Een weekje voordat ik begon aan dit schrijven had ik het genoegen om de melodische heavy metal formatie The Unity live te zien als support van Rhapsody Of Fire in de Willemeen te Arnhem, en dat was een mooie opwarmer voor dit nieuwe album! Het debuut van de supergroep met onder andere Gamma Ray en ex-Mob Rules leden vond ik een simpelweg geniale plaat, het tweede album ‘Rise’ was wat trager en deed wel iets onder, maar een slecht album was het absoluut niet! Nu is er dus album drie, ‘Pride’.

Als intro hebben we ‘The New Pandora’, waarna met ‘Hands Of Time’ de cd behoorlijk stevig van start gaat. Mede door de uitstekende vocalen van Jan Manenti is de band direct weer duidelijk herkenbaar. ‘Line And Sinker’ neemt iets gas terug zodat de compositie nog wat beter naar voren komt. ‘We Don’t Need Them Here’ is het enige nieuwe nummer wat de band speelde in de Willemeen, en dat is een goede keuze geweest. De riff is ijzersterk, het refrein is lekker mee te zingen en het nummer bevat veel dynamiek. ‘Destination Unknown’ is nog zo’n fijne meezinger, terwijl ‘Damn Nation’ juist een knap staaltje muzikaal vernuft is. Geen ballad op het album en dat is stiekem wel een beetje jammer, gezien het wonderschone ‘The Willow Tree’ een onmiskenbaar hoogtepunt was van het tweede album. ‘Guess How I Hate This’ neigt meer naar eighties metal, en de rock ’n roll anthem ‘Rusty Cadillac’ is alleen met zijn leuke gitaarintro al om van te smullen. Deze twee nummers laten zien dat het spectrum van The Unity breder is dan de melodische heavy metal die de band normaal speelt.

Hoe verhoudt dit album zich dan met de eerste twee? Zoveel mensen zoveel meningen natuurlijk, persoonlijk vind ik dat ‘Pride’ sterker is dan ‘Rise’ maar zo ontiegelijk goed als het debuut vind ik hem niet. ‘Pride’ is een uitstekend derde album en een derde album is toch een mijlpaal waarmee de band bewijst een berekenbare factor te zijn, en dat alleen al is goed nieuws! Dit is verplichte kost voor eenieder die melodische heavy metal kan waarderen.