Nou, daar gaan we weer! Dat was de eerste gedachte die bij me opkwam toen de kindertekening met CD van Giotopia’s metal opera erin op de deurmat viel. Het is sinds de dito getitelde metal opera’s van Avantasia geregeld raak met de gelukszoekers die hun eigen gokje wagen met deze formule. Waar Avantasia, Aina en een handvol anderen slaagden, faalden tientallen zo niet honderden anderen miserabel in hun poging. De Belg Gio Smet heeft met ‘A Fantasy Tale On Music’ al één deel afgeleverd wat me verder niet bekend is, dus ik moet halverwege de vertelling invallen met deel twee van dit album. Tot welke categorie gaat Gio behoren? De galerij der groten, of toch de krochten der kanslozen?

Nou, ik ben nog geen tien minuten onderweg met het album en ik ben al overtuigd dat het dat tweede gaat worden. Als eerste valt de geluidskwaliteit op, of beter gezegd het gebrek hieraan. Wat ik hier hoor zijn gitaren zoals ze klonken op “my first Sony”, bassen vallen compleet weg en de muziek is vol timingfouten aan elkaar geplakt. Sorry hoor, ik weet heus wel dat niet iedere producer Flemming Rasmussen is en dat ook niet iedere band een miljoenenbudget heeft, maar dit prutswerk kan met de technologische mogelijkheden anno 2019 toch echt niet meer door de beugel. Probeer ik hier doorheen te luisteren, dan hoor ik een samenvatting van inmiddels dertig jaar tekstuele power metal clichés ondersteund door al even afgezaagde deuntjes die tot overmaat van ramp ook nog eens worden ondersteund door goedkope keyboardgeluidjes.

Nee mensen, dit gaat overduidelijk niet de Avantasia der lage landen worden. En dat is jammer, want musiceren kunnen de mensen hier wel. Herbie Langhans (ex-Sinbreed) en Apollo Papathanasio (ex-Firewind) zijn gewoon uitstekende zangers, Gio zelf kan een deftig potje gitaren en ook de vele (mij onbekende) zangeressen hebben allen diverse en prettige stemmen. Maar ja, al zet je de meest begaafde muzikanten ter wereld bij elkaar, laat ze deze uitgekauwde power metal opnemen en zet het vervolgens met deze productie op de plaat en je hebt alsnog een ondermaats product, en dat is eigenlijk precies hoe ik ‘A Fantasy Tale On Music pt.2’ wil omschrijven. Ondanks dat grootheden als Fabio Lione en Ralf Scheepers aan deel 1 hebben meegedaan, voel ik bijzonder weinig drang om dit album alsnog op te gaan zoeken.