Eindelijk weer eens wat Hollandse glorie! Temple Renegade komt uit Den Haag en speelt progressieve rock die vooral z’n lebensraum deelt met bands als Karnivool en A Perfect Circle. Ze werken al een jaar of zes aan hun chops en hebben al eerder twee EP’s uitgebracht, welke helaas aan mijn aandacht zijn ontsnapt. De eerste full-length ‘The All is None’ is nu een feit en het resultaat mag er best wezen, hoewel er hier en daar nog wel wat schoonheidsfoutjes de kop opsteken.

Beginnend met de productie – die voelt erg “hit or miss”. De drumproductie is bijvoorbeeld enorm, met punchy snares, veel openheid en een sterke fundering. De gitaren en bas laten dan eerder wat te wensen over; nergens voelen de gitaren ballsy bij palmmutes of ligt de bas lekker binnen de drummix. Maar vooral de zangproductie kan volgende keer wat extra likjes verf gebruiken. Het stemgeluid van zanger Sven Mundorf is an sich prima, evenals zijn zanglijnen (hoewel die soms net niet lekker binnen zijn range lijken te liggen). Het is de manier waarop zijn zang in de mix ligt – droog, frontaal en soms gewoon niet prettig. Waar de productie van de instrumenten nog redelijk weg komt met slordigheid, zorgt de zang productie zoals hij uiteindelijk op het eindresultaat van ‘The All is None’ is gekomen voor een bijna amateuristische sound. Meer zorg voor de plaats van de zang in de mix, evenals het processen van de zangmix zelf had enorm geholpen.

Songwriting-technisch laten de heren een pallet zien wat misschien niet genoeg kleuren kent. Songs als ‘Enter Illusion’ en ‘A Fistful of Sand’ (die laatste als mijn persoonlijke favoriet op de plaat) klinken proggy op een goede manier met veel dynamiek, pakkende lijnen en erg sterke refreinen. Tegelijkertijd zijn er songs als ‘Fallout’ en afsluiter ‘Deadman’ die wat harder uit de hoek komen maar hun bite missen. Het feit dat de hele plaat in dezelfde toonsoort is (drop C) en zeker 70% van de plaat in een half mid-tempo voortkabbelt doet ook niet veel goeds. Ook heb ik het gevoel dat er te veel compromissen zijn gemaakt tijdens het schrijfproces en voelt het alsof songs niet altijd hun bedoelde impact hebben.

Desalniettemin luistert ‘The All is None’ lekker weg en zitten er genoeg catchy stukken in om het plaatje niet af te doen als 1 van duizenden. Alles wat hierboven is beschreven is dan ook niet zozeer ‘fout’, en als dit resultaat is wat de band altijd heeft bedoeld dan is dat prima. Voor mij persoonlijk is het materiaal op ‘The All is None’ echter een soort “proof of concept” – een goed begin wat met wat tijd, zorg en verstand op de volgende langspeler hoge ogen kan gaan gooien.