De nieuwste progressive metal supergroep is hier en heet The Progressive Souls Collective. Het project is het creatieve kind van gitarist Florian Zepf waar je waarschijnlijk nog nooit van hebt gehoord (incluis mijzelf), maar met de hulp van wat meer bekende namen is het project tot leven gekomen, zo zijn onder andere Aquiles Priester (ex Angra), Conner Green (Haken), Kevin Moore (Ex-Dream Theater), en special guest Derek Sherinian (Sons Of Apollo, Ex-Dream Theater) te gast op het album. Een indrukwekkende lijst aan artiesten, maar is het debuutalbum ‘Sonic Birth’ dat ook?

Daar kan ik geen volmondig ‘Ja’ op zeggen. Als je kijkt naar de lijst met gastartiesten dan verwacht je eigenlijk een Dream Theater kloon maar dat is gelukkig niet echt het geval, voor het grootste deel heeft de band een eigen geluid. De band schuwt de vreemde maatsoorten en tempowisselingen niet, maar in plaats van het staccato toetsenwerk ligt er vooral een dikke laag keyboards over de liedjes. Met daarnaast ook nog creatieve en uitgestrekte zangpartijen van Vladimir Lalic (Organized Chaos) wordt er dus echt wel een eigen geluid gecreëerd. Maar niet altijd.

Toch laten ze zich af en toe verleiden tot complexe partijen en gepingel waar Dream Theater zo bekend mee is geworden. Maar dan gewoon net niet zo goed. En dan bedoel ik niet technisch, want ik kan niet zeggen dat deze muzikanten het niveau niet hebben om die partijen te spelen. Maar het probleem is dat het technische gepiel soms niet lekker in het nummer past, alsof het er achteraf nog tussen is gestopt. Het klinkt rommelig en ongebalanceerd, waar het bij een band als Dream Theater bijna machinewerk is en vrij steriel. En soms klinkt het bijna letterlijk als iets wat ik wel eens op een Dream Theater album heb gehoord. Tsja, dan kan ik net zo goed die band opzetten.

Wellicht is het een stilistische keuze, maar wat mij betreft voegen de écht complexe partijen weinig toe en zijn ze juist veel beter in de melodieuze kant van de muziek. Ook de zang van Lalic vind ik niet altijd even sterk, hoewel hij over het algemeen een goede indruk op mij maakt vind ik zijn partijen soms toch écht te hoog waardoor ik er niet altijd aangenaam naar kan luisteren. Dat is jammer, want hij zingt creatief en eigenlijk best wel goed, maar een toontje lager zou een hoop schelen.

‘Sonic Birth’ is geen slecht album, voor een debuutalbum zou ik het zelfs goed willen noemen, maar het is geen topper. Instrumentaal staat het als een huis maar de composities zijn niet sterk genoeg om te wedijveren met de topnamen in het genre. En dat is niet helemaal eerlijk want het gehele album is geschreven door Zepf, de bekende namen op het album hebben eigenlijk alleen hun partijen ingespeeld (waarschijnlijk wel met een bepaalde vrijheid). Behalve Sherinian, want het is wel duidelijk te horen dat hij zijn stempel op het album heeft mogen drukken. Zijn iconische keyboard klanken zijn overal op het album terug te vinden. Zepf laat wél zien dat het project de potentie heeft om sterke muziek te schrijven maar dan moet het eigenlijk wel wegblijven van het echte Dream Theater geluid. Een hele aardige release die de moeite waard is om een keer op te zetten.