Ken je dat, je hebt een idee en denkt dat het geniaal is. Sterker nog, geniaal is een understatement en je kunt niet wachten om het uit te voeren. Je zet alles op alles om je idee te verwezenlijken en dan is het zover. Het is af. Maar dan komt het moment dat anderen te zien of te horen krijgen waar je al die tijd mee bezig was en zich afvragen wat er in godsnaam gebeurd is. Je meesterwerk wordt niet begrepen. Was het idee misschien toch niet zo goed? Was er maar iemand geweest die helemaal aan het begin had gezegd ‘ho, wacht eens even. Weet je het zeker?’.

Iets dergelijks lijkt me het geval bij de nieuwe plaat van Uncle Acid and the Deadbeats. ‘Nell’ Ora Blu’, het eerste album van de band in zes jaar tijd, een live dubbelalbum even niet meegerekend, is bedacht als de soundtrack bij een niet bestaande Italiaanse B-film. Frontman en kernlid van de band Kevin Starrs heeft het concept tot in de details uitgewerkt. Er is duidelijk inspiratie gevonden bij bestaande soundtracks voor campy films uit de jaren zeventig, tussen de songs is er dialoog van onder andere de bejaarde Italiaanse filmvedettes Edwige Fenech en Franco Nero en wordt er heel veel via ouderwetse draaischijftelefoons gebeld. “Pronto?”

Zelfs de songtitels (en dat zijn er heel wat bij een dubbelalbum van bijna tachtig minuten) zijn in het Italiaans. Het geheel klinkt als een mix tussen een hoorspel, foute seventies hardrock en lounge danwel liftmuziek.

Ergens halverwege dit hyperpretentieuze album bekruipt je het gevoel dat iemand Starrs even terzijde had moeten nemen en had moeten vragen of hij wel wist wat hij aan het doen was, want dit is niet eens eigenzinnig of verfrissend anders. Dit is niks, drie keer niks. Pulp die pretendeert kunst te zijn, maar toch gewoon niets anders is dan dat: pulp. De muzikale versie van het schilderij van het hertje of het huilende zigeunerjongetje dat bij opa en oma aan de wand hing. Hoe mooi de lijst ook was, het bleef kitsch. Zo ook de songs op ‘Nell’ Ora Blu’, of ze nu ‘Pomeriggio di Novembre Nel Parco – Occhi che Osservano’ of ‘Il Gatto Morto’ heten en of er nu één of twintig mellotrons en antieke synthesizers uit de kast zijn getrokken, het blijft richtingloos voortkabbelen, slechts onderbroken door quasi interessant Italiaans geneuzel door een telefoon. “Pronto?”

Zou het vertrouwen van Rise Above in de cash cow Uncle Acid zo groot zijn dat ze niet hebben durven weigeren toen dit concept werd gepitched? Denkt het label echt dat de fanschare hier op zit te wachten of hopen Lee Dorrian en consorten dat het niet uitmaakt en toch wel verkocht wordt?

Het is op zich te prijzen dat Uncle Acid zes jaar na ‘Wasteland’ heeft geprobeerd om iets anders te doen dan de in-your-face psychedelische stonerrock waarmee de band furore maakte, maar als dit het resultaat is, dan had ik liever nog zes jaar gewacht. Als het doel van deze exercitie was om de interesse in Giallo (het typisch Italiaanse filmgenre ergens halverwege thriller, horror en porno) te hernieuwen, dan is Uncle Acid met vlag en wimpel geslaagd. Ik ga eens op zoek naar de hoogtepunten van Giallo net zo beroerd zijn als deze imaginaire giallo soundtrack.