Het is bijzonder om te zien (en te horen) hoe meer dan dertig jaar na dato bands als Mayhem, Celtic Frost en Rotting Christ (in de beginjaren) nog altijd tot de verbeelding spreken en nieuwe bands inspireren. Uit Noord-Italië komt Thysia, een band die zo te horen liever uit Griekenland of Noorwegen afkomstig was geweest, met songs die teruggrijpen naar de oude Griekse mythologie, een bandnaam die ‘ritueel offer’ betekent in het klassiek Grieks en bandleden die zichzelf Noorse vikingnamen hebben gegeven. Dat geeft niet, uiteindelijk gaat het om de muziek en niet of iemand zich Fenrir, Mistyr of Nefasto noemt. Daar word je tenslotte geen betere of slechtere muzikant van.

Wie van old school black metal houdt zal aangenaam verrast worden door ‘Islands In Cosmic Darkness’, een staaltje old school black metal met de verzengende energie die je verwacht van extreme metal anno 2023. Een mooie combinatie van oud en nieuw, waarbij de naargeestige sfeer van wat men begin jaren negentig in het koude noorden uitspookte ook met de moderne productiewaardes overeind blijft en het geheel het qua geluidskwaliteit met twee vingers in de neus wint van de voorbeelden. Thysia blijkt nog het meest weg te hebben van Immortal, toen die band nog geen karikatuur van zichzelf was, in de zin dat het de ultieme uitvoering is van een beperkt aantal kunstjes. Verwacht van deze band dus geen ingewikkelde maatsoorten, vingerbrekend vlugge  gitaarsolo’s of andere buitenissigheden, Thysia is gespecialiseerd in snelle technische black metal waarbij het al heel wat is als de band in een song als ‘Moira Krataià’ de akkoorden gedurende een paar maten langzaam laat uitsterven om zo even een rustpuntje te creëren. Afgezien daarvan is het acht nummers lang beuken. Aan zijn sinistere doodsreutel te horen gorgelt zanger Fenrir met bleekwater en andere middeltjes om dat gruizige en rafelige geluid te krijgen dat je meeneemt naar vochtige beschimmelde martelkamers met walmende toortsen als verlichting. De gitaren zijn de muur van geluid die op de juiste plaats in de mix zit, namelijk vooraan. De bas zorgt voor een hoorbaar maar niet overheersend fundament en de drums, ja de drums. Om de oud-Griekse associatie aan te houden waar deze band zo dol op is, de drummer levert een olympische prestatie door veertig minuten lang als een bezetene de ene blastbeat aan de andere te rijgen.

De drums zijn vrij zacht maar wel duidelijk te onderscheiden opgenomen, wat ook wel eens lekker is in vergelijking met het industriële heipalengebeuk van de laatste tijd. De grootste verrassing is echter dat deze drummer, die zich in Thysia Mistyr noemt, onder zijn eigen naam Rocco Toaldo achter de drumkit zit bij de doomsensatie Messa.

Drie van de vier bandleden, waaronder Mistyr/Rocco dubbelen verder nog in de soortgelijke band Nox Interitus. Ik hoop dat dit niet betekent dat dit spelen op meerdere borden ten koste gaat van de kwaliteit. Oordelend naar de discografie van Nox Interitus en de (relatieve) bekendheid van Messa is Thysia op dit moment nog het kleine broertje, de jongste loot aan de stam. ‘Islands In Cosmic Darkness’ zal het moment dat er keuzes gemaakt moeten worden sneller dan verwacht dichterbij brengen, want waar moeten de heren zich nu op concentreren? Op dit moment mist Thysia nog een beetje een eigen geluid, wat de band doet is weliswaar goed uitgevoerd maar in essentie niet erg onderscheidend. Als daar nog wat aan geschaafd kan worden, dan wordt het moeilijk kiezen.