In het postrock/shoegaze gebeuren heeft Alcest een grotere impact gehad op de scène dan Neige ooit kon vermoeden. Onder hen ook vrouwelijke performers zoals Myrkur, Darkher en Sylvaine, waarbij deze laatste veruit het meest bekend is. Sylvaine is de artiestennaam voor de Noorse Kathrine Shepard. Op dit vierde album ‘Nova’ stelt ze zich meer dan ooit openhartig en kwetsbaar op. Het album is dan ook het resultaat van de verwerking van een moeilijke periode en is zeer persoonlijk.

Muzikaal put Sylvaine uit black metal, shoegaze, ambient, post rock en folk, maar zij presenteert dit alles op een erg ernstige manier. Haar persoonlijkheid lijkt uit twee tegenpolen te bestaan: enerzijds een behoedzame, engelachtige manier van zingen en presentatie, anderzijds de woeste black metal screams die plots opduiken. Het lijkt een beproefde methode, maar het werkt wel. Deze mix van black metal met etherische muziek werd ‘blackgaze’ gedoopt en Sylvaine is er intussen een gevestigde naam.

De rijzige, blonde fee leidt ons haar belevingswereld in op een uiterst zwoele en esoterische manier. Opener ‘Nova’ is immers een bewogen gezongen zweverige track waarin de engelenzang van Sylvaine centraal staat. Haar hoge zang klinkt vroom en toegewijd. Meer nog, het is een compositie met koor die Sylvaine al in gedachten had sinds ‘Wistful’. Meteen in ‘Mono No Aware’ – één van de langste tracks – draait de sfeer volledig om met haar black metal schreeuwzang. De muziek doet aan Alcest denken en met vooral de eerste albums van Alcest is er veel overeenkomst. De zwartgeblakerde zang wordt immers altijd afgewisseld met cleane zang, die soms erg diep in eigen boezem tast en soms te egaal en neuzelend gaat klinken. Maar dat is slechts een kleine smet op dit heel sfeervolle album. Liefhebbers van een luchtige noot kunnen wegdromen bij het poppy ‘Nowhere, Still Somewhere’, maar vlak daarna heeft ‘Fortapt’ een uitdagende lengte van twaalf minuten. Hier gaat Sylvaine dieper in op haar Noorse roots (tekste in het Noors) en kennen we een ingetogen start tot de band invalt en het weer tijd is voor een streepje black metal. Degelijke eb en vloed tussen alle muzikale excessen. Weemoed speelt evenzeer een belangrijke rol in de muziek. Vandaar dat gastmuzikanten op viool en cello heel passend verschijnen in het gevoelige ‘Everything Must Come To An End’. Hiermee komt ook deze persoonlijke catharsis van Sylvaine tot een einde. Het is een sterke plaat vol integere intensiteit die liefhebbers van het dromerige postrock genre eens te meer een rede tot escapisme geeft.