De supergroep Transatlantic heeft natuurlijk geen introductie meer nodig, maar het nieuwste album van de band wel. De band brengt namelijk niet één maar twee albums uit! Onder de noemer ‘The Absolute Universe’ komen er twee varianten van het album uit, het eerste werk is ‘Forevermore’, een reguliere dubbel CD, en het tweede werk, ‘The Breath Of Life’, een alternatieve versie van het album met maar één schijfje. Maar het tweede album is niet zomaar een verkorte versie, het gaat in de basis wel om dezelfde nummers maar wel met een andere interpretatie, andere teksten, soms andere opnames en andere mensen die zingen. Een gigantisch project en de vraag die ik mij vooraf stel is dan ook of het tweede album wel een toegevoegde waarde heeft.

Laten we beginnen met het ‘reguliere’ album, ‘The Absolute Universe – Forevermore’. Wie de band kent krijgt wat ze verwachten, twee schijfjes vol met hoogstaand progressive rock geweld. Geen ander geluid maar gewoon de muziek die je van de band gewend bent te horen. Het enige ‘grote’ verschil met ‘Kaleidoscope’ (uit 2014 alweer) is dat het weer een keer om een conceptueel album gaat, deze keer over de uitdagingen waarmee iedereen tegenwoordig wordt geconfronteerd. Eigenlijk is het album een lang nummer die is opgedeeld in kleinere hoofdstukken waarin het thema (‘Belong’) regelmatig terugkomt. Ik kan niet anders dan zeggen dat het niveau wederom enorm hoog is. De groep gaat van de ene smaakvolle riff naar de volgende en weten ze steeds sterke melodieën te bedenken. Ik kan werkelijk niets negatiefs bedenken over de muziek of composities. Toch heb ik één probleem met Transatlantic. Hoe goed de band ook is, ik heb eigenlijk steeds het gevoel dat ik de muziek al eens eerder heb gehoord.

Toen Transatlantic zo’n twintig jaar geleden met het eerste album kwam vond ik de muziek helemaal te gek, ik luisterde immers ook naar Neal Morse’ solo werk, The Neal Morse Band en Spock’s Beard. Maar na verloop van tijd, omstreeks het derde album, begon het voor mij teveel op elkaar te lijken. Dat komt ook omdat veel van Morse’ werk dezelfde soort muziek bevat, en soms zelfs dezelfde muzikanten. Hetzelfde beestje maar een andere naam, zou je kunnen zeggen. ‘The Absolute Universe’ is inmiddels ook alweer het vijfde album van de band en ook hier is de muziek niet echt veranderd. Oké, sommige composities en albums zijn beter dan de anderen, maar muzikaal is het allemaal redelijk hetzelfde gebleven. Dat is natuurlijk een eeuwige discussie, als de band niet veranderd is het niet goed maar als de band teveel veranderd is het ook niet goed. Ik begrijp het dus heel goed dat mensen vooral erg blij zijn dat Transatlantic nog steeds dezelfde hoogstaande muziek maakt, maar er zijn ook mensen zoals ik die dat inmiddels wel een beetje gehad hebben en graag iets nieuws zouden willen horen. Dus hoewel ik rationeel onder de indruk ben van ‘The Absolute Universe’, vind ik het tegelijkertijd niet zo heel spannend meer. Wel moet ik zeggen dat ik dit album waarschijnlijk beter vind dan ‘Kaleidoscope’, maar om dat zeker te weten zou ik het album nog echt een aantal draaibeurten moeten geven.

En hoe zit het dan met ‘The Absolute Universe – The Breath Of Life’? Nou, dat gevoel dat ik zojuist omschreef heb ik hierbij nóg heftiger. Dat komt natuurlijk omdat het in de basis gewoon dezelfde nummers zijn, dat daar andere teksten op zitten die door iemand anders worden gezongen en dat er soms nieuwe passages aan te pas zijn gekomen veranderd daar niet zo heel veel aan. Oké, de fans zullen met plezier op zoek gaan naar alle verschillen, die er in overvloed zijn. Sommige tracks zijn echt wel veranderd en er staat zelfs een song op die niet op de andere versie voorkomt. Toch, in de basis is veel hetzelfde. De alternatieve versie is niet slechter of beter dan de ‘reguliere’, dit zal vooral aankomen op persoonlijke voorkeur. Ben je fan van Roine Stolt, dan zal je ‘Forevermore’ wellicht beter vinden maar als je fan bent van Neal Morse, dan is ‘The Breath Of Life’ misschien een betere keuze. Ik kan mij voorstellen de Transatlantic liefhebbers het super tof zullen vinden om de verschillende versies naast elkaar te leggen, bij andere bands zou ik zelf ook enthousiast kunnen worden.

Voor de gewone prog-liefhebbers zou ik echter niet weten waarom je deze versie van het album zou willen hebben. Nou, dat is misschien niet helemaal waar. Om eerlijk te zijn is ‘The Breath Of Life’ eigenlijk wel interessant vergeleken met ‘Forevermore’, het is namelijk één CD minder! Dat zal voor veel mensen eigenlijk ook wel meer dan genoeg zijn. Een ding is zeker, drie schijfjes is écht te veel van het goede en is alleen weggelegd voor de echte liefhebbers van de band. De conclusie? ‘The Absolute Universe’ is een fantastisch muziekstuk waar maar weinig bands aan kunnen tippen. De fans van de band zullen zeker niet teleurgesteld zijn. Het advies voor de mensen zoals ikzelf, die na een aantal albums een beetje de draad zijn kwijtgeraakt, is om het album een keer op te zetten en kijk dan of de vonk (weer) overslaat. Een verdiende goede score voor de prog-legendes, maar wel eentje met een kanttekening.