Stoer doen en stoer zijn, dat zijn twee verschillende dingen. Het één is negatief, het andere positief. Je hoort nooit iemand zeggen dat je niet zo stoer moet zijn, het is altijd “je moet niet zo stoer doen”. En terecht. Stoer zijn is cool en aan te raden en een belangrijk gegeven in zowel de rock als de motor scene. The Black Legacy is onderdeel van beide scenes en hun debuutalbum laat er dan ook geen gras over groeien.

Als je niet vies bent van een dosis sludgy stoner metal dan ben je bij deze Italiaanse heren aan het juiste adres. Riff na riff wordt op de luisteraar afgevuurd en in stevige, niet al te snelle nummers komen zowel donkere levensonderwerpen als het biker-bestaan aan bod. De stem van zanger Die, waarbij ik er vanuit ga dat we met het Engelse woord voor sterven te maken hebben, is zelfverzekerd en alhoewel hij niet veel variatie toont, past het uitstekend bij de compacte slagen die we te verduren krijgen tijdens deze plaat.

Ook Die ontkomt niet aan een (heel) klein aantal typisch Italiaanse accenten, maar dat is voor mij altijd een charme geweest en geen minpunt. Hij klinkt verder vrij Amerikaans. De songs raken hier en daar door het lage tempo bijna het doom genre aan, maar dit blijft op ‘Black Flower’ nog onaangetast. Een lekker album dat op elk moment van de dag wel gedraaid kan worden, tracks die toch en beetje doen denken aan Sabbath en, zoals ik begon, een stoer karakter hebben.