In de black metal scene is de definitie van wat een band is redelijk diffuus. Natuurlijk zijn er traditionele bands die bestaan uit een zanger, een gitarist, een bassist en een drummer, maar het is niet vreemd als een black metal band in feite een soloproject is. In de bloeiende Nederlandse scene struikel je intussen over de eenmansformaties. Een daarvan is het Utrechtse Verwoed, de band met als enig lid Erik Bleijenberg. 

Na een start onder de naam Woudloper en wat losse songs was er in 2019 ineens het album ‘De Val’. Het was een kort album, net iets meer dan een half uur, maar dat maakte niet uit. Het was genoeg om de naam van Verwoed prominent op de Nederlandse black metal kaart te zetten, al was het wel even puzzelen, het was namelijk al zo vol op die kaart. Vijf jaar later is er dan eindelijk het tweede album, ‘The Mother’, dat ook dit keer voornamelijk door Erik Bleijenberg in zijn eentje in elkaar is gezet. Het heeft misschien even geduurd, het resultaat mag er wezen. Meer nog dan het debuut is ‘The Mother’ een buitengewoon sfeervolle, rijk geschakeerde post-black metal plaat geworden. Een plaat waar je even de tijd voor moet nemen, die binnen moet komen. Een plaat ook die duister en zwaar is terwijl deze voor een belangrijk deel uit melancholieke stukken vol lang doorgalmende akoestische gitaarakkoorden en subtiele orkestraties bestaat. Wat dat betreft volgt Verwoed het pad dat ook door bands als Panopticon wordt bewandeld, zij het dat de gekozen insteek meer prog en minder folk is. De uitwerking is daarentegen hetzelfde, vaak begint een song langzaam en ingetogen om langzaam maar zeker te transformeren in een tamelijk abstracte vorm van black metal met – dan wel weer – traditioneel snijdende gitaren en gillende schreeuwvocalen. 

Thematisch is ‘The Mother’ behoorlijk duister, met dit keer een stevige apocalyptische inslag. Ging het voorheen vooral over het niets na dit uiteindelijk nutteloze bestaan, dit keer zijn er verwijzingen naar verbroken zegels, zeven trompetten en de duivel die doen vermoeden dat Verwoed het Boek der Openbaringen paraat had tijdens de opnames. Nu is het natuurlijk niets nieuws, black metal en het aanroepen van satan, maar als dat voor de verandering niet gepaard gaat met uitbarstingen van razende tremolo gitaren en voortdenderende blastbeats, dan is dat in ieder geval een manier om je van de massa te onderscheiden. En dat doet Verwoed op dit album. Dat begint al met het ingehouden dreigende quasi-intro ‘A Prayer of Blood and Fire’ waarin de spanning met de minuut verder wordt opgevoerd, om naadloos over te gaan in het titelnummer. ‘The Mother’ begint heel Bathory-achtig met een martiale, bijna plechtstatige start. Na een paar minuten gaat het tempo omhoog en al blijft Bathory wel enigszins op de achtergrond zweven, dichterbij traditionele black metal komt Verwoed niet. Niet dat dit erg is, traditionele black metal is er al meer dan genoeg. Juist de enigszins dissonante melodielijnen in combinatie met fragiele akoestische gitaarakkoorden zorgen voor een hypnotiserend effect. Als een ding duidelijk wordt na beluistering van ‘The Mother’, dan moet het zijn dat etiketten niet blijven plakken op Verwoed. Ik bedoel maar, complexe semi-akoestische avantgarde post black metal met progressieve invloeden is misschien een redelijke omschrijving, maar het bekt voor geen meter.
Misschien is retegoeie originele heavy muziek beter, want dat is het namelijk!