Bij het Finse Tenhi geldt de ambachtelijke aanpak. De rustige folkrock band stapte in 1999 ons leven binnen als telg van Prophecy Productions en sindsdien zijn we hun muzikale escapades blijven volgen. Tenhi is het muzikale vehikel van Tyko Saarikko (zang, gitaar, harmonium, piano) en Ilmari Issakainen (gitaar, piano, drums, bas, backing vocals), aangevuld met muzikanten op viool en fluit. De muziek is akoestisch en is erg melancholisch van aard, soms ook somber.

Dit zesde studioalbum ‘Valkama’ (vertaling: haven, onderkomen) volgt na een pauze van dertien jaar ‘Saivo’ op. De band heeft er dus ruim de tijd voor genomen. We krijgen nu wel zeventig minuten muziek. Oorspronkelijk lieten de Finnen zich verleiden tot het beschrijven van een reis, vervat in een sprookje over een dorp dat in een oorlog verwikkeld is en de reis over duistere wateren naar het eiland van de dood. Het oversteken van de Styx komt hier als vergelijkingspunt bovendrijven, maar dan bekeken met de blik van de Finse folklore. De teksten zijn ook allemaal in het Fins, wat bijdraagt tot een zekere mystiek. In de Finse folklore worden de gesneuvelden vervoerd naar het eiland Verisurma, zij die bloed vergoten hebben dwalen daar voor eeuwig rond. Gaandeweg besefte de band dat de huidige situatie in de wereld iets te veel overeenkomsten met dit verhaal begon te vertonen en hebben ze toch een iets lichtere toon in hun composities aangebracht.

Het is het elf minuten durende ‘Saattue’ dat ons deze quasi onderwereld inleidt, met zwevende keyboards en serene samenzang. Tyko heeft een diepe, warme stem terwijl zijn teksten begeleid worden door akoestische gitaren. Piano accenten zijn bijzonder fraai, de rust daalt neder op ons. Hoe zwaar het thema ook mag zijn, dit is serene muziek die je een nostalgisch gevoel geeft. Met vijf leden en dan nog twee gastzangers, komt de serene samenzang dikwijls voor in de songs. In ‘Kesävihanta’ en sluitstuk ‘Anai SininenAina’ horen we enige vrouwenzang van Paula Rantamäki, terwijl meerdere songs opgesmukt worden met viool, dwarsfluit (in het kortere en vlotte ‘Sintamaan’) en orkestrale arrangementen (‘Hele’). Het album kent een vredig en rustig verloop, zonder eerie klanken. Zo is dit een voortreffelijke luisterplaat om bij de schemering en het knetterende haardvuur tot rust te komen met een glas wijn. Beelden van de Finse natuur met zijn duizend meren en uitgestrekte bossen zullen voor je geestesoog verschijnen wanneer dit akoestische huzarenstukje langzaam zijn geheimen prijsgeeft.