Okay, ik geef het toe, ik was even helemaal abuis, confuus zo u wilt. Ik meende te maken te hebben met twee of meer vocalisten op het tweede album van Vintersea. Mogelijk komt dat omdat ik het eerste album niet ken. Zangeres Avienne heeft namelijk een grunt, een scream en een growl in huis waar veel death metal zangers voor op de loop gaan. Goddomme wat een strot heeft die poes.
Avienne is dan ook de oog -danwel oorvanger van dit combo uit Oregon, USA. De band speelt naar eigen zeggen progressive melodic death metal. Daarom houden wij het hier gewoon bij progressive metal. Elementen van death metal zitten er wel in, maar ook black en gothic metal komen voorbij in hun materiaal.

Wanneer de band los gaat op de hardere genres is het genieten geblazen, mede door de brute vocalen. Het muzikaal vakmanschap ligt niet altijd op de voorgrond, maar is alles behalve afwezig.
Zodra de band echter haar heil zoekt in de progressieve en meer gothic achtige passages kakt de muziek geweldig in en wordt dan ronduit saai. Die passages duren lang. Heel lang, en ze zijn weinig verheffend of interessant. Mijn aandacht weten ze op die momenten in elk geval niet vast te houden, en dat komt mede ook door de vocalen. Want hoe krachtig, woest en kwaadaardig haar grunts ook zijn, haar cleane vocalen zijn een stuk minder. Niet vals, maar gewoon heel saai, zonder emotie en erg vlak. Dit heeft tot gevolg het album als geheel geen hoogvlieger is geworden waar naar je maar blijft luisteren. Het is eerder een plaat geworden waarbij je steeds de vraagt stelt wanneer het weer bruut wordt, want dan wordt het leuk.

Aldus luidt het oordeel: echt niet slecht, maar de balans tussen bruut en kalm moet andersom en de vocalen verdienen op het cleane vlak wat bijschaven.