Tom G. Fischer is een bezige bij. Naast bandleider in Triptykon heeft hij dezelfde functie in Triumph Of Death (waarmee hij het materiaal van Hellhammer ten gehore brengt), speelt hij in Nyerth, is hij mededirecteur van het H.R. Gigermuseum en schreef hij een aantal jaren terug een boek over de beginjaren van Hellhammer en Celtic Frost. In de tussentijd vond Fischer (ook wel Tom G. Warrior) ook nog tijd om zijn langgekoesterde wens om het ‘Requiem’ af te maken waar hij in 1987 met zijn Celtic Frost bandmaat Martin Eric Ain aan begon.

Het eerste deel van het drieluik (‘Rex Irae’) verscheen in 1987 al op het ‘Into the Pandemonium’ album van Celtic Frost, het afsluitende ‘Winter’ is terug te vinden op de zwanenzang van de groep, ‘Monotheist’ (2006). Het laatste stuk wordt bovendien al jaren gebruikt als outro-tape bij de shows van Triptykon. Mede door het verzoek van Walter Hoeijmakers van Roadburn werkte Fischer het grootste gedeelte van 2018 aan het middenstuk (‘Grave Eternal’) van de mis voor de doden en voerde Triptykon het geheel live uit op Roadburn precies een jaar geleden. De band (naast Fischer op zang en gitaar zijn dat Victor Santura op gitaar, bassiste Vanja Slajh en nieuwe trommelaar Hannes Grossmann) werd ondersteund door het Nederlandse Metropole orkest en zangeres Safa Herughi.

Het lag natuurlijk in de lijn der verwachting dat van dit eenmalige optreden een live registratie zou verschijnen. Het eerste dat in het oog springt is de cover, die voor een Triptykon release erg kleurig is (bezoekers van het concert herkennen het schilderij doordat het tijdens de show ook als backdrop werd gebruikt). Het schilderij werd niet gemaakt door H.R. Giger maar door de Italiaan Daniele Valeriani. De sound van ‘Requiem (Live at Roadburn 2019)’ is werkelijk fenomenaal. Er is een jaar aan deze release gewerkt en dat is te horen. De mix is zuiver en elk instrument (juist ook die van de muzikanten van het orkest) heeft duidelijk hoorbaar plekje gekregen op het album. Opener ‘Rex Irae’ klinkt zoveel beter dan het origineel uit 1987. Ook wordt meteen duidelijk wat een verademing Safa Herughi is voor dit album, want wat heeft zij een prachtige stem die bovendien weet te ontroeren. Dat is natuurlijk precies wat een mis voor de doden moet doen dus petje af voor de zangeres. Het middenstuk ‘Grave Eternal’ vergt het meeste van de luisteraar. Ik kon het 32 minuten durende stuk pas na zes keer luisteren een beetje doorgronden. Mede door de hoofdrol voor het orkest ten opzichte van de band en de experimentele uitvoering kan het voor verstokte metalfans lastig zijn om deze rit uit te zitten. Het eerste en laatste gedeelte van dit middenstuk zijn echter bloedmooi en doen wat een Requiem moet doen: de melancholie, verdriet en rouw zijn gewoon voelbaar. Erg knap gedaan. ‘Winter’ sluit het geheel dan af. In de Celtic Frost uitvoering vind ik dit al een erg mooie instrumental en deze live versie doet daar zeker niet voor onder.

In mijn ogen is dit live album van Triptykon meer dan geslaagd maar ik besef me terdege dat dat niet voor elke liefhebber zo hoeft te zijn. Daarvoor wijkt het materiaal te veel af van het werk op de eerste twee studioplaten van de band. Ik ben daarom ook erg benieuwd naar het derde studioalbum, dat als de planning niet meer verschuift in 2021 zal verschijnen. ‘Requiem (Live at Roadburn 2019)’ verschijnt op vinyl en CD. Een DVD met het optreden krijg je erbij. Voor de die-hards wordt nog een boxset uitgebracht met allerlei extra snuisterijen.