De productiviteit van muzikanten in de progressieve rock scene kent geen grenzen. Wie kan er nog – uit het hoofd – alle bands en projecten opsommen waar workaholics als Neal Morse en Mike Portnoy bij betrokken zijn (geweest)? Roine Stolt hoort ook in dat rijtje thuis. Zijn favoriete baby is The Flower Kings, nadat hij als tiener al furore had gemaakt bij die andere Zweedse progressieve volhouders Kaipa. En The Flower Kings lijken ook elk moment van inspiratie te benutten om vast te leggen voor het nageslacht. Hoe komt het anders dat amper een jaar na ‘Waiting For Miracles’ al een nieuw album klaar is? Dat komt doordat alle concerten waren afgelast door de coronapandemie en de band dus tijd zat had. Met leden die verspreid wonen over heel de wereld werd het wel een tour de force van op afstand via het internet, maar dat hield hen niet tegen om er zelfs een dubbelalbum van te maken.

Thematisch draagt ‘Islands’ de sporen van het leven in het coronatijdperk. Isolatie is dan ook het voornaamste onderwerp. De albumtitel ‘Islands’ roept beelden op van afgezonderd zitten van de wereld en de vrees om contact met de buitenwereld te verliezen. Roine Stolt wordt omringd door fantastische muzikanten, waarvan Hasse Fröberg en Jonas Reingold de trouwste kompanen zijn. Zach Kamins en drumer Mirko DeMaio completeren de band, maar als gast horen we ook saxofonist Rob Townsend wiens naam we ook al dikwijls in de scene tegenkwamen.

Het album duurt 92 minuten, maar is bedoeld om als een cinematische belevenis in één ruk te beluisteren. Echt voer voor ware progfans dus, zij die houden van geraffineerde ritmes, omfloerste beschouwende zang, wispelturige instrumentale hoogtepunten en een vlekkeloos virtuoos parcours op ieders instrument. De muziek blijft vrij kalm, soms op het gezapige af, maar wanneer je luistert met een open visie zal je veel schoonheid ontdekken. Vooral de gitaarsolo’s zijn een lust voor het oor. The Flower Kings maakt immers nog klassieke, traditionele symforock in de trant van Genesis, Yes en consorten. Het feit dat Stolt ooit een album maakte met Yes zanger Jon Anderson en ook geruime tijd bas speelde in de band van Steve Hackett spreekt wat dat betreft boekdelen. Wie anders dan Roger Dean kan dan voor de perfecte afronding zorgen qua artwork? Het album dien je te beschouwen – net zoals ‘Sgt. Peppers’ van The Beatles of ‘The Lamb Lies Down On Broadway’ van Genesis – als een geheel en dus gaat de hele smuk groeien bij iedere luisterbeurt. Je krijgt in ieder geval waar voor je geld en daar zal de trouwe fanbasis heel gelukkig mee zijn.