We herinneren ons de vorige albums van Unreqvited als zwaar op de maag liggende, intense catharsisschijven, waarbij fraaie instrumentale muziek doorkliefd werd met verschroeiend, monotoon gekrijs zonder woorden. De wortels van dit Canadese eenmansproject situeren zich in black metal – ook nu nog – maar invloeden van post rock, ambient en nu ook soundtracks zijn dit heerschap niet vreemd. ‘Mosaic I’ was een uiting van opperste vreugde, ‘Mosaic II’ bundelde alle ellende in de wereld. En dan was er ook nog een orkestraal getint album ‘Empathica’ eind 2020.

Aangezien de werkethiek hoog ligt, verschijnt anderhalf jaar na ‘Mosaic II’ het zesde studioalbum ‘Beautiful Ghosts’. Daarop heeft men zich laten inspireren door de liefde, geen gebruikelijk thema in dit soort muziek. Passie en devotie staan centraal, een muzikaal pleidooi over deze toestand vol dwaze verliefdheid en overgave valt ons ten deel. Dat betekent dat dit album ook lichtere en zelfs opgewekte passages vertoont. Al moet je dat bij Unreqvited wel met een korrel zout nemen natuurlijk.

In ieder geval is deze schijf iets overzichtelijker, al zijn de lange epossen nog in de meerderheid. En ja, daar weerklinkt vanaf opener ‘All Is Lost’ weer die monotone schreeuw als een soundtrack bij ‘De Schreeuw’ van Munich, maar ditmaal eerder op de achtergrond gemixt. En… sommige songs bevatten ook cleane zang (denk aan dromerige Alcest), dat is toch wel een verbetering, zelfs al blijven ook deze stukken verstoken van tekst. Sfeer opbouwen, daar gaat het hier dus om, met acceleraties die black metal alle eer aandoen, maar ook met zweverige passages die kunnen doorgaan voor een vredige natuurdocumentaire. Het blijft allemaal een beetje wazig, maar fraaie leads, piano en zwevende synthesizers, alsook enige orkestratie maakt dit alles minder fundamenteel dan voorheen en dat is zeker een stap in de goede richting.