Het nieuwste album van Victorius, ‘Space Ninjas From Hell’, kan niet minder lijken op mijn persoonlijke favoriet van de band ‘Dreamchaser’. Al op het vorige album kwam het lolbroekengehalte wel erg hoog naar mijn smaak en daarna was er ineens dat achterlijke EP’tje. Hun nieuwe label Napalm Records begon een paar maanden voor release met het rondsturen van pokemonkaart-achtige afbeeldingen van de bandleden en toen had ik er eigenlijk al goed de zeik in. Wordt Victorius nou ineens een slap aftreksel van de professionele clowns van Gloryhammer?

Jep, dat worden ze. Van de kwalitatief hoogstaande happy metal van albums als ‘Dreamchaser’ is weinig meer over. Dit is een verzameling liedjes over ninja’s, supersonische samoerai, aanvallen van hemelhaaien en weet ik het wat voor kleuterige onzin, aan elkaar geplakt door muziek die het hele album door exact hetzelfde klinkt. Het geluid is eigenlijk puur keyboards, gitaren zij er slechts voor de solo’s, verder wat dubbele basdrums en blastbeats die er ergens aan vast geplakt zijn en als je goed luistert hoor je ook nog wel ergens een basgitaar. Individuele nummers hoef ik niet te beschrijven want alle nummers zijn één op één onderling inwisselbaar. En dat is waar Gloryhammer de loef afsteekt met deze band, want Gloryhammer weet ondanks hun mafkezenteksten wel kwalitatief goede muziek neer te zetten. Op de een of andere manier meent deze band zich nu te moeten richten op muziekliefhebbers met een wat achtergebleven ontwikkelingsniveau en passen ze naast het niveau van de tekst ook het niveau van de muziek hierop aan.

Dit is misschien leuk voor mensen die ergens in de vroege jaren zijn blijven hangen en op hun veertigste nog altijd naar Dragonball-Z kijken en aan unicorn-larp doen, maar met muzikaal vernuft en dito inventiviteit heeft dit weinig meer te maken. Voor mij is hiermee een ooit talentvolle band afgeschreven.