Vesperine is een band uit Frankrijk die moeilijk te plaatsen is in een hokje. Er worden allerlei labels aan gehangen, zoals post-hardcore en noise doom metal. Allemaal prima en deels waar, maar Vesperine is een band die direct al probeert een eigen genre te creëren. Misschien is post-hardcore wel een label waar de meeste lezers iets mee kunnen. Of post-metal als u dat fraaier vindt. Een band als Neurosis kan als vergelijking gebruikt worden, zeker als je kijkt naar de manier van opbouwen van songs.

Vesperine is een kunstenaar als het gaat om een nummer steen voor steen opbouwen tot een gigantische climax, waarbij als het ware het gebouwde huis wordt opgeblazen, dat is wel de sonische impact die de songs hebben. Een song als ‘Mille Couleurs’ heeft een gestage opbouw en ontaardt in een explosie van gecontroleerde chaos die alleen zeer getalenteerde muzikanten in goede banen kunnen leiden. Soms denk je zelfs dat je speakers naar de klote zijn, zo vervormd komen de gitaren soms naar voren. Veel ‘noisy’ gitaarwerk dus, heel los gespeeld, dat is de basis voor de songs, waarbij de stem van zanger Remi Lasowy met zijn diversiteit veel kleur geeft aan de sound van ‘Esperer Sombrer’. Vaak rauw, maar dan onverwachts heel gevoelig, waardoor de impact alleen maar groter is. De band zingt natuurlijk wel in hun moedertaal, dus als je de teksten wilt meenemen in je beleving dan is een woordenboek wel nodig. De lange songs maken het wel een uitdaging om dit album in een keer te verwerken, afsluiter ‘Celui Que L’ombre Penetre’ duurt maar liefst 14:30, maar als je de tijd neem voor deze expeditie naar het ruige muzikale landschap van Vesperine, dan is de beloning ook groot.

Bijna nergens vind je een dergelijke rijkdom aan muzikale ideeën die ook nog eens fris overkomen en alles doen vergeten wat er in de buitenwereld gebeurt. Één worden met de muziek, dat is wat de band voor elkaar krijgt met ‘Esperer Sombrer’, en dat is een prestatie van formaat.