Vijf jaar na het verschijnen van ‘Shadows‘ keert Valkyrie terug met hun vierde album. Ten opzichte van dat vorige album zijn er op ‘Fear’, de tweede langspeler voor Relapse, een aantal dingen hetzelfde gebleven. Om met de hoes te beginnen, is er weer gekozen voor een fraai kunstwerkje van de hand van Jeremy Hush. Voor de opnames bivakkeerde de band een week lang in de Earth Analog studio om onder leiding van Sanford Parker acht songs op tape te zetten.

Vanuit persoonlijk perspectief meld ik dat in vergelijking met ‘Shadows’ ook ‘Fear’ wat tijd nodig heeft om te beklijven. En dat er ook hier sprake is van een consistent album. Er staan geen uitschieters en zeker geen missers op. Bij Valkyrie draait het om sfeervolle hardrock met hier en daar een doomy vibe. Op eerste gehoor draait het vooral om de mooie gitaarpartijen; fantastische harmonieën die aan Thin Lizzy of zelfs Iron Maiden doen denken. Ik wil ook een lans breken voor de baspartijen, want die zijn erg smaakvol en spelen een duidelijke rol in de composities. Een genot om naar te luisteren. Eigenlijk geldt dat ook voor de drums. Het complete plaatje klinkt gewoon indrukwekkend. Dat de vocalen misschien niet iedereen kunnen bekoren, kan ik begrijpen, maar de zang van de gebroeders Adams passen wat mij betreft heel goed bij de muziek.

Op basis van de voorgaande albums was ik al fan. Met ‘Fear’ onderstreept Valkyrie dat gewoon heel duidelijk. Het viertal laat horen dat ze respect hebben voor klassieke hardrock maar geven er zo’n draai aan dat je hun eigen songs uit duizenden herkent. En dat zegt veel. Heel erg veel. Dus als je van bands als Thin Lizzy, Wishbone Ash of Pentagram houdt, dan moet je dit zeker beluisteren. Ik denk zelfs dat fans van acts als The Devil’s Blood of Dool hier ook uitstekend mee uit de voeten kunnen. Meeslepend en groots maar net beide voeten stevig op de grond. Dikke aanrader.