Het duurde maar liefst zes jaar maar Veil Of Maya is eindelijk terug met hun zevende studioalbum. Met de band heb je zowat een haat/liefdesverhouding: ofwel ben je fan ofwel moet je er helemaal niet van weten, een tussenweg bestaat niet echt. Waar ze zich vroeger voornamelijk in het deathcore genre bevonden, is er sinds de komst van zanger Lukas Magyar (sinds 2014) een kentering gekomen en is er een fikse dosis metalcore bijgekomen. Ook op ‘[m]other’ is die nog steeds aanwezig. Er wordt afgetrapt met ‘Tokyo Chainsaw’ waar direct stevig tekeer wordt gegaan en wat zich toch in de hardere regionen van het metalcore firmament bevindt. De djentachtige riffs worden enorm hoekig en flitsend gespeeld. Het getuigt van een technisch kunnen maar is toch verwarrend. Een dosis elektronica komt er eventjes tussenin om dan terug snoeihard verder te gaan. Het daaropvolgende ‘Artificial Dose’ is zelfs licht Industrial te noemen. Tot er een break volgt waarin Lukas zijn engelenstem laat horen. Die van de hak op de tak springende riffs blijven het hele album aanwezig. Niet dat ze elk nummer domineren want op iets zoals ‘Red Fur’ gaat men eerder richting semi-ballad uit met jaren tachtig synthwave erbij. De softe en melige pop nemen hier de overhand en daar kan die sporadische uitspatting met djent niets aan veranderen. Op het volgende ‘Disco Kill Party’ hoor je zelfs een disco deuntje erbij.

Gaat Veil Of Maya hiermee fans bij winnen? Ja natuurlijk. Maar het aantal haters zal even goed hun gelijk trachten te halen. Zelf probeer ik wat objectief te blijven. Helemaal mijn ding is het niet, maar het getuigt wel van lef en technische vaardigheden om zo een album te creëren.