The Rock Circus vindt plaats in de Brabanthallen in Den Bosch, waar voor iedereen voldoende parkeergelegenheid is. Eenmaal binnen constateren we dat het circusthema enorm goed is uitgewerkt. Er zijn diverse (kleine) circusacts aanwezig die het binnenstromende publiek vermaken. Zo zijn er jongleurs, steltlopers en een hoepel-act zodat er voldoende amusement geboden wordt. De diverse zalen zijn omgetoverd tot een grote circustent, want enorm bijdraagt aan de bijzondere sfeer. Naast dit amusement is ook voldoende aandacht besteedt aan een aantal erg belangrijke randzaken. Er is een uitgebreide metal market met voor ieder wat wils, terwijl er ook voldoende bars en eetgelegenheden te vinden zijn. Je hoeft dus niet nodeloos lang in de rij te staan om wat eten of drinken te bemachtigen, terwijl de gehanteerde prijzen ook best schappelijk te noemen zijn. Je kunt overal met je pinpas betalen en dat werkt veel prettiger dan de tokens die je bij menig ander festival aan moet schaffen. Natuurlijk blijft het belangrijkste aspect van een muziekfestival de muziek en ook daar heeft de organisatie een aantal goede keuzes gemaakt. Zo is er in de eerste hal de “Buzz Stage” te vinden, waar bands in opkomst een kans gegeven wordt om zichzelf te etaleren voor een redelijk groot publiek. In de grote hal, die omgedoopt is tot “The Arena”, zijn twee hoofdpodia naast elkaar geplaatst en die opstelling bevalt best goed. Zo krijg je weinig nodeloze beweging in de zaal en kun je jezelf goed en snel verplaatsen van het ene naar het andere podium. We kunnen dus wel stellen dat de organisatie hun zaakjes erg goed voor elkaar heeft en dat belooft veel voor de volgende editie!

ZATERDAG

Vooraleer we vooral de acts op de twee hoofdpodia gaan bekijken, is het tijd om nog even een aantal nummers mee te pikken van de Bosche band Nephylim, die een thuiswedstrijd spelen. Door wat strubbelingen bij de ingang en het vroege tijdstip is het nog niet erg druk als de band van start gaat, maar daar laten ze zich niet door uit het veld slaan. Gelukkig loopt het snel vol en dat verdient Nephylim ook wel want de melodieuze death metal van deze hardwerkende band klinkt behoorlijk indrukwekkend. De akoestiek van de Brabanthallen blijkt wonderwel vrij goed te zijn, waardoor alles goed in balans is. Nephylim grijpt deze uitgelezen kans dan ook met beide handen aan om te laten zien waartoe ze in staat zijn. Af en toe schieten ze nog wat door in hun enthousiasme, want om op dit tijdstip te gaan vragen om een “wall of death” is wellicht iets te veel van het goede, al zijn er toch een aantal fanatiekelingen die hier gewillig gehoor aan geven. Na een krap half uurtje neemt Nephylim het verdiende applaus dan ook met een grote glimlach op het gezicht in ontvangst. Dit is een band met toekomst, zoveel is wel duidelijk geworden.

Na de positieve ervaring met Nephylim spoeden we ons naar het rechtse hoofdpodium, waar de Spaanse alternatieve metal band Ankor gedurende een half uur hun kunsten mag vertonen. Helaas is het geluid gedurende de eerste twee nummers behoorlijk ruk, want de bas is totaal niet te horen. Hierdoor valt het eerste gedeelte van de show enigszins in het water en blijft het goed opgekomen publiek erg afwachtend. Vanaf het derde nummer is het geluid gelukkig een stuk beter en kunnen we de capaciteiten van onze Spaanse vrienden wat beter beoordelen. Het betere geluid zorgt er ook voor dat het enigszins ingeslapen publiek wakker wordt en wat actiever meedoet met de band. Toch slaat de vlam nooit echt in de pan, want de band oogt wat onwennig op het grote podium terwijl men toch al sinds 2003 actief is. Verder zijn de cleane vocalen van frontvrouw Jessie Williams niet altijd even zuiver, maar dat zullen we maar wijten aan haar enthousiaste podiumpresentatie want daar is weinig mis mee. Een (korte) drumsolo in een set van dertig minuten getuigt ook niet van een gezonde dosis realiteitszin, want hierdoor wordt de vaart weer uit het optreden gehaald. Een festival als The Rock Circus blijkt dan ook duidelijk nog een maatje te groot te zijn voor Ankor.

Op het linkse hoofddpodium komt de Duitse band Enemy Inside een stuk beter voor de dag. Visueel valt de band op door hun volledig witte outfits en vooral bij de heren valt het strakke latex pakje van zangeres Nastassja Giulia erg in de smaak. Maar ook muzikaal heeft de band zijn zaakjes goed voor elkaar. De heren muzikanten spelen erg strak en ook zangeres Nastassja is vandaag erg goed bij stem. Verder zoekt ze regelmatig het contact met het publiek om ze aan te sporen tot meezingen, meeklappen en meespringen. En ondanks het feit dat het voor velen de eerste kennismaking is met Enemy Inside wordt hier gewillig gehoor aan gegeven. Met nummers als ‘Alien’ en afsluiter ‘Phoenix’ kun je ook weinig verkeerd doen en dus is de erg positieve respons van het enthousiaste publiek dan ook zeer verdiend.

Het Finse Blind Channel, die je wellicht nog kent van hun songfestivaldeelname in 2021, is de vreemde eend in de bijt. Ze hebben twee lead zangers in de gelederen die elk een gedeelte van een nummer voor hun rekening nemen. De interactie tussen bieden zangers verloopt vlekkeloos en dat zorgt wel voor een bepaalde meerwaarde. Muzikaal stelt het allemaal niet zo heel veel voor en bij mij persoonlijk begint de verveling al na een aantal nummers toe te slaan. Dat geldt echter niet voor het overgrote gedeelte van het (vooral jonge) publiek van die kunnen er geen genoeg van krijgen. De band heeft zichzelf de “Backstreet Boys van de metal scene” gedoopt en daar valt wel wat voor te zeggen, gezien de bakvis-achtige taferelen die vlak voor het podium plaatsvinden. De heren van Blind Channel lopen in ieder geval over van de energie en er gebeurd erg veel op het podium. Dan kan echter niet verbloemen dat het muzikaal wat eentonig is. Zoals gezegd heeft het publiek daar lak aan, want voor hun kan het optreden niet lang genoeg duren. Ik vind de drie kwartier speeltijd echter meer dan voldoende.

De eerste band die echt indruk weet te maken is het Duitse symfonische metal gezelschap Beyond The Black. Deze rondom zangeres Jennifer Haben opgebouwde band heeft reeds een aantal fantastische platen uitgebracht en ook op het podium weet Beyond The Black volop te overtuigen.  Er wordt gestart met ‘Is There Anybody Out There’, wat op hun laatste plaat te vinden is. Meteen wordt duidelijk we het hier met een enorm talentvolle band van doen hebben. Met Chris Hermsdörfer heeft Beyond The Black een geweldige gitarist in huis, die nagenoeg moeiteloos de ene na de andere geweldige riff en solo uit zijn gitaar tovert. Absolute blikvanger is natuurlijk de reeds genoemde, fraai ogende zangeres Jennifer Haben, die ook nog eens gezegend is met een erg mooi stemgeluid. De ene kraker na de andere wordt op de enthousiaste menigte afgevuurd en vooral ‘Lost In Forever’, hun anthem ‘Heart Of The Hurricane’, de hit ‘In The Shadows’ en de geweldige afsluiter ‘Hallelujah’ doen menig metal hart sneller kloppen. Zeker één van de hoogtepunten van de dag!

Er zijn erg veel mensen speciaal voor het Britse Cradle Of Filth gekomen, dat is wel duidelijk. Maar ondanks al hun ervaring komt de symfonische black metal van de rondom frontman Dani Filth geformeerde band niet echt goed tot zijn recht. Dat is enerzijds te danken aan een matig geluid en anderzijds aan een niet erg goed bij stem zijnde zanger. Het song materiaal is en blijft erg goed, maar de uitvoering laat vandaag behoorlijk wat te wensen over. Het publiek trekt zich daar echter geen bal van aan en gaat massaal uit het spreekwoordelijke dag. Er wordt dan ook al snel een moshpit opgestart die gedurende het gehele optreden in stand gehouden wordt. Nummers als ‘The Principle Of Evil Made Flesh’, ‘Born In A Burial Gown’ en meer recente ‘Existential Terror’ weten dan ook een stroom aan crowdsurfers te ontlokken, terwijl tijdens afsluiter ‘Her Ghost In The Fog’ achtergrondzangeres en keyboardspeelster Zoe Marie Federoff de gelegenheid aangrijpt om zich te onderscheiden. Enig minpuntje in de setlist-keuze is het ontbreken van ‘Dusk And Her Embrace’, maar een kniesoor die daar over valt. Aan het song materiaal ligt het vandaag dan ook zeker niet, maar ik heb wel eens betere optredens van dit sympathieke gezelschap gezien.

Power metal doet het anno 2023 weer erg goed en de Finse band Beast In Black weet als geen ander hoe ze dit moeten overbrengen aan een overgrote zaal. Vanaf opener ‘Blade Runner’ tot en met afsluiter ‘End Of The World’ is het dan ook goed headbangen geblazen op de op jaren tachtig leest geschoeide heavy metal. De band komt erg energiek voor de dag en de flitsende instrumentatie zorgt voor uitbundige reacties. Toch is er nog wel een en ander aan te merken aan de performance van onze Finse vrienden, want zanger Yannis Papadopoulos klinkt niet altijd even zuiver en schiet regelmatig uit de bocht. Buiten dit kleine minpuntje levert Beast In Black echter een erg overtuigende set af.

Van de volgende band Black Veil Brides heb ik slechts twee nummers kunnen beluisteren, dus het lijkt me niet gepast om hier een beoordeling op te baseren. Dat bewaren we maar voor een volgende keer.  

is zonder meer het Amerikaanse Halestorm, die een werkelijk adembenemend optreden neerzetten. Dat heeft alles te maken met de podiumpresentatie van de charismatische frontvrouw Lzzy Hale, die tijdens de show de term “rock bitch” een geheel nieuwe lading geeft. Lzzy is vocaal een echt powerhouse, wat tijdens dit optreden op een niet mis te verstane wijze wederom bewezen wordt. Wat kan die dame een strot opzetten zeg! Dat wordt meteen duidelijk tijdens het intro voor openingsnummer ‘I Miss The Misery’, maar ook tijdens nummers zoals ‘Amen’ en ‘Takes My Life’ weet ze vocaal enorm te overtuigen. Ook gitarist Joe Hottinger weet zich in positieve zin te onderscheiden middels een aantal uitzinnige solo’s. Mede dankzij de uitgebalanceerde setlist, die een mix van oude klassiekers en recenter materiaal van hun laatste plaat ‘Back From The Dead’ bevat, blijven we ademloos toekijken naar wat deze band allemaal in huis heeft. Wat kan live-muziek toch mooi zijn!

Afsluiter Powerwolf weet hoe ze een goede show neer moeten zette en dit is vooral visueel een lust voor het oog. De redelijk simpele power metal die de band sinds jaar en dag maakt is bijzonder laagdrempelig en die toegankelijkheid heeft in de afgelopen jaren voor een grote fanbase gezorgd. De band is dan ook uitermate populair en het aantal Powerwolf T-shirts is dan ook bijna niet te tellen. Vanaf het allereerste nummer ‘Faster Than The Flame’ gaat de zaal dan ook totaal overstag en weet de band de mensen massaal in beweging te krijgen. Het is duidelijk dat de meeste mensen voor Powerwolf naar de Brabanthallen afgereisd zijn! Toch spreekt het materiaal van deze band mij persoonlijk niet zo aan en zeker na het fantastische optreden van Halestorm klinkt Powerwolf voor mij dan ook een beetje als mosterd na de maaltijd. Dat neemt echter niet weg dat de band gedurende anderhalf uur een erg professioneel optreden neerzet. Frontman Atilla Dorn weet erg goed hoe hij een publiek moet bespelen en daar maakt hij dan ook gretig gebruik van. Vocaal zit hij er af en toe wel eens naast, maar daar merkt het inmiddels redelijk beschonken publiek niets van. Qua show is Powerwolf natuurlijk ongeëvenaard en ondanks de voor mij persoonlijk matig muzikale invulling is de band dan ook wel de terechte afsluiter van de dag.

Over het algemeen wordt het muzikale aanbod op de zaterdag erg goed gesmaakt en ik ben dan ook reuze benieuwd in hoeverre de zondag dit hoge niveau door kan trekken.

ZONDAG

Nog aan het bijkomen van de tweede dag, zijn we op Zondag weer toe aan de derde en laatste dag van het spectaculaire Rockcircus festival. Na een bakje koffie gaan we van start met Ingested.

Deze uit Manchaster stammende death-metal zijn een stevige opener. Jason Evans is zoals we gewend zijn direct aanwezig met zijn excentrieke manier van doen.In het dagelijks leven schijnt deze man lief, zachtaardig en beleeft te zijn. Echter is daar op het podium niets meer van te merken. Door zijn bijna demonische ogen veranderd hij in een monster op het podium. Zijn stem is al even doordringend als zijn blik, een geweldige combi. Hetzelfde kunnen we overiges zeggen over de rest van de bandleden. Sean Hynes (gitaar), Dom Grimard (bas) en Lyn Jeffs (drums) laten instrumenten in demonische wapens veranderen. Ondanks het half uurtje weet Ingested er een heftig half uurtje van te maken. Achteraf gezien had het bakje koffie niet nodig geweest. We zijn wakker.

Op naar As everything Unfolds. As everything Unfolds is een vijfledige metalband uit Engeland. De vier maneliijke leden worden aangevoerd door zangers Charlie Rolfe. Omdat deze band nieuw voor mij is, ga ik er lekker blank in. Al klinkt het niet zoals het zou moeten klinken volgens mij, toch doet Charlie haar uiterste best en lijkt daar ook mee weg te komen. Al luisterend probeer ik deze stijl in een hokje te plaatsen. Het is van alles wat. Het is een beetje progressive, maar toch ook melodisch. Alternatief en hard is het zeker. Op naar de volgende dan maar.

Imminence is de volgende in  de lijst van de negen bands die we vandaag ten gehore worden gebracht. Immince is een metalcoreband die in 2009 ontstaan is in het Zweedse Trelleborg. In die tijd heeft deze formatie een viertal studio albums uit weten te brengen. Wat vooral opvalt is de diversiteit in de stem van de lead vocalist Eddie Berg. Hij heeft absoluut maximale controle over zijn stembanden die variëren van cleane zang naar rauw en alles wat daar tussen zit. Als dit dan ook nog word aangevuld door de diepte grunts van Harald Barrett klinkt het best goed. De mannen hebber er duidelijk zin in en het enthousiasme van de band straalt in op het publiek. Tijdens het optreden laat de zanger ook nog even zien en horen dat hij meer kan dan alleen zingen en grijpt nog even een viool ter handen. Al met al een goed optreden.

De beurt is aan Rivers of Nihil. De heren uit Reading, Pensylvania rammen er een strak stukje death metal uit. Omdat er nogal een enorme diversiteit zit in hetgeen de heren ten gehore brengen heb ook ik toch even moeten in welke hoek dit geplaatst moet worden. Volgens de site staat de band als technical death core onder het label van Metal Blade Records. Dan weten we dat ook weer. De band speelt absoluut super strak en is zeker het beste wat ik tot dusver heb gehoord. Goed slagwerk, heerlijke grunt van Adam Biggs en Brody Uttley hangt strak aan de snaren. De drie kwartier die de band gekregen heeft vliegen dan ook voorbij.

Ramkot is nummer vijf in de line-up voor vandaag. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik hier mee aan moet. Het past totaal niet in de line-up. In het rond kijkend kan ik wel concluderen dat het publiek dit ook vind. Het geheel is ook niet geheel zuiver. Ramkot vind dan ook niet echt aftrek bij het publiek en die laatste haken dan ook snel af. Toch is het jammer voor onze zuiderburen, ze spelen zeker met veel plezier en laten zich niet van de wijs brengen ondanks dat het publiek het af laat weten.

We tikken inmiddels alweer half zes aan en het is de beurt aan Finntroll. Een muziekformatie uit Finland.  Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Mannen die zich verkleden als trollen daar denk ik van, je moet morgen weer gewoon naar je werk he. Mijn persoonlijk mening geventileerd te hebben, terug naar de waarheid.

Finntroll blinkt wel uit in eenvoud. Deze muzikale diversiteit is een mix van metal en folk? Is dat wat het is? Blijkbaar ben ik wel de enige die dit vind want het publiek gaat in ieder geval los op de complete setlist die Fintroll de brabanthallen in blaast. Ik moet wel erkennen dat de mannen wel weten hoe het moet. Band is muzikaal gezien goed op elkaar ingespeeld.

Om kwart voor zeven is het de beurt aan onze eigen Epica. Epica is een band die natuurlijk geen introductie behoeft. Ze staan al jaren aan de absolute top van het symfonische metal genre. Vanaf de eerste seconden is dan ook te merken dat Epica weet hoe je een optreden neer moet zetten. Alles klopt. Een geweldig podium met twee gigantisch vuurspugende cobra’s. Het podium is een geheel waar alles op elkaar is afgestemd tot op de microfoonstandaard van Simone toe. Doe daar het nodig pyro bij en een ieder kan een voorstelling maken van hoe het er uit ziet, mocht je er niet bij zijn geweest. Persoonlijk vond ik het een gemis dat Mark Jansen er niet bij was. Epica ha Asim Searah als waardige vervanger meegenomen. Ook Asim laat duidelijk horen dat het grunten geen probleem is voor hem. Werkelijk ieder bandlid zit strak en foutloos in de wedstrijd zoals we eigenlijk gewend zijn van Epica. We vinden het eigenlijk normaal, terwijl het dat zeker niet is. Presteren op dit niveau is topsport en dat wordt gemakkelijk vergeten als je Epica aan het werk ziet. Het publiek, dat inmiddels in grote getale aanwezig is waardeert het optreden van Epica met klappen, meezingen en heerlijk moshen. Bij het een na laatste nummer Beyond te Matrix wordt Epica bedankt met en enorme wall of death. Wederom een foutloos optreden van deze dame en heren.

We tikken inmiddels half negen aan en nog twee bands te gaan. Het is de beurt aan de slopers uit New Jersey, Lorna Shore. Deze death core heren zijn een absolute sensatie binnen dit genre. Vanaf hun eerste studioalbum in 2015 tot de laatste in 2022 hebben deze heren een enorme groei doorgemaakt en staan aan de absolute top op dit gebied. De zanger van dit quintet, Will Ramos schreeuwt en grunt op een dergelijk hoog niveau dat je afvraagt waar die longinhoud dan precies moet zitten. Dat past onmogelijk in dat lichaam. Je merkt dat het grootste gedeelte van het publiek is gekomen voor Lorna Shore. Het publiek doet net zo hard mee en gedraagt zich of het leden van de band zelf zijn met als extra heftige moshpits. Ook de aankleding van het podium is professioneel te noemen, ook met de nodige pyro. Het gehele optreden is een geweldig feest en de band laat maar al te goed merken dat men dat waardeert. Het uur is zo voorbij door dit geweldige optreden. Ik hoop er de volgende keer weer bij te mogen zijn.

Als headliner van de derde dag van dit geweldige evenement is Electric Callboy opgesteld. Het is zeker ver buiten mijn genre, maar de oosterburen hebben een grote schare aan fans die in die zelfde getalen zijn toegestroomd. Deze band krijgt het voor elkaar om volwassenmensen zicht te verkleden en zich maillots te hijsen. Dat opzich is al een applaus waard. Deze band staat bekend om hun Tekkno achtige muziek, ze starten dan ook met hun Tekkno train en een enorme hoeveelheid confetti. Ondanks dat ik er niks mee kan moet ik eerlijk bekennen dat onder het publiek een enorm feest ontstaat. Electric Callboy is een geoliede machine die alles goed onder controle heeft. Een leuk optreden met veel confetti, streamers en vuurwerk zorgen ervoor dat Electric Callboy een waardige afsluiter is van dit festival.

Als laatste wil ik afsluiten met een persoonlijke dank aan de organisator. Rockcircus voor de eerste keer was een absoluut feest om mee te maken en strak georganiseerd. Ik kijk al weer uit naar volgende jaar.