Exact een jaar geleden maakten we kennis met Thy Kingdom Will Burn, een Finse band die melodieuze death metal speelt en verwees naar bands als Dark Tranquillity, Paradise Lost en Insomnium als grote invloeden. Daar zat wel wat in! Het titelloze debuutalbum bevatte dan ook alle ingrediënten waar we van houden: fraaie gitaarornamenten, een donkere sfeer met enige melancholie, puik evenwicht tussen heavy en zachter. Enkel de schreeuwerige zang was nog een puntje waaraan gewerkt kon worden, maar dat is ook gewoon een kwestie van smaak.

Er is dus naarstig gewerkt aan dit tweede album ‘The Void And The Vengeance’ en we kunnen spreken van een logisch vervolg. Wel heeft men meer afwisseling in de zangpartijen gestopt en dat bevalt ons beter. De verschroeiende schreeuwzang van gitarist Sami Kujala wordt nu afgewisseld met lage grunts en cleane samenzang. Deze breaks zorgen voor meer contrast. Voor het eerst in het bestaan van de Finse band is er ook een bezettingswijziging gebeurd, maar blijkbaar blijft dat in de familie, want Esa Virén vervangt Jussi Virén (en op drums is er nog steeds Lauri Virén).

We zetten ons schrap bij de heftige start van ‘Between Two Worlds’, want de langgerekte schreeuw en blastbeats voorspellen heel wat gedonder. Maar dan is er plots een ommezwaai met akoestische gitaar en piano. Goed gevonden. Het vervolg is melodieuze doomgerichte gitaren met de moeizaam schreeuwende stem, maar er komt ook een gesproken stuk in dat dreigend en akelig klinkt. De single ‘Disbelief’ is eerder rechttoe rechtaan als vlot rockend nummer. Er komt ook cleane samenzang in en we spreken van enige aanstekelijkheid. Dat is toch wel geregeld terug te vinden in de songs, zodat er niets mis is met de toegankelijkheid van dit viertal en songs als ‘Veil Of Wicked Sky’ en ‘Fortress Of Solitude’ al vlug blijven hangen. In dat laatste hoor je wat accordeon van Netta Skog die ooit even grote sier maakte in Ensiferum. Wanhoop in de zang weerklinkt het meest expliciet in ‘Barren Land’ dat echt wel een intens nummer is. De volgende songs blijven de duisternis in zich dragen, maar weten zeker qua opbouw te boeien, luister maar naar de verstilde pianonoten versus knallende erupties in sluitstuk ‘Through The Broken Lens’. Het feit dat dit toch nog vlot en uptempo wordt bewijst dat men goede songs kan schrijven. Thy Kingdom Will Burn heeft ons met dit tweede album nog meer overtuigd van hun kunnen.