Vinsta begon als soloproject van de Oostenrijkse multi-instrumentalist Christian Höll met gastmuzikanten en folksongs in het Oostenrijks/Beiers dialect. Eerder bracht hij de albums ‘Vinsta’ en ‘Vinsta Wiads’ uit. Was het vorige album een rustige ode aan de natuur vol neofolk klanken, dan is het op ‘Drei Deita’ eerder progressieve death metal met nog enige folkloristische passages. ‘Vinsta Wiads’ ging over de opkomende, dreigende duisternis in de Alpen rond Salzburg, ditmaal focust Christian op winterse landschappen. Dat merken we ook meteen aan de zich moeizaam voortbewegende figuur op de besneeuwde cover, een werkje van de Oostenrijkse artiest Irrwisch die eerder al exposeerde op Prophecy Fest. De band is inmiddels ook uitgebreid en in 2020 staan concerten op het programma als vijftal. Op ‘Drei Deita’ horen we violiste Moni Hahn (ook vrouwelijke zang) en bassist Tobias Langthaler hun steentje bijdragen aan de creatieve ideeën van Höll.

We schuiven de oneindige sneeuwvlakte in met intro ‘Ausklong’, maar spoedig weerklinken de dissonante ferme mineurakkoorden van het meer dan negen minuten lange ‘Weisse Deckn’. Er wordt een beetje geëxperimenteerd met jodelende cleane zang (heus, we zitten in de Alpen), maar de ruggengraat van deze song bestaat toch uit sappige grunts en stevig gitaarwerk à la Opeth. Zelfs de cleane zang later doet aan Opeth vlak na de eeuwwisseling denken. De structuur van de uitgebreide songs heeft de grillige wendingen van progressieve metal, zodat dit een ware zoektocht naar herkenning is. Daar gaat dit verhaal ook over: een zwerver bokst op tegen de krachten van de natuur doorheen het woeste landschap, maar ontmoet aan het einde van zijn tocht drie entiteiten met profetische kwaliteiten. De muziek heeft dan ook een intellectueel aura, met het ingetogen titelnummer zelfs als voorbeeld van klassieke sereniteit. Niet alleen de flirt met jodelen (ook in afsluiter ‘Einklong’) is hier genrevreemd, ook de bijdragen op viool en dulcimer vergroten het epische, folkloristische timbre op een verrassende manier. Christian zingt in de cleane stukken dikwijls samen met zijn muze Mani en zo verwordt dit tot een zeer speciale plaat in het pagan metal gebeuren. De hoofdbrok is melodieuze, progressieve death metal in Opeth stijl, maar opgesmukt met originele ideeën zodat je een Scandinavische aanpak verkrijgt met een snuif artisanale Alpine klanken. Horen is geloven!