Na de reünie van The Hellacopters in 2016 (de Zweedse band ging in 2008 uit elkaar) bleef de hoop op een nieuw album leven bij de fans van het gezelschap onder leiding van Nicke Andersson (zang, gitaar) en Andreas ‘Dregen’ Svensson (gitaar). En zie, 2022 is het jaar van de wederopstanding op plaatgebied want met ‘Eyes Of Oblivion’ brengt de band haar achtste album uit.

In Zweden deed The Hellacopters het erg goed, als sinds hun debuut ‘Supershitty To The Max!’ uit 1996. Andersson baarde redelijk wat opzien door met The Hellacopters een soort aan punk verwante rock ’n’ roll te gaan maken, daar waar mensen iets anders van hem gewend waren als drummer van het death metal gezelschap Entombed. Als voorman van de Backyard Babies was Dregen wel actief in de scene waarin The Hellacopters opereerden.

De band maakt (nog steeds) hardrock met de wortels stevig in de jaren zeventig, met vooral bands als KISS, Alice Cooper en toch ook wel de Rolling Stones als voorbeelden. Opener ‘Reap A Hurricane’ en het navolgende ‘Can It Wait’ doen sterk aan de oude KISS denken, ten tijde van de periode ‘Dressed To Kill’ tot ‘Love Gun’. Het pianoriedeltje op de eerstgenoemde track is duidelijk geïnspireerd door ‘Christine Sixteen’ van onze gemaskerde vrienden.

‘So Sorry I Could Die’ is een lekker swingend slow blues nummer dat even dat afwisseling brengt. Andersson (ook actief in Lucifer) heeft een stem die zich prima leent voor zowel rock als blues. De achtergrondvocalen die als een tapijtje onder de track zijn gelegd doen goed aan het sfeertje.  Fantastische gitaarsolo, ook!  

De sleazy productie draagt bij aan de typische jaren zeventig sound die af en toe ook aan nummers van Mud en de Bay City Rollers doet denken. Luister maar eens naar ‘Beguiled’ bijvoorbeeld. ‘The Pressure’s On’ hoor ik zelfs flarden van Flash And The Pan terug, die met ‘Hey St. Peter’ een wereldhit scoorden in 1976. Op afsluiter ‘Try Me Tonight’ is het dan toch vooral weer KISS dat de klok slaat, voornamelijk door het geluid van de slaggitaar die als ik het goed heb eender klinkt als de Ibanez PS10 van Paul Stanley, een gitaar met een erg specifiek geluid. 

De makkelijk te identificeren inspiratiebronnen van The Hellacopters doen geenszins afbreuk aan het luisterplezier dat ik aan ‘Eyes Of Oblivion’ heb beleefd. Sterker nog, het comebackalbum van de heren bevalt mij prima. Met landgenoten als The Nightflight Orchestra voldoen The Hellacopters aan de vraag naar lichter werk in het heavy spectrum en ze doen dat op een prima manier. Het album komt ook als 2CD uit met op het tweede schijfje een viertal bonustracks (waaronder ‘Eleanor Rigby’ van de Beatles).