The Flea Pit – The Life And Times Of Doug Jaranski
“De combinatie van muziek en tekeningen zorgt ervoor dat het verhaal de sterkste kant van dit werk is. En het verhaal dat volgt is niet prettig, maar wel één dat het vertellen waard is.”
Een stripboek en een CD als set. Plaats je dit als review van muziek, met de comic als bonus, of onder de noemer “lees eens een goed boek”, met de muziek als extra. Het toeval wil dat deze set in het bezit kwam van twee van onze redacteuren die er beide zeer over te spreken waren. Beide waren van mening dat dit sowieso bijzonder is als combinatie en gezien de kwaliteit in de specifieke geval helemaal; een special dus!
Door: Cor & Bart Ι 16 januari 2020
Cor Schilstra: Voor mij als liefhebber van strips en stevige muziek, lag er een uitermate geschikt cadeautje voor mij onder de kerstboom. Een CD met twaalf stevige, goed uitgevoerde nummers, die het best te omschrijven zijn als mix van heavy, speed en thrash metal en aan veel tachtiger-jaren spul in een nieuw jasje doen denken. Zoals gezegd, muzikaal goed uitgevoerd, (zeker voor Nederlandse begrippen!) maar verder niet heel erg bijzonder. Het is echter wel heel erg bijzonder in combinatie met het meegeleverde stripboek; dit is namelijk een soort conceptalbum, waarbij de strip niet alleen de basis is, maar ook echt een visuele aanvulling op de muziek. De makers zijn er in geslaagd deze beleving beide kanten op te laten gaan. In deze comic wordt op een grootse manier een aangrijpende sfeer neergezet, die je vast grijpt en het verhaal insleurt, zoals ik ze alleen nog maar bij de betere (underground) comics gezien heb. Dit is er zo één waarvoor Will Eisner volgens mij de Graphic Novel “uitgevonden” heeft.
Enkele jaren geleden kwam onze landgenoot Erik Kriek al eens met een originele verstripping van een vijftal moordballades en zelfs grootheden als Alice Cooper hebben iets soortgelijks (‘Last Temptation’) geprobeerd, maar bij The Flea Pit “voel” je de samenhang tussen de muziek en de grafische weergave. De tekenaar Wily van Haren is namelijk ook drummer en mede bedenker van het project. Samen met vroeger bandmaatje bij Wicked Mystic, gitarist/zanger Harald te Grotenhuis (nu bekend van Diggeth), moeten ze samen hun ziel en zaligheid (en heel veel muzikaal en grafisch vakmanschap) in dit project gestopt hebben, want dit is als combinatie van on-Nederlands niveau! Zet de CD op, sla het boek open, neem plaats aan de bar van The Flea Pit, en beleef de wereld van de hoofpersoon en zijn mede kroeg bezoekers. Volgend jaar een limited edition hardcover? Met gesigneerde litho en dubbel elpee op gekleurd vinyl in luxe doos? Gevolgd door de reguliere trade paper back graphic novel met CD in een hoesje aan de binnenkant van de kaft en spelen op de San Diego Comic Con?
Score: 90/100
Bart Meijer: The Flea Pit is niet alleen dit kunstproject van drummer/tekenaar Wily van Haren en gitarist/zanger Harald te Grotenhuis, het is ook de denkbeeldige (of niet?) kroeg waar de protagonist van dit verhaal, Doug Jaranski, zijn tijd doorbrengt tussen het ontwaken in de late middag en het naar bed gaan in de vroege ochtend, terwijl hij op zoek is naar inspiratie voor zijn gedichten, en wellicht ook naar zichzelf.
De combinatie van muziek en tekeningen zorgt ervoor dat het verhaal de sterkste kant van dit werk is. En het verhaal dat volgt is niet prettig, maar wel één dat het vertellen waard is. We volgen Doug naar The Flea Pit, waar hij zijn gedichten wil schrijven en zich ondertussen tegoed doet aan het vrouwelijke schoon aldaar en, vooral, de alcohol. Naarmate het percentage vermeerdert zakken we dieper en dieper de krochten van Doug’s geest in en hoeven we niet te denken aan de realiteit, die pas zal komen bij het volgende ontwaken.
We krijgen te maken met Doug’s constante realisatie dat hij zichzelf naar de tering helpt en dat hij door het trouw blijven aan de fles de dingen heeft verloren die eigenlijk belangrijk zijn in het leven. Onder andere de liefde en enige eigenwaarde. Zijn zwakte en zelfminachting zorgen ervoor dat onze protagonist op hetzelfde moment ook de antagonist is en deze tweestrijd geeft een erg troosteloze boodschap, die helaas voor veel mensen een bittere realiteit is.
De muziek hier rondom, die ik, als het moet, wil bestempelen als een volwassen vorm van power/heavy metal, klinkt verrassend opbeurend als je het de eerste keer luistert, maar als het op je in begint te werken begin je een heftigheid te horen waardoor het toch een ernstiger karakter krijgt. De variatie aan stemgeluid (heel fijn om naar te luisteren!) en het gebruik van bijvoorbeeld de banjo en het orgel laten de muziek mooi aansluiten bij het stripboek, waardoor er een constante golfbeweging ontstaat die in lijn is met hetgeen zich afspeelt in het hoofd van Doug. Het stripboek slaagt er bijzonder goed in om deze beleving van de hoofdpersoon te benadrukken en het mag duidelijk zijn dat de visuele en sonische aspecten van dit werk elkaar versterken.
‘The Life And Times Of Doug Jaranski’ is een gewaagde onderneming, omdat het erg moeilijk is het onderwerp vorm te geven. Ik heb zelf ooit geprobeerd iets soortgelijks in een doom-jasje te gieten, maar de beelden die opdoemen bij het nadenken over dit thema zorgen ervoor dat het niet compleet voelt. The Flea Pit slaagt er met deze combinatie in om het wel compleet te laten voelen en levert hiermee een confronterend stuk kunst, waarin elk van de nummers een op zichzelf staand gedicht is. Dit is niet een ode aan de alcohol, maar aan de onherroepelijke ondergang die het met zich mee kan brengen.
“Only the end will set me free.”
Score: 90/100
