Het is intussen een bekend recept: je neemt een klassiek album – iconisch heet dat tegenwoordig –  en gaat je adresboek door op zoek naar bevriende bands die bereid zijn een nummer van dat album te coveren. Het resultaat: een album dat volledig in de vorm van covers is gereconstrueerd. Het kleine Magnetic Eye Records past deze procedure al een aantal jaar met succes toe in de zogenaamde “Redux” serie. Na onder andere Black Sabbaths “Vol. 4” en “Dirt” van Alice in Chains is de zevende aflevering gewijd aan het meest succesvolle en volgens velen ook beste album van Soundgarden: Superunknown. Soundgarden was van alle grunge bands misschien wel de band die het meest de kruisbestuiving tussen metal, oude stonerrock en punk zocht en in combinatie met de uiterst charismatische voorman Chris Cornell leverde dat een aantal albums op die nog steeds staan als een huis. Superunknown viert volgend jaar zijn dertigste verjaardag en op ‘Superunknown Redux’ is te horen hoe dit album vandaag de dag nog altijd een scala aan bands weet te inspireren. Zoals ook op vorige ‘Redux’ albums is opvallend hoe sommige bands proberen om het geluid van in dit geval Soundgarden zo dicht mogelijk te benaderen. Anderen gaan met het uitgangsmateriaal aan de slag en weten het in hun eigen geluid in te passen. Zo weet Ufomammut het openingsnummer ‘Let me Drown’ te verbouwen tot iets wat zowel typisch Soundgarden als 100% Ufomammut is. Melissa Nadler weet van de nood een deugd te maken. Logischerwijs zal zij nooit als Chris Cornell klinken en gelukkig doet ze ook geen poging in die richting. ‘Fell On Black Days’, toch een van de bekendere songs van Superunknown, klinkt hierdoor weer fris en nieuw. De – voor mij althans – onbekendere namen zoals Somnuri en Valley of the Sun gaan dan juist weer voor een minder eigenzinnig eerbetoon aan Cornell en consorten, wat overigens tot best aardige resultaten leidt. Maar bij een dergelijk project gaat het daar niet per se om; wat je wil weten is wat er met de prijsnummers van dit album is gebeurd. Bij Superunknown zijn dit natuurlijk ‘Spoonman’ en ‘Black Hole Sun’ en Horseburner en Spotlights mogen hier hun tanden op stukbijten. Bij ‘Black Hole Sun’ blijkt dat extra distortion niet kan verhullen dat de zanger van Spotlights niet van het kaliber Chris Cornell is en dat het origineel juist dankzij Cornell is wat het is. Het oprekken van de song – een kwaaltje waar de meeste deelnemende bands last van hebben en waardoor Superunknown Redux van de oorspronkelijke 70 minuten ruim over de 83 gaat – helpt in dit geval ook niet echt mee. Horseburner kiest voor ‘Spoonman’ een iets andere aanpak. In plaats van de tamelijke ingehouden aanpak van Soundgarden kiest Horseburner voor de frontale aanval. Op een paar rustige intermezzi na stuitert de Horseburner versie van klassieke heavy metal naar een sludgy noise metal. Leuk maar ook niet meer dan dat. Nummer na nummer schuift voorbij waarbij vooral opvalt dat ‘Superunknown’ het nodige uithoudingsvermogen vergt en dat Soundgarden dit schijnbaar moeiteloos weet op te vangen. Nu kabbelt het wat voort tot Marc Urselli’s Steppendoom me wakker schudt met een bizarre combinatie van stoner, grunge en Mongoolse keelzang. Wie het Steppendoom project kent zal niet verbaasd zijn, maar voor de oningewijden is de combinatie van drummer Matt Cameron (Pearl Jam), Igor Sydorenko (van de Oekraiense stonergoden Stoned Jesus), Alain Johannes van Queens of the Stone Age en Utelo en Albert Kuvezin van het Tuvaanse gezelschap Yat-Kha niets minder dan briljant. Wanneer vervolgens Dozer opduikt in het kader van hun comeback na bijna 15 jaar stilte en Darkher op een sfeervolle en volstrekt eigenzinnige wijze, ondersteund door violen en engelengezang, afsluit met ‘Like Suicide’ (een song die in de spookachtige uitvoering van Darkher meer dan ooit een extra lading krijgt) dan is één ding duidelijk: Dit is een tribute van hoog niveau. Ja, sommige uitvoeringen halen het niet bij het origineel, maar daar staat tegenover dat er flink wat eigen inbreng te horen is.

Zoals intussen gebruikelijk bij de Redux serie van Magnetic Eye wordt dit album vergezeld door een soort van best-of: een vergelijkbaar coveralbum met hoogtepunten van de rest van het oeuvre van in dit geval Soundgarden. Bands als Freedom Hawk, High Desert Queen en Josiah gaan aan de haal met songs als Slaves and Bulldozers, Rusty Cage, Jesus Christ Pose en dan valt op dat Soundgarden intussen vrijwel synoniem is geworden met Superunknown, en dat het voorafgaande en daaropvolgende werk niet direct slecht is, maar niet diezelfde eeuwigheidswaarde lijkt te hebben. Desalniettemin zijn de vijftien songs die hier bij elkaar gezet zijn – anderhalf uur in totaal! – wel zeker vermakelijk, al zal dit eerder voer voor de echte fans zijn.