Eens in de zoveel tijd steekt er een band de kop op omdat hun bestaan essentieel is en ze een leegte opvullen waarvan je eigenlijk niet wist dat die er was. Uncommon Evolution laat met hun debuutplaat ‘Algid’ horen dat ze zo’n soort band zijn. Het album telt “slechts” vijf nummers en ze nemen daarmee precies de tijd die nodig is om een blijvende indruk achter te laten.

Uncommon Evolution maakt gebruik van diepe, loodzware riiffs en dynamische melodieën en weet de interesse van de luisteraar daarmee te grijpen en genadeloos vast te houden. Alle instrumenten zijn zo op elkaar ingespeeld dat het echt één geheel is en het donkere stemgeluid van Briar Gillund is even rauw als dat het innemend is. Stoner rock is soms enigszins voorspelbaar, maar deze band komt erg verfrissend voor de dag, onder andere door heel subtiel een grote handvol andere invloeden door hun muziek heen te gooien. Enige doom licks en wat psychedelica mogen daarbij niet ongenoemd blijven. De grootse, solide atmosfeer wordt halverwege het album wat lichter als ‘Harder Than Hickery’ inzet, een iets speelser nummer dat toch helemaal in het album past en laat zien dat Uncommon Evolution geen genoegen neemt met slechts één soort nummer. Vervolgens wordt de luisteraar weer volledig in de houdgreep genomen met ‘Hansomely Stoned’, dat, zoals de titel al doet vermoeden, thuishoort in het rijtje ultieme stonersongs.

Als ik het ergens mee moet vergelijken dan is het Pantera, maar dan als stonerband. Er zit eenzelfde soort groove en swing in deze muziek en eenzelfde, vernietigende impact, maar dan minder agressief en meer laid-back, met een voller geluid. ‘Algid’ is eerder een spirituele reis dan een verzameling liedjes en ik kan niet wachten om meer van deze heren te horen.