Drie jaar na ‘Cobra Speed Venom’ (2018) zijn mijn favoriete melodeaththrashers uit Zweden terug – en hoe. Met ‘Royal Destroyer’ levert het quintet weer een ijzersterk staaltje deaththrash af, druipend van agressie en melodie. Met dezelfde lineup als op de voorganger hebben de heren een kleine driekwartier aan krakers geproduceerd, die voortborduurt op de stijl die we van ze kennen en die we op ‘Cobra Speed Venom’ ook in topvorm hoorden.

Wie de lange carrière van The Crown een beetje heeft gevolgd en de discografie kan waarderen, kan gerust zijn, deze is absoluut Crown waardig. Hoeveel jaar The Crown inmiddels bestaat, is een beetje een kwestie van waar je start of stopt met tellen. Ze begonnen ooit als Crown Of Thorns (1990), zijn als The Crown doorgegaan (1998) en hebben een tijdje zo goed als op hun gat gelegen (2004-2009). Hoe het ook zij, ‘Royal Destroyer’ is hun tiende studioplaat – ‘Crowned Unholy’ uit 2004 is een rerecording van ‘Crowned In Terror’ – en ik denk in potentie een top drie plaat in hun oeuvre.

Zoals we van de Zweden gewend zijn, barst de plaat uit z’n voegen van variatie. Kort en puntig stampwerk? Opener ‘Baptized In Violence’. Agressie en snelheid hand in hand met pakkend riffwerk en midtempo nekkenbrekers. Hebben we ook: ‘Let The Hammering Begin’ (tevens een tribute aan Jeff Hanneman) en ‘Full Metal Justice’. Uptempo speedrock’n’roll met een bak groove en drive waar je “U” tegen zegt? ‘Tuurlijk, dan moet je ‘Motordeath’ hebben. Zwaar, groovend zaagwerk, dat overgaat in een nietsontziende, alles-kapot-timmerende deaththrash attack – inclusief een tekstuele knipoog naar de scifihorror classic ‘Event Horizon’ (1997)? Maar natuurlijk, daarvoor staat ‘Ultra Faust’ op deze schijf – en dat is wat mij betreft met kop, schouders en een extra keukentrapje for good measure de beste track op ‘Royal Destoyer’. Even op adem komen met het zware, slepende ‘Glorious Hades’? Al moshend meebrullen met het door bands als Hellhammer en Venom geïnspireerde ‘Scandinavian Satan’? Lijkt me wel – benieuwd wat voor slachtveld dit live gaat worden, zodra dat eindelijk weer kan… Een onstopbaar voortrollend, opzwepend en bottenkrakend geweldsdelict in audio versie? Ik stel drie maal daags een dosis ‘Devoid Of Light’ voor.

De minste track van het album is wat mij betreft ‘We Drift On’. Bij de videopremière eerder deze maand vond ik het niet heel indrukwekkend en hoopte ik dat het geen voorbode voor de rest van de plaat zou zijn – en dat was het dus gelukkig niet. Met de dijk van een sound en ingebed tussen de andere tracks trek ik het wel beter, maar het nummer mist net de factor agressie die de rest van de plaat wel heeft – het kabbelt een beetje voort.

Met het heerlijk dan weer voortrazende, dan weer kneiter pakkende, dan weer episch melodieuze, dan weer razend riffende  ‘Beyond The Frail’sluit het vijftal in elk geval in stijl af. Kon ook weleens een favorietje worden in de live set!

Tien direct pakkende tracks, met een heerlijke productie. De backing vocals van leadgitarist Robin Sörqvist zijn een goede toevoeging op het (zeer sterke!) brulboeiwerk van Johan Lindstrand, die weer ouderwets vol gif z’n teksten in catchy en goed gearticuleerde zanglijnen uitspuwt en brult. Tervonen / Sörqvist zijn één van de sterkste gitaarduo’s in de deaththrash, bassist Magnus Olsfeldt is al jaren het groovende cement dat de wijdse The Crown sound bijeen houdt en van het luisteren naar drummer Henrik Axelsson krijg ik al blaren op m’n handen – wat een bateren!

Afijn. Godvergeten dijk van een plaat. No prisoners! No mercy!