslaagd album wanneer je geen bezwaar hebt tegen poppy lichtvoetigheid. Er is genoeg muzikaal talent aanwezig in deze band om dit in goede banen te leiden.