Achter de onbekende bandnaam Veil Of Secrets schuilt een nieuwe samenwerking tussen twee Noorse coryfeeën die zeer gewaardeerd worden sinds de jaren negentig. Zangeres Vibeke Stene werd wereldberoemd toen Tristania op grote schaal doorbrak. Zij werd één van de topdames in gothic/doom metal uit de jaren negentig en nullies. Asgeir Mickelson werkte zich toen op als drummer en op zijn curriculum vitae vinden we eminente Noorse bands als Borknagar (1999-2008), Ihsahn solo (2005-2011) en Sarke (2011-2014), maar zijn verschijningen als sessiemuzikant of livemuzikant zijn helemaal niet te tellen. Ook als grafisch kunstenaar wist hij roem te vergaren, zodat we bij menige band zijn naam aantroffen voor het artwork/fotografie.

Wat echter minder geweten is, is dat Asgeir oorspronkelijk als gitarist begon. In 2002 pikte hij het instrument terug op en schreef intussen een aantal (doom) riffs bij elkaar – Candlemass blijft zijn lievelingsband – waar verder weinig mee gedaan werd. Tot nu. Want toen Vibeke terug op het muziektoneel verscheen (voor een gastbijdrage in Asgeir’s God Of Atheists) toonde zij interesse om de ideeën van Asgeir te completeren met zang en teksten. Deze samenwerking resulteerde in dit eerste album ‘Dead Poetry’, waarop tevens de viool een belangrijke rol speelt, dankzij Sareeta van Ram-Zet. Buiten de kern van de band is er ook al een echte band om live te spelen wanneer dit terug mogelijk wordt.

En dit is echte (traditionele) doom metal, gitaargerichte trage, lange songs waarin melancholie en smart overheersen. De riffs in opener ‘The Last Attempt’ (zie clip) klinken meteen vertrouwd, ze worden erg melodieus geornamenteerd en spoedig wordt dit nog verfraaid met viool. Bij dit alles de stem van Vibeke – hoog, sereen, een beetje ongenaakbaar – is een aparte combinatie. Je kan je afvragen of dit wel bij elkaar past, maar ja, het geeft er enkel een persoonlijke toets aan. Met dat soort gitaren en viool heeft ‘Sear The Fallen’ wel wat weg van My Dying Bride – komt wel meer voor – en hier horen we naast Vibeke ook al een beetje de verderfelijke ruwe zang van Erling Malm. Hij staat in voor alle mannelijke extreme zang en in het volgende nummer ‘Remorseful Heart’ komt hij nog meer (en beter) aan bod. ‘The Lie Of Her Properity’ vangt aan met rustige tokkel, maar weldra zijn de zinderende riffs en hoge sopraanzang weer present. Men begint hier zowaar wat te experimenteren, met acceleraties af en toe, gesproken stukken en een vrij speciale (proggy) gitaarsolo. Maar dat is dan ook de enige uitspatting, want de volgende songs blijven grotendeels hondstrouw aan traditionele doom, ‘Fey’ zelfs een beetje monotoon, of missen we de viool? Je merkt dat hier doorgewinterde muzikanten aan het werk zijn en dus is ‘Dead Poetry’ exact geworden wat Asgeir Mickelson voor ogen had: (vrij) pure doom metal met de engelenzang van Vibeke Stene.