Amai, wat een split album! Vier Spaanse metal bands met elk een kwartier speeltijd op deze ‘Tetrarchia Ex Bestia’, goed voor een uur ondergronds geweld. Ideaal voor mensen die zich willen verdiepen in meer obscure bandjes en er zo meteen vier gepresenteerd krijgen.

Beginnen doen we met Judaswiege, een duo dat zich volledig laat gaan in hun war metal missie. Rauwe black en thrash, en doe er maar wat death bij ook, waar menigeen inspirerende band een voorbeeld aan kan nemen. Meedogenloos is het woord dat ik zoek om deze helleliederen te beschrijven. Hoe een tweetal zoveel lawaai kan maken is mij een raadsel, maar ‘The Pit And The Pendulum’ bijvoorbeeld doet me denken aan een kruising van de brute Zuid-Amerikaanse bands Goatpenis en Invocation Spells. Lekker!

Tegen de tijd dat we murw gebeukt zijn door Judaswiege is het de beurt aan Moribundo, een band die het minder agressief aanpakt, maar daarom niet minder extreem. De doom/death wordt gekenmerkt door de vocalen van Luis Miguel Merino, die me wat doen denken aan Nick Holmes ten tijde van het debuut ‘Lost Paradise’. In tegenstelling tot Judaswiege worden alle teksten in het Spaans gebracht. Het vrouwelijke koor en de orkestrale passages geven de songs een deprimerende sfeer, weliswaar zonder de boosheid in te perken. ‘Amor / Entierro’ is zeker het beste nummer: hierin worden alle registers open getrokken, met akoestische stukken en doom van de bovenste plank, doorspekt met angstaanjagende vocalen en piano. Grappig is dat ‘Sufres’ een langgerekte, eenendertig seconden durende cover is van Napalm Death’s ‘You Suffer’, je weet wel, dat nummer van ‘Scum’ dat een seconde duurt. Zeer goed!

Sönambula bracht vorig jaar nog het zeer goede ‘Bicéfalo’ uit en breien op ‘Tetrarchia Ex Bestia’ verder aan hun simplistische, maar effectieve death metal. Stampend werken zij zich door drie Spaanse songs, waarin het tempo nooit echt de hoogte wordt ingejaagd, maar waar het woord ‘heavy’ zeker van toepassing is. Loodzware riffs en een moddervette grunt over simpele, maar oorverdovende drums blijken al dertig jaar een effectieve manier om een doodse boodschap over te brengen. Alleen hun laatste nummer ‘Regresión’, dat maar een kleine twee minuutjes duurt, gaat een versnelling hoger. Goed, maar niet uitmuntend!

Als ik net al dingen ‘loodzwaar’ noemde, wat dan gezegd van de Barbarian Swords? De band uit Barcelona mag deze split afsluiten met twee songs en doet dat met verve! Gadver, wat een dikke brij is me dit! Repetitief donkere klanken in een ranzig sfeertje zorgen voor een onaangenaam gevoel in je maag. In een mengeling van doom, sludge en gitzwart metaal wordt elk positief gevoel in de kiem gesmoord en blijven alleen de meest duistere gedachten over. Traag maar efficiënt word je als luisteraar gevierendeeld door de zware herrie van deze misantropen. Barbarian Swords liet op ‘Hunting Rats’ in 2014 en ‘Worms’ in 2016 al horen wat ze in hun mars hadden en trekken die lijn op ‘Tetrarchia Ex Bestia’ gewoon verder. Subliem!

De mastering was in handen van Javi Bastard, de man van de Moontower Studios, die zowat alle Spaanse death en black onder handen neemt en zelf als muzikant actief is bij Graveyard, Balmog en Apologoethia. Het artwork komt van de hand van Cesar Valladares, die dat eerder al deed voor bands als Ruin, Carnal Tomb, Eskhaton en Krisiun en die zelf bas speelt bij Decapitated Christ. Het concept op deze split is briljant: vier verschillende bands uit vier verschillende streken met vier verschillende stijlen samenbrengen op één album. Veel beter dan de ontelbare EP’s die je veel te duur betaald voor de twee nummers die erop staan. Meer van dit! Nu nog een vinylversie en dit is absoluut top!